των
Monthly Review 2013, Volume64, Issue 10 (March) (μτφ.proletariates)
Οι εργάτες στις ΗΠΑ βρίσκονται σε μια πολύ δύσκολη κατάσταση – η οποία έγινε
ακόμη χειρότερη από τη Μεγάλη Ύφεση και την πολύ αργή «ανάκαμψη». Τα τελευταία
δεδομένα που ήταν διαθέσιμα όταν γράφαμε αυτό το άρθρο (Ιανουάριος 2013)
δείχνουν ότι αν και η ανεργία μειώθηκε και βρίσκεται στο 7,9% (στμ. το Φεβρουάριο
μειώθηκε κι άλλο, στο 7,7%), αν προστεθεί το ποσοστό αυτών που έχουν μερική
απασχόληση αλλά θέλουν πλήρη, το ποσοστό αυξάνεται στο 14,4% (για Φεβρουάριο 14,3%)
(1). Για να πάρουμε μια ιδέα του τί σημαίνει αυτό το νούμερο πρέπει να το μεταφράσουμε
στους 22 εκατομμύρια ανθρώπους που αντιστοιχεί και να το συγκρίνουμε με τα 113 εκατομμύρια
του συνολικού εργατικού δυναμικού των ιδιωτικών επιχειρήσεων (πλην των
αγροτικών). Δοθέντος του μεγάλου αριθμού των εργαζόμενων με μερική απασχόληση,
υπολογίζεται ότι οι υπάρχουσες θέσεις εργασίας στον ιδιωτικό τομέα είναι
λιγότερες από 100 εκατομμύρια (2). Με τις προσλήψεις στο δημόσιο τομέα να είναι
ελάχιστες έως μηδενικές στο ορατό μέλλον και χωρίς μια πολιτική τύπου New Deal στο πρόγραμμα, ο
ιδιωτικός τομέας θα είναι η μοναδική πηγή εργασίας.
Και σα να μην έφτανε η άσχημη κατάσταση στο θέμα της ανεργίας, παρατηρείται
και μια μακροπρόθεσμη μείωση της σχετικής δύναμης της εργατικής τάξης με το
κεφάλαιο να παίρνει το πάνω χέρι. Μια κρίσιμη ένδειξη αυτού είναι η σταθερότητα
ή και μείωση των πραγματικών μισθών (διορθωμένων ως προς τον πληθωρισμό).
Για ένα χρονικό διάστημα η μείωση αυτή «διορθωνόταν» με την είσοδο ολοένα
και περισσότερων γυναικών στο εργατικό δυναμικό, με αποτέλεσμα τα νοικοκυριά να
διατηρούν σε καλά επίπεδα το εισόδημά τους. Ωστόσο, κατά την τελευταία δεκαετία
παρατηρείται μια πτωτική τάση και στο μέσο οικογενειακό εισόδημα (από 54841
δολάρια το 2000 σε 50054 δολάρια το 2011 – σε δολάρια του 2011 η σύγκριση) (3).
Οι επιπτώσεις της κρίσης ήταν συντριπτικές για πολλούς ανθρώπους – εκατομμύρια
χρεοκόπησαν ή έχασαν τα σπίτια τους ή χρωστούν περισσότερα από όσα αυτά αξίζουν
πλέον.
Αν και υπάρχουν διάφοροι παράγοντες που συνέβαλαν στο παραπάνω γεγονός, η
κίνηση του Ρέιγκαν να απολύσει τους ελεγκτές εναέριας κυκλοφορίας και να τους αντικαταστήσει
με μη συνδικαλισμένους εργάτες, ήταν το σημείο καμπής του ταξικού πολέμου που
οδήγησε και στη μείωση της δύναμης των εργατών. Η κίνηση αυτή έδωσε το μήνυμα στους
ιδιώτες επιχειρηματίες και κατέστησε «αποδεκτή» τη χρήση απεργοσπαστικών
δυνάμεων για την αντιμετώπιση των απεργιών. Η εργατική νομοθεσία που προστάτευε
το δικαίωμα των εργατών να συνδικαλίζονται αποδυναμώθηκε. Οι επιθέσεις τόσο στους
συνδικαλιστές του δημόσιου τομέα όσο και στου ιδιωτικού, κατάφεραν να
αντιστρέψουν την γενικά καλή εικόνα των συνδικάτων σε σημαντικό τμήμα του κοινού.
