Η κατανάλωση καυσίμου και η 4η φάση του νερού

«αποκριθείς δε αυτώ ο Πέτρος είπεν, Κύριε, ει συ εί, κέλευσόν με ελθείν προς σε επί τα ύδατα».

Ματθαίος, 14:28

«Ήμουν 12 χρονών όταν περπάτησα για πρώτη φορά στο νερό..» Π Όστερ, Ίλιγγος


Πριν λίγο καιρό  μου ζητήθηκε να γνωμοδοτήσω σχετικά με τους ισχυρισμούς μιας εταιρίας ότι το προϊόν της (μια γεννήτρια υδρογόνου που τοποθετείται στο αυτοκίνητο), οδηγεί σε μείωση της κατανάλωσης καυσίμου.

Τη γεννήτρια ενδιαφέρεται να αγοράσει ο ελληνικός στρατός και γι αυτό πήρε 5 αυτοκίνητα και τα μέτρησε στο ΚΤΕΟ στο Ελληνικό (στον πίνακα τα γενικά αποτελέσματα).

Τα αποτελέσματα έτσι όπως δίνονται (χωρίς πληροφορίες για την επαναληψιμότητα) υποδεικνύουν μια και μόνο μέτρηση. Αν είναι έτσι τα πράγματα, δεν μπορεί να βγάλει κανείς συμπεράσματα. Αν επαληθευτούν τα αποτελέσματα τότε για όποιον έχει μεγάλο και παλιό και ατελώς συντηρημένο αυτοκίνητο ίσως αξίζει τον κόπο να το δοκιμάσει, αν και δεν είμαι ιδιαίτερα αισιόδοξος.


Αυτά στα γενικότερα πλαίσια της οικονομίας και της μείωσης κατανάλωσης αλλά που είναι η 4η φάση του νερού; 

Επειδή οι παραπάνω μειώσεις στην κατανάλωση δεν μπορούσαν να εξηγηθούν ενεργειακά, έψαξα για άλλες εξηγήσεις.

Και εκεί που νόμιζα ότι ήξερα το νερό, αν και είχα υπόψη μου κάτι «ανωμαλίες» του που με είχαν ταλαιπωρήσει στα χρόνια του διδακτορικού μου, ήρθα αντιμέτωπος με αυτό που σύμφωνα με μερικούς κλασικούς βιαστικούς θεωρείται η μεγαλύτερη επιστημονική ανακάλυψη του αιώνα. Ποια είναι αυτή η 4η φάση λοιπόν;

Όλοι γνωρίζουμε ότι το νερό απαντάει σε 3 φάσεις: πάγος (στερεή), νεράκι (υγρή), υδρατμός (αέρια). Ο GH Pollack ισχυρίζεται ότι στο εργαστήριο του έχουν παρατηρήσει και μια 4η φάση, μια φάση που εμφανίζεται στη διεπιφάνεια νερού-υδροφιλικών επιφανειών, είναι ιδιαίτερα παχιά (εκατομ. μοριακά στρώματα) και υπάρχει παντού στη φύση, οπότε και στο σώμα μας.

Η ιστορία έχει ως εξής: Το νερό απορροφά υπέρυθρη ακτινοβολία και τη χρησιμοποεί για μετατρέψει μια ποσότητα του σε υγρή κρυσταλλική κατάσταση (η 4η φάση) που αποκαλείται και «ζώνη αποκλεισμού» ή «απαγορευμένη ζώνη» (exclusion zone – EZ) γιατί αποκλείει την είσοσο της όποιας ουσίας έχει την τάση να διαλυθεί στο νερό. Η επιπλέον απορρόφη ακτινοβολίας κάνει αυτή τη ζώνη πιο δυνατή. Περαιτέρω, η ΕΖ συγκροτείται εξ ολοκλήρου από αρνητικά φορτισμένο νερό (το νερό καθώς απορροφά την υπέρυθρη ακτινοβολία διαχωρίζεται σε αρνητικά και θετικά φορτισμένα μόρια) (Εικόνα)

Από αριστερά: υδροφιλική επιφάνεια, EZ, κύρια μάζα νερού


Η περίεργη αυτή φάση δεν αναφέρεται για πρώτη φορά. Έναν αιώνα πριν, ο φυσικοχημικός Sir William Hardy ήταν ο πρώτος που επιχειρηματολόγησε υπέρ μιας 4ης φάσης του νερού και ακολούθησαν διάφοροι συγγραφείς που ανέφεραν πειραματικές ενδείξεις σχετικές με μια «δομημένη» φάση του νερού. Πρόσφατα δεδομένα φαίνεται να επιβεβαιώνουν την ύπαρξη αυτής της νέας φάσης («υγρή κρυσταλλική κατάσταση») και η οποία εξηγεί πολλά φαινόμενα (μια ιδέα μπορεί να πάρει όποιος ενδιαφέρεται από τις περιλήψεις εδώ).


Και, σύμφωνα με τον Pollack, έχει χρήσιμες εφαρμογές (βλέπε στο σύνδεσμο παραπάνω). Σε επίπεδο θεραπευτικό και πιθανόν να δώσει και πιο επιστημονική βάση στην ομοιοπαθητική προσέγγιση της υγείας.

Επίσης, μπορεί να εξηγήσει, όχι πως περπάτησε ο Γουίλ Ράλεϊ στο νερό (αυτό επιτεύχθηκε, μεταξύ άλλων, μετά από αδυσώπητες δοκιμασίες και σκληρή σωματική και πνευματική εξάσκηση υπό την καθοδήγηση του Δασκάλου Γιεχούντι), ούτε την επέμβαση του Ιησού επί των υδάτων στο γνωστό μπουρίνι του ευαγγελίου, αλλά το πώς τρέχει πάνω στο νερό η Σαύρα του Ιησού (Βασιλίσκος).

To νερό σταμάτησε να αποτελεί κεντρικό επιστημονικό πρόβλημα στα μέσα του 20ου αιώνα όταν η επιστήμη έγινε πιο εξειδικευμένη στη στόχευσή της. Στο πρώτο τέταρτο του 20ου αιώνα όμως η έμφαση δινόταν περισσότερο στο όλο και λιγότερο στο ειδικό και οι επιστήμονες προσπαθούσαν να ανακαλύψουν γενικότερους νόμους που διέπουν τη φύση. Και επειδή το νερό είναι σχεδόν παντού, έπρεπε να το λαμβάνουν υπόψη τους.

Ο δεύτερος λόγος για τον οποίο το νερό πέρασε σε δεύτερη μοίρα ήταν δυο κοινωνικοπολιτικά επεισόδια στα πλαίσια του Ψυχρού Πολέμου. Την ιστορία αυτή, σε επόμενο post.

Πώς σχετίζεται με μένα η 4η φάση;

Προσωπικά η ιστορία με το νερό με βοήθησε να ψάξω παραπάνω και να βρώ πιθανή εξήγηση για την κατανάλωση. Φαίνεται ότι στις αρχές του 21ου αιώνα πολλοί ερευνητές άρχισαν να ξαναβλέπουν το νερό πιο προσεκτικά. Ένας από αυτούς, ο Ruggero Maria Santilli από το Institute for Basic Research,
με έσωσε.

Η εργασία του είχε τίτλο «A new gaseous and combustible form of water».


Ο Santilli δίνει μια συναρπαστική περιγραφή (δυστυχώς απαιτεί τεχνικές γνώσεις) των νέων πειραματικών παρατηρήσεων και μιλάει για την ύπαρξη νέων χημικών συστατικών στο νερό (τα αποκαλεί magnecules αντί molecules (μόρια) γιατί αποτελούνται από άτομα που συνδέονται με μαγνητικές δυνάμεις) και για νέα αέρια μορφή του νερού (ΗΗΟ αντί Η2Ο).

Ήταν η δικιά μου 4η (αν και όχι ακριβώς) φάση, έστω η 4η μορφή.

Δεν ξέρω αν η γεννήτριά μας παράγει αυτά τα νέα συσταστικά για τα οποία μιλάει ο Santilli και τα οποία μπορεί να δρούν ως καταλύτες στην καύση της βενζίνης, πάντως εγώ είχα μια ιστορία να πω και να κάνω τη δουλειά μου.

Από κει και πέρα το λόγο έχει στρατός.