Αυτο(κινητο)μανία vs. Αυτο(κινητο)φοβία (2)

Στα πρώτα χρόνια της ζωής του το αυτοκίνητο ανακοίνωνε την άφιξή του σε ένα μέρος (συνήθως της υπαίθρου) με το θόρυβο της μηχανής του (οι πρώτοι οδηγοί σαγηνεύονταν από το θόρυβο αυτό – η εξάτμιση με σιγαστήρα επιβλήθηκε αργότερα – μανία που εξακολουθεί και σήμερα να κατατρύχει τους κάγκουρες) και το σύννεφο σκόνης που έσερνε πίσω του.

Επόμενο ήταν ο κόσμος να φρικάρει. Και πολύ ευαίσθητοι διανοούμενοι. Ο άγγλος φιλόσοφος CEM Load έγραφε για την οδήγηση:

«…είναι μια από τις πιο καταδικαστέες, ψυχοφθόρες και αρρωστημένες μανίες που η κακοτυχία έχει επιβάλλει στην αφέλεια της πλανημένης ανθρωπότητας»

Και για τον οδηγό:

«Το μόνο που επιθυμεί είναι να δείχνει σε όλον τον κόσμο ότι έχει μαζέψει αρκετά λεφτά για να τρέχει σαν τρελός πάνω στη γη όσο συχνά κι όσο γρήγορα τον ευχαριστεί»

Και παρομοίαζε το θόρυβο με «ένα σύνταγμα στρατιωτών που υπέφεραν όλοι ταυτόχρονα από μετεωρισμό των εντέρων».

Ο περίφημος γερμανός κοινωνιολόγος Werner Sombart έγραφε με πικρία για έναν κόσμο στον οποίο «επιτρέπεται ένας άνθρωπος να καταστρέφει την απόλαυση που ζουν χιλιάδες περιπατητές».

Επίσης ο Joad ήταν σίγουρος και για το κακό που κάνει η οδήγηση στον οδηγό:

«Στο τέλος του ταξιδιού κατεβαίνει από το αυτοκίνητό του παγωμένος, εκνευρισμένος και με πονοκέφαλο από τη μεγάλη ταχύτητα και τον άνεμο. Πεθαίνει για τσάι ή δείπνο, αλλά του έχει λείψει σε τέτοιο βαθμό η σωματική άσκηση και το πνευματικό ερέθισμα, που τρώει ανόρεχτα, μόνο και μόνο επειδή στο μοτέλ δεν υπάρχει τίποτε άλλο να κάνει. Σε τέτοια μέρη παράγεται το ανθρώπινο λίπος»

Αν και φαίνεται να έχει προβλέψει με ακρίβεια την εξέλιξη των πραγμάτων, ο Joad δεν κάνει ανάλυση αλλά αφ’ υψηλού παρατήρηση.

Αλλά είναι πιο εύστοχος από τους μπουρδολόγους γιατρούς (και λάτρεις του αυτοκινήτου) της εποχής που εξήραν την αναζωογονητική επίδραση του να τρέχει κανείς στον καθαρό αέρα. Είναι χαρακτηριστική η μαλακία του επιτρόπου υγείας της Ν Υόρκης R.S. Copeland (1922). Θαυμάστε την:

«Οι πιο πολλοί από εμάς, χάρη στο απαραίτητο, ακόμη και για την πιο περιορισμένη ζωή, καθημερινό περπάτημα, ασκούμαστε αρκετά ώστε να κρατάμε σε φόρμα τους μυς των ποδιών μας. Όμως η παχυσαρκία εμφανίζεται συνήθως από τη μέση και προς τα πάνω. Η πολύ μικρή αλλά συντονισμένη προσπάθεια που απαιτεί ο χειρισμός του τιμονιού κατά την οδήγηση, επιδρά ακριβώς εκεί όπου έχουμε τη μεγαλύτερη ανάγκη. Πιστεύω ειλικρινά ότι η οδήγηση του αυτοκινήτου είναι στην πραγματικότητα καλύτερη άσκηση από το περπάτημα, επειδή επιδρά στα μέρη εκείνα του σώματος που χρησιμοποιούμε λιγότερο στις καθημερινές μας ασχολίες».

Υπάρχει έστω και ένα μόριο αμφιβολίας ότι αυτός ο κρετίνος αξιωματούχος τα είχε αρπάξει από το λόμπι των κατακευαστών;

Ο Joad φυσικά διαφωνούσε αλλά και πάλι σχολίαζε αφ’ υψηλού:

«Προσέξτε το βαριεστημένο ζευγάρι να σεργιανάει νωχελικά πάνω στην Daimler […] Ο άνδρας είναι ασθενικός και κοιλαράς ενώ η γυναίκα πλαδαρή, κίτρινη και γεμάτη ρυτίδες. Το μυαλό τους είναι άδειο, η διάθεσή τους ευερέθιστη και τα κορμιά τους ακίνητα και παγωμένα».



Ευτυχώς, πάντως, η αφ’ υψηλού αντιμετώπιση του ζητήματος από τους αυτοκινητοκινητοκλάστες διανοούμενους δεν οδήγησε τους αυτοκινητόκαυλους να υποστηρίξουν ότι η οδήγηση κάνει καλό στους πεζούς ή στους περαστικούς.

Αν κρίνουμε από τα λεγόμενα του γιατρού Copeland, λίγο ήθελαν και...

(συνεχίζεται)