Κατά συνέπεια, ο αριθμός των συνδικαλισμένων εργατών μειώθηκε δραματικά και η
όποια υποστήριξη παρέχεται στα συνδικάτα είναι από εργαζόμενους του δημόσιου
τομέα. Η συνολική συμμετοχή έπεσε κατά 2,8% το 2012 με το ποσοστό των
συνδικαλισμένων εργατών να είναι 11,3% - το χαμηλότερο μεταπολεμικά. Κατά τις τελευταίες
4 δεκαετίες, ο αριθμός των απεργιών και των χαμένων εργατοημερών ελαχιστοποιήθηκε
(4).
Μεταξύ του οπλοστασίου των καπιταλιστών, αυτό που είχε τη μεγαλύτερη
αποτελεσματικότητα στη μείωση της δύναμης των εργατών ήταν η δυνατότητα των
αφεντικών να αναθέτουν υπηρεσίες και εργασίες μιας επιχείρησης σε εξωτερικούς συνεργάτες (outsourcing) ή και να
μεταφέρουν αλλού τις δραστηριότητές τους. Αναμενόμενο ήταν οι εργάτες να συμβιβαστούν
σε εργασία λιγότερο αμειβόμενη. Με τα λόγια του πρωτοσέλιδου των New York Times, «Η Πλειοψηφία
των Νέων Θέσεων Εργασίας Είναι Χαμηλόμισθες» (5)
Ένας άλλος παράγοντας που συνέβαλε στην αποδυνάμωση της εργατικής τάξης
ήταν η αυξανόμενη χρήση εργατών μερικής απασχόλησης – ως τέτοιος θεωρείται
οποιοδήποτε εργάζεται από 1-34 ώρες την εβδομάδα. Σήμερα αποτελούν το 20% του
εργατικού δυναμικού. Κατά την κρίση όπου χάθηκαν περισσότερες από 11
εκατομμύρια θέσεις εργασίας, καταγράφηκε μια μεγάλη αύξηση των εργατών μερικής
απασχόλησης, με αποτέλεσμα ο αναφερόμενος επίσημα αριθμός για απώλεια 8,7
εκατομμυρίων θέσεων εργασίας να μην
αντικατοπτρίζει ακριβώς την πραγματικότητα (6). Πολλοί εργάτες μερικής
απασχόλησης εργάζονται σε ιδιαιτέρως δύσκολα περιβάλλοντα και τα νέα
υπολογιστικά προγράμματα παρέχουν στα αφεντικά τον απαιτούμενο αριθμό εργατών και
τις απαιτούμενες ώρες εργασίας. Το πρόγραμμα εργασίας είναι ιδιαίτερα μεταβλητό
(ακόμα και εντός της ημέρας), με αποτέλεσμα να είναι δύσκολη η εύρεση δεύτερης
δουλειάς. Ένα ακόμη πρόβλημα για την εργασία στο τρέχον περιβάλλον είναι ότι από
τους εργάτες που προσελήφθησαν μετά την «ανάκαμψη» από την κρίση, πάνω από
750000 υποστηρίζονται από «προσωρινές βοηθητικές υπηρεσίας» καθιστώντας τες
έτσι ιδιαίτερα ανασφαλείς (7)
Συνεχίζεται..
Αναφορές
1
U.S. Bureau of Labor Statistics, Economic News Release, Alternative Measures of Labor Utilization,
Table A-15, http://bls.gov.
2
Ninety-six million full time equivalent private sector workers calculated
assuming a forty hour work week and using actual hours worked per week from
Average Weekly Hours Of All Employees: Total Private (AWHAETP) and number of
private employees from All Employees: Total Private Industries (USPRIV), from
St. Louis Federal Reserve FRED database, http://research.stlouisfed.org/fred2/,
December 30, 2012.
3
U.S. Census Bureau, Historical Income Tables: Households, Table H-6. Regions—All
Races by Median and Mean, http://census.gov.
4
Melanie Trottman and Kris Maher, “Organized Labor Loses Members,” Wall
Street Journal, January 23, 2013, http://online.wsj.com.
5
Catherine Rampell, “Majority of New Jobs Pay Low Wages,
Study Finds,” New York Times, August 30, 2012, http://nytimes.com.
6
St. Louis Federal Reserve, FRED database, Employed, Usually Work Part Time
(LNS12600000), January 4, 2013, http://research.stlouisfed.org.
7
Bureau
of Labor Statistics database, Employment, Hours, and
Earnings from the Current Employment Statistics survey (National), Employees
Temporary Help Services (series ID CES6056132001), http://data.bls.gov.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου