Η Ουάσιγκτον απειλεί τον πλανήτη με πόλεμο

Ο Paul Craig Roberts είναι μια πολύ ενδιαφέρουσα περίπτωση.

Αναπληρωτής υπουργός των Οικονομικών στην κυβέρνηση Ρέιγκαν (θεωρείται ως ένας από τους θεμελιωτές των Reaganomics στενός συνεργάτης όλων των φρουραρχείων του νεοσυντηρητισμού-φιλελευθερισμού (Hoover Institution,  Cato Institute) τα τελευταία 20 χρόνια έχει μεταβληθεί σε έναν ανηλεή κριτικό των laissez-faire οικονομικών πολιτικών και της δεξιάς ελευθεριακής σκέψης (για το μανιφέστο της εδώ).


Μπορείτε να διαβάσετε τις απόψεις του και να σχηματίσετε τη δική σας άποψη. Μια λίστα μερικών δημοσιευμάτων του:


How the Economy was Lost, Doomed by the Myths of Free Trade

How the Economy Was Lost

The Consequences of American Hubris.Why War is Inevitable

The First Strike Game.Are You Ready for Nuclear War?

Washington’s War Crimes Spread From Africa and the Middle East to Ukraine. How Long Can Putin Wait?

Will Putin Realize That Russia Holds The Cards?

Dead Labor.Marx and Lenin Reconsidered (όπου, χαρακτηριστικά, λέει ότι αν ζούσαν σήμερα ο Μαρξ κι ο Λένιν θα ήταν από τους πιο ισχυρούς υποψήφιους για το Νόμπελ Οικονομικών, προκαλώντας ανατριχίλα σε πολλούς από τους πρώην (;) «συντρόφους» του που τιμήθηκαν από τους σουηδούς «σοφούς» για τις υπηρεσίες τους στο διεθνές κεφάλαιο).


Εδώ μεταφράζω ένα πρόσφατο άρθρο με τίτλο «Η Ουάσιγκτον απειλεί τον κόσμο», στα πλαίσια του τρέχοντος «νεο»ψυχροπολεμικού κλίματος. Αν και με αρκετές ηθικολογικές ροπές και, ρητές και υπόρρητες, μεταφυσικές προεκτάσεις (στα όρια του προ-αποκαλυπτικού) και με απώτερο στόχο την διαφοροποίηση της πολιτικής του καθεστώτος Ρέιγκαν από τα ύστερα (ρεπουμπλικανικά και δημοκρατικά – Μπους2 και Ομπάμα) καθεστώτα, έχει το ενδιαφέρον του και σίγουρα είναι εκτός της θρασύτατης προπαγανδιστικής γραμμής ΗΠΑ και ΕΕ.


"Η Ουάσιγκτον απειλεί τον κόσμο"

του PC Roberts

Η συνέπεια των επικίνδυνων και ανεύθυνων πολιτικών και στρατιωτικών επεμβάσεων στο Ιράκ, τη Λιβυή και τη Συρία ήταν η αποδεσμευση του κακού. Οι διάφορες σέκτες που ζούσαν ειρηνικά υπό τα καθεστώτα Χουσσεϊν, Καντάφι και Άσσαντ, άρχισαν την αλληλοσφαγή και μια νέα οντότητα, η ISIS (Islamic State of Iraq and Syria)  άρχισε να προβάλλει στον ορίζοντα.


Η αναστάστωση που προκάλεσαν στη Μέση Ανατολή οι κυβερνήσεις Μπους και Ομπάμα οδήγησε χιλάδες ανθρώπους στο θάνατο και εκατομμύρια στην προσφυγιά και προδιέγραψε το μελλοντικό θάνατο πολλών (άγνωστο πόσων) ακόμη. Τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές (08/08/2014), 40000 Ιρακινοί βρίσκονται χωρίς νερό στην κορυφή ενός βουνού περιμένοντας το θάνατο (ΣτΜ: αναφέρεται στους πρόσφυγες της σέκτας Yazidi (για περισσότερα βλ εδώ).


Η πραγματικότητα στη Μέση Ανατολή είναι σε πλήρη αντίθεση με τη θεατρικά σκηνοθετημένη προσγείωση του Μπους του νεώτερου στο αεροπλανοφόρο Abraham Lincoln την πρωτομαγιά του 2003 και τη δήλωση του ότι «Η αποστολή εξετελέσθη».

Η αποστολή είχε να κάνει με την καταστροφή της Μεσης Ανατολής και των ζωών εκατομμυρίων ανθρώπων. Στην πορεία κηλιδώθηκε και η φήμη των ΗΠΑ: χάρη στο δαιμονικό νεοσυντηρητικό καθεστώς Μπούς, οι ΗΠΑ θεωρούνται από τον υπόλοιπο κόσμο ως η μεγαλύτερη απειλή για την παγκόσμια ειρήνη. Το παράδειγμα έδωσε το καθεστώς Κλίντον με την επίθεση στη Σερβία. Ο Μπούς το πήγε ακόμη παραπέρα με την απροκάλυπτη επίθεση στο Αφγανιστάν, επίθεση την οποία η Ουάσιγκτον την «έντυσε» με Οργουελιανή γλώσσα: Επιχείρηση Διαρκής Ελευθερία.


Η Ουάσιγκτον έφερε την καταστροφή κι όχι την ελευθερία στο Αφγανιστάν. Μετά από 13 χρόνια βομβαρδισμών της χώρας, οι ΗΠΑ αποχωρούν: μια «υπερδύναμη» ηττημένη από μερικές χιλιάδες ελαφρά εξοπλισμένους Ταλιμπάν. Αλλά αφήνουν πίσω τους συντρίμμια, μια χώρα κατεστραμένη και δεν δίνουν λογαρισμό σε κανέναν.

Μια άλλη πηγή του ατέρμονου χαλασμού στη Μέση Ανατολή είναι το Ισραήλ που με τη βοήθεια της Ουάσιγκτον κατακλέβει την παλαιστινιακή γη.

Εν μέσω των βομβαρδισμών των αμάχων της Γάζας, το Κονγκρέσσο ψήφισε διατάγματα που υποστηρίζουν την ισραηλινή επίθεση και τα συνακόλουθα εγκλήματα όπως και πιστώσεις εκατομμυρίων δολαρίων για τον εξοπλισμό του Ισραήλ. Και εδώ είναι που γινόμαστε μάρτυρες της Μεγάλης Ηθικής Αμερικής να υποστηρίζει τα εγκλήματα απέναντι σε ουσιαστικά άοπλους ανθρώπους.

Όταν το Ισραήλ δολοφονεί γυναίκες και παιδιά, η Ουάσιγκτον μιλάει για το «δικαίωