Αυτο(κινητο)μανία vs. Αυτο(κινητο)φοβία (3)

Τα κορναρίσματα κι ο θόρυβος (και η σκόνη) ήταν η μια πλευρά του καινούργιου που έφεραν μαζί τους τα αυτοκίνητα.



Ανυποψίαστα τσοπανόσκυλα και πουλερικά σφαγιάστηκαν κατά χιλιάδες καθώς περιπλανιόταν αμέριμνα στους κάποτε ασφαλείς δρόμους. Και υπήρχαν κι οδηγοί που συναγωνίζονταν για το ποιος θα λιώσει περισσότερα κοτόπουλα στο δρόμο.

Οι επαρχιακές εφημερίδες της εποχής έβριθαν από φιλιππικούς για την «αυτοκινητική μαζική δολοφονία».

Ενώ οι φίλιες προς το αυτοκίνητο (αστικές) εφημερίδες έγραφαν:

«[...] οι αγρότες εκτρέφουν τα κοτόπουλα κυρίως για την ικανότητά τους να πέφτουν κάτω από τις ρόδες των αυτοκινήτων, επιτρέποντας έτσι στον ιδιοκτήτη τους να κερδίζει 5 φράγκα ως αποζημίωση από τον οδηγό».

Φυσικά, εκτός από κοτόπουλα και σκυλιά, υπήρχαν και πολλά ανθρώπινα θύματα καθώς, ιδίως οι χωρικοί, δύσκολα προσαρμόζονταν στη νέα οδική πραγματικότητα. Αυτό έφερε στο προσκήνιο τη συζήτηση περί ορίων ταχύτητας και η φασαρία άρχισε.

Ο πρωτοπόρος της αεροπλοϊας συντηρητικός βουλευτής και μετέπειτα υπουργός μεταφορών στην Αγγλία, συνταγματάρχης JTC Brabazon ωρυόταν για την επιβολή ορίων ταχύτητας το 1934:

«Πάνω από 6000 άνθρωποι αυτοκτονούν κάθε χρόνο, αλλά κανείς δεν κάνει φασαρία γι’ αυτό», έλεγε μέσα στο κοινοβούλιο, προδιαγράφοντας τη στάση πολλών αυτοκινητόκαυλων που, έχοντας την τάση να πουλάν μυαλό στους άλλους, λένε διάφορες μπούρδες για την ταχύτητα (κλασικά εγχώρια παραδείγματα, ο Καββαθάς και, με σημαντικά λιγότερο βαθμό μαλακίας, ο Σταθάκης όπως και τα άλλα παλικάρια των 4 Τροχών και των άλλων σχετικών περιοδικών).

Αλλά ας γυρίσουμε στους διανοούμενους. Δυο συγγραφείς, δυο κόσμοι.

Το 1929, ο μπολσεβίκος συγγραφέας Ιλια Έρενμπουργκ  ήταν κατηγορημαματικός:

«Στην αρχή τα αποτελούσαν «συμφορές». Τώρα μιλούν για «ατυχήματα». Σύντομα θα σταματήσουν εντελώς να μιλούν γι’ αυτά. Σιωπηλά θα ανασύρουν τα πτώματα και σιωπηλά θα καταγράφουν τον αριθμό τους. Βέβαια, οι συναισθηματικοί γείτονες θα σκουπίζουν τα δάκρυά τους, κι όσοι φιλοσοφούν τα πράγματα δεν σταματούν να μιλούν για το «νέο κίνδυνο». Επιτροπές συζητούν προστατευτικούς νόμους, αλλά τίποτε δεν σταματάει το αυτοκίνητο. […[ Βαδίζει ανεμπόδιστα προς το πεπρωμένο του: την εξάλειψη του κόσμου».

Αλλά είχε λάβει την απάντηση 21 χρόνια πριν (1908), από τον γάλλο ομότεχνό του Οκτάβ Μιρμπώ:

«Πόσο απογοητευτικό, πόσο απίστευτα αποκαρδιωτικό είναι το γεγονός ότι αυτοί οι στενοκέφαλοι αγροίκοι, που τις κότες τους, τα σκυλιά τους και, μερικές φορές, τα παιδιά τους θερίζω με το αυτοκίνητό μου, αδυνατούν να κατανοήσουν ότι εκπροσωπώ την Πρόοδο και την πανανθρώπινη ευτυχία. Σκοπός μου είναι λοιπόν να τους φέρω όλα τα ευεργετήματα ακόμη κι αν δεν το θέλουν οι ίδιοι, ακόμη κι αν δεν ζήσουν για να τα απολαύσουν».

(συνεχίζεται)