Αυτο(κινητο)μανία vs. Αυτο(κινητο)φοβία (5)

Η διαίρεση μεταξύ οδηγών και πεζών – ταξική, αφού, για μικρότερο διάστημα στις ΗΠΑ και πολύ μεγαλύτερο στην Ευρώπη, το αυτοκίνητο ήταν παιχνίδι των εύπορων – είχε τα αποτελέσματά της: αυτό που οι οικονομολόγοι ονομάζουν «αρνητικές παρανέργειες» των αυτοκινήτων (π.χ., το μεγάλο κόστος νοσηλείας των θυμάτων των τροχαίων).


Οι φτωχοί άνθρωποι, όσο και να παραπονιούνταν, δύσκολα εισακούγονταν αφού είχαν να κάνουν με ανθρώπους πλούσιους και με επιρροή.

Πώς αντέδρασαν;

Ο λιθοβολισμός ήταν η πιο συνηθισμένη αντίδραση.

Ακόμη: ρίψη κουβάδων με φρέσκια κοπριά, νύχια ζώων ή σπασμένα γυαλιά.

Όργωμα των δρόμων και σκάψιμο τάφρων.

Ακόμη χειρότερα ήταν τα συρματόσκοινα και τα καλώδια που έδεναν ανάμεσα στα δέντρα και τα οποία μπορούσαν να προκαλέσουν μεγάλη ζημιά.

Μια περίπτωση στην πρωσική ύπαιθρο το 1913 είναι χαρακτηριστική:

Ένα ανέμελο ζευγάρι αστών που επέστρεφε με το αυτοκίνητο στο Βερολίνο μετά από την κυριακάτικη βόλτα, βρέθηκε αποκεφαλισμένο όταν χτύπησαν πάνω ένα σύρμα που ήταν δεμένο κάθετα σε έναν αυτοκινητόδρομο.

Ο αμερικανός εκατομμυριούχος, λάτρης και προπαγανδιστής του αυτοκινήτου, WK Vanderbilt II, είναι χαρακτηριστική περίπτωση αυτού του πολέμου.

Του καταλόγισαν ότι είχε εξοργίσει τον τοπικό πληθυσμό τόσο πολύ ώστε να επιθληθούν τα πρώτα όρια ταχύτητας στο Ρόουντ Άιλαντ το 1902.

Και δεν του χαρίστηκαν ούτε στην ευρωπαϊκή περιπλάνησή του.

Το 1899 στη Γαλλία σκότωσε δυο σκυλιά που είχαν επιτεθεί στα λάστιχά του κι έφυγε όπως όπως, κυνηγημένος από τα εξαγιωμένα πλήθη.

Λίγα χρόνια αργότερα, πάλι στη Γαλλία, χρειάστηκε να πυροβολήσει στον αέρα για να γλυτώσει από ένα πλήθος που τον απειλούσε με μαστίγια και πέτρες.

Το 1906 στην Τοσκάνη, βρέθηκε ξανά απένατι σε εξαγριωμένα πλήθη όταν χτύπησε και τραυμάτισε ένα παιδί. Έβγαλε πάλι στο περίστροφό του, αλλά αρκετοί άνδρες τού όρμησαν, τον αφόπλισαν και το χτύπησαν με γροθιές και κλωτσιές μέχρι να παρέμβει η αστυνομία.

Λίγα χρόνια αργότερα, ήταν η σειρά των ελβετών χωρικών να ξυλοκοπήσουν τον Vanderbilt και να τον απειλήσουν με κάψιμο του αυτοκινήτου. Αποτέλεσμα: για λίγα χρόνια, στις αρχές του αιώνα, τόσο εποχούμενοι όσο και πεζοί, κυκλοφορούσαν με όπλα, οι μεν προστατεύοντας το δικαίωμά τους να επιλέγουν τον τρόπο μετακίνησης τους, οι δε προστατεύοντας τον τρόπο ζωής τους που θεωρούσαν ότι παραβιαζόταν ασύστολα από μισητούς, εύπορους αστούς.

(συνεχίζεται)