Ο Ταξικός Πόλεμος και η Μείωση της Εργασίας (2)

των Fred Magdoff http://www.uvm.edu/cals/?Page=news&storyID=13734&category=calshome

and John Bellamy Foster

http://en.wikipedia.org/wiki/John_Bellamy_Foster

Monthly Review 2013, Volume 64, Issue 10 (March) (μτφ.proletariates)

To Μερίδιο της Εργασίας

Ο James K. Galbraith εξέτασε τη «συμπίεση των μισθών κατά το χρονικό διάστημα 1950-1990» και βρήκε ότι μερίδιο του μισθού στο προσωπικό εισόδημα μειωνόταν κάθε δεκαετία και με ένα σταθερό μέσο όρο (8). Πρόσφατα, εμφανίστηκε μια σειρά μελετών από ιδιαίτερα «αξιόπιστες» πηγές – ειδικά μια της Cleveland Federal Reserve Bank και μια του Congressional Budget Office  

που έδειχναν ότι η μείωση του μεριδίου της οικονομίας που πήγαινε στην εργασία το δεύτερο μισό του 20^ου αιώνα συνεχίστηκε και στον 21^ο αιώνα (9). Κάνοντας διαφορετικές υποθέσεις και ακολουθώντας διαφορετικές προσεγγίσεις, κατέληξαν σε τρεις διαφορετικές υπολογιστικές διαδικασίες που όλες έδειχναν την μείωση του μεριδίου της εργασίας.

Φυσικά ο προσδιορισμός του μεριδίου της πίτας που πάει στην εργασία εμφανίζει μια σειρά από μεθοδολογικά ερωτήματα καθώς υπάρχουν διάφοροι τρόποι υπολογισμού. 

Έτσι η εκτίμηση μπορεί να γίνει είτε (α) με βάση τους μισθούς των εργατών είτε (β) με βάση τις συνολικές αποδοχές. Ο δεύτερος τρόπος περιλαμβάνει, εκτός από μισθούς, δώρα, μπόνους και άλλα προνόμια που παρέχονται από την εργοδοσία – κι αυτά που απαιτούνται από τη νομοθεσία και είναι δικαιώματα του εργαζόμενου (ασφάλεια και αποζημίωση σε περίπτωση ασθένειας, επίδομα ανεργίας, επίδομα ανικανότητας, συνταξιοδότηση) αλλά κι αυτά που είναι προαιρετικά (αποζημίωση και ασφάλεια ζωής). 

Τα προνόμια αυτά διαφέρουν σημαντικά. Μερικά, όπως η Κοινωνική Ασφάλιση και η Ιατρική Φροντίδα (Medicare) είναι γνήσια προγράμματα κοινωνικής ασφάλειας. Άλλα, όπως οι Οργανισμοί Διαχείρισης Υγείας( Health Management Organizations) στα οποία οι εργαζόμενοι εγγράφονται από τους εργοδότες τους, είναι ιδιωτικά προγράμματα ασφάλισης στα οποία οι εργαζόμενοι πληρώνουν μεγάλο τμήμα του κόστους, εξασφαλίζοντας μεγάλα κέρδη στις ασφαλιστικές εταιρίες αλλά μειωμένο λόγο αξίας χρήσης/κέρδους στους εαυτούς τους (10). 

Είναι σημαντικό να καταλάβουμε ότι τα προνόμια που απολαμβάνουν οι εργαζόμενοι – διάκριση μεταξύ μισθών και συνολικών αποδοχών – κατανέμονται ακανόνιστα στην οικονομία των ΗΠΑ. Ποικίλουν κατά (α) το αν ο εργάτης είναι πλήρους ή μερικής απασχόλησης – για τους πλήρους απασχόλησης τα προνόμια αποτελούν το 31% των συνολικών αποδοχών ενώ για τους μερικής απασχόλησης το 21%, (β) το αν ο εργάτης είναι συνδικαλισμένος ή όχι – 41% για τους συνδικαλισμένους, 31% για τους μη συνδικαλισμένους που κάνουν την ίδια δουλειά, και (γ) τον τύπο εργασίας – για παράδειγμα, για τους εργαζόμενοι στον τομέα της πληροφορικής τα προνόμια αντιστοιχούν στον 34% των συνολικών αποδοχών τους ενώ για τους εργαζόμενους στις υπηρεσίες το 29% (11).

Έτσι, ανάλογα με τη φύση του ερωτήματος, όταν κανείς αναλύει το μερίδιο της εργασίας, μπορεί να δώσει έμφαση είτε στις συνολικές αποδοχές είτε στους μισθούς, να συγκρίνει με το κατά κεφαλήν εισόδημα (ή κάποιον άλλον δείκτη εισοδήματος σε εθνικό επίπεδο) ή με την παραγωγικότητα του ιδιωτικού τομέα. Ωστόσο, σε όλες τις περιπτώσεις η γενική τάση είναι η ίδια. Συνολικές αποδοχές και μισθοί ανεβαίνουν και πέφτουν μαζί. Αυτό, σύμφωνα με το The State of Working America

σημαίνει «ότι οι αναλύσεις … που εστιάζουν στις τάσεις των μισθών» και όχι στις τάσεις του συνολικού εισοδήματος «χρησιμοποιούν, τουλάχιστον κατά μέσο όρο, και ένα υποκατάστατο του συνολικού εισοδήματος (12)

Στο παρόν άρθρο θα δούμε ξεχωριστά όλα τα μερίδια του εθνικού εισοδήματος (συνολικό εισόδημα και μισθοί). Η πάνω γραμμή της Εικόνας 1 δείχνει το συνολικό εισόδημα του συνόλου των εργαζομένων (δημόσιος και ιδιωτικός τομέας) ως ποσοστό (%) του ΑΕΠ και η κάτω αυτό το εργαζομένων στον ιδιωτικό τομέα.

Εικόνα 1. Συνολικό εργατικό εισόδημα ως ποσοστό (%) του ΑΕΠ

Πέρα από τις επιμέρους αυξήσεις στις πενταετίες 1965-70, 1975-80 και 1997-2002, η γενική τάση είναι καθοδική και το 2011 το ποσοστό ήταν, σε σχέση με το 1955, μειωμένο κατά 4% στο σύνολο και κατά 10% στους εργαζόμενους του ιδιωτικού τομέα. Οι αυξήσεις στο δημόσιο τομέα οφείλονται στην αύξηση των στρατιωτικών δαπανών κατά τον πόλεμο του Βιετνάμ (13), στις προσλήψεις εκπαιδευτικού προσωπικού, στην επέκταση των τμημάτων αστυνομίας και πυροσβεστικής στα αστικά προάστια και γενικότερα στην αύξηση του προσωπικού που πρσλήφθηκε στο δημόσιο (από 15,6% του συνόλου των απασχολούμενων (εκτός αγροτικού τομέα) το 1960 στο 19,2% το 1975) (14).

Στην Εικόνα 2 φαίνονται τάσεις των μισθών που είναι ιδιαίτερα σημαντικοί για τους χαμηλά αμειβόμενους αφού αποτελούν τη βάση της καθημερινής τους κατανάλωσης και διαβίωσης. Οι τάσεις εδώ είναι πιο έντονα πτωτικές. Η πτώση οφείλεται σε δυο λόγους: (α) στη σταθεροποίηση ή και μείωση της τιμής της εργατοώρας (σε $/ώρα-1970=8,72, 1980=8,26, 1990=7,91, 2000=8,30, 2010=8,90) και (β) στη μείωση του χρόνου εργασίας. Καθώς όλο και περισσότεροι εργαζόμενοι είναι μερικής απασχόλησης, οι ώρες απασχόλησης από 38,6/εβδομάδα το 1965 μειώθηκαν στις 33,6/εβδομάδα το 2011 (15)

Εικόνα 2. Μισθοί ως ποσοστό (%) του ΑΕΠ

Συνεχίζεται..

Αναφορές

8               James K. Galbraith, Created Unequal (New York: The Free Press, 1998), 82–83.

9                       Margaret Jacobson and Filippo Occhino, “Behind the Decline in Labor’s Share of Income,” Cleveland Federal Reserve, 2012, http://clevelandfed.org; Congressional Budget Office, What Accounts for the Slow Growth of the Economy After the Recession? (see Figure 7, p. 14), 2012, http://cbo.gov. Galbraith’s data here shows that direct income to capital in the form of interest, dividends, and rent increased from 10 percent of personal income in the 1940s to 17 percent in the 1990s.

10               Data on total compensation also includes “other compensation” such as bonuses and stock options mainly applying to upper-level management. It does not, however, include capital gains which are the main source of the increasing wealth of the capitalist class

11               Bureau of Labor Statistics, U.S. Department of Labor, “Employer Costs for Employee Compensation” database, http://bls.gov.

12                      Economic Policy Institute, The State of Working America, 12th edition (Ithaca, NY: Cornell University Press, 2012), 182.

13               Michał Kalecki, The Last Phase of Capitalism (New York: Monthly Review Press, 1971), 110.

14              Bureau of Labor Statistics, Current Employment Statistics Survey, http://bls.gov.

15              Table B-47, Hours and earnings in private nonagricultural industries, 1965–2011, 2012 Economic Report of the President, http://gpo.gov.