Ένας από τους διασημότερους λάτρεις του αυτοκινήτου (αν κι ο ίδιος δεν οδήγησε ποτέ στη ζωή του) ήταν ο Αδόλφος Χίτλερ.
Ο Αδόλφος είναι πασίγνωστος για 4 πράγματα:
- Τη γενοκτονία
- Το μηχανοκίνητο πόλεμο
- Το Volkswagen – αυτοκίνητο του λαού (δέα που «έκλεψε» από το T model του Ford τον οποίο θαύμαζε για την ικανότητά του στην οργάνωση της βιομηχανικής παραγωγής, για την ευαισθησία του στις επιθυμίες των απλών ανθρώπων και, πάνω από όλα, για το διακηρυγμένο αντισημιτισμό του)
- Τους αυτοκινητόδρομους
Αν και την πρώτη autostrada στην Ευρώπη κατασκευάστηκε από το άλλο φιλαράκι, τον Μουσολίνι (παγκοσμίως είχαν προηγηθεί οι Αμερικανοί, εννοείται), ο Χίτλερ ήταναυτός που εξήγγειλε ένα τεράστιο πρόγραμμα κατασκευής αυτοκινητόδρομων με στόχο τη δημιουργία θέσεων εργασίας αλλά και την ενεργοποίηση της εθνικής υπερηφάνειας και της εθνικής ενότητας.
Ο Χίτλερ ενθουσίασε την γερμανική αυτοκινητοβιομηχανία με τη θέρμη με την οποία την αγκάλιασε. Λίγες μέρες αφότου χρίστηκε καγκελάριος, το 1933, απευθύνεται στη Διεθνή Έκθεση Αυτοκινήτου στο Βερολίνο υποσχόμενος μείωση των φόρων ώστε να αυξηθούν οι πωλήσεις. Λίγους μήνες αργότερα θεμελιώνει την πρώτη autobahn και αρχίζει να δουλεύει με τον μηχανικό Φερδινάρδο Πόρσε για την κατασκευή ενός φτηνού λαϊκού αυτοκινήτου (τα σχέδια άρχισαν το 1934, ενώ το 1932 ο Πόρσε είχε δεχτεί πρόταση από τον Στάλιν για ανάλογο σχεδιασμό αλλά την απέρριψε, όχι γιατί αντιπαθούσε τους κομμουνιστές αλλά λόγω των περιορισμών στην αναγκαία επικοινωνία με τους συνεργάτες του – ζήτημα γλώσσας, ένα αυτοκίνητο σε καμία περίπτωση δεν φτιάχνεται από ένα άτομο).
Ο Χίτλερ ενθουσίασε την γερμανική αυτοκινητοβιομηχανία με τη θέρμη με την οποία την αγκάλιασε. Λίγες μέρες αφότου χρίστηκε καγκελάριος, το 1933, απευθύνεται στη Διεθνή Έκθεση Αυτοκινήτου στο Βερολίνο υποσχόμενος μείωση των φόρων ώστε να αυξηθούν οι πωλήσεις. Λίγους μήνες αργότερα θεμελιώνει την πρώτη autobahn και αρχίζει να δουλεύει με τον μηχανικό Φερδινάρδο Πόρσε για την κατασκευή ενός φτηνού λαϊκού αυτοκινήτου (τα σχέδια άρχισαν το 1934, ενώ το 1932 ο Πόρσε είχε δεχτεί πρόταση από τον Στάλιν για ανάλογο σχεδιασμό αλλά την απέρριψε, όχι γιατί αντιπαθούσε τους κομμουνιστές αλλά λόγω των περιορισμών στην αναγκαία επικοινωνία με τους συνεργάτες του – ζήτημα γλώσσας, ένα αυτοκίνητο σε καμία περίπτωση δεν φτιάχνεται από ένα άτομο).
Το Volkswagen δεν πέρασε τότε στη μαζική παραγωγή γιατί το σχέδιο εκτροχιάστηκε από το άλλο σχέδιο του Χίτλερ, τον 2ο παγκόσμιο πόλεμο (Να σημειωθεί ότι η επιθυμία να αμβλυθούν οι σκληρές ταξικές διακρίσεις στο εσωτερικό της Γερμανίας ήταν θεμελιώδους σημασίας για το ναζιστικό καθεστώς. Ο Χίτλερ πίστευε ότι η Γερμανία έμεινε πίσω από τις ΗΠΑ το 1920 επειδή η Δημοκρατία είχε εμποδίσει την παραγωγή αυτοκινήτων, λάθος που το 3ο Ράιχ δεν θα επαναλάμβανε).
Το 1934, πάλι στη Διεθνή Έκθεση Αυτοκινήτου στο Βερολίνο (ετήσιος θεσμός υπό το καθεστώς του), έλεγε:
«Είναι λυπηρό να γνωρίζουμε ότι εκατομμύρια ειλικρινή, εργατικά και ικανά άτομα, που η ζωή δεν τους έχει δώσει πολλές ευκαιρίες, στερούνται ενός τρόπυ μεταφοράς που θα μπορούσε, ειδικά τις Κυριακές και τις αργίες, να τους προσφέρει μια χαρά που μέχρι τώρα έχουν στερηθεί».
Κι απαιτούσε:
«…να χάσει το αυτοκίνητο τον ταξικό και, κατά συνέπεια, διχαστικό χαρακτήρα του. Θα πρέπει να πάψει να είναι πολυτέλεια και να γίνει μια πρακτική συσκευή»
Επίσης, είχε άποψη και για την υπερβολική ταχύτητα. Το 1939, στην ίδια πάντα έκθεση στο Βερολίνο, οδυρόταν:
«…είναι απαράδεκτο που οι θάνατοι στους δρόμους κατά τα 6 χρόνια του 3ου Ράιχ έχουν σχεδόν φτάσει τον αριθμό των νεκρών στον Γαλλοπρωσικό πόλεμο του 1870-71. Όποιος προκαλεί αυτοκινητιστικό ατύχημα είναι ένας αδίστακτος εγκληματίας που χύνει το πολύτιμο αίμα του έθνους».
Παρόμοιες, ευνοϊκές στάσεις απέναντι στο αυτοκίνητο είχαν πάρει και οι τότε φιλελεύθερες δυτικές κυβερνήσεις αλλά και τα σοσιαλιστικά κόμματα αφού έβλεπαν σ’ αυτό μια πηγή θέσεων εργασίας αλλά και μια τεχνολογία που υποσχόταν ένα καλύτερο μέλλον για τις μάζες.
Η γενικότερη ευνοϊκή στάση απέναντι στο αυτοκίνητο οδήγησε πολλούς αντιπάλους του να καταγγείλουν άμεση σχέση αυτοκινήτου/οδήγησης και φασισμού:
«…ψάξτε μέσα σ’ ένα γουρούνι οδηγό και θα βρείτε έναν φασίστα», έγραφε ο JS Dean, πρόεδρος του Συλλόγου Πεζών της Μ Βρετανίας.
Οι παρατηρητές της εποχής μιλούσαν για μια νέα διαίρεση που έλαβε χώρα στη Βρετανία: οδηγοί – πεζοί.
Ο κυβερνήτης του Ν. Τζέρσι είχε προηγηθεί: «η διαίρεση των αμερικανών σε οδηγούς και πεζούς είναι τόσο βαθιά όσο και ο διχασμός Βορείων-Νοτιών στον Εμφύλιο»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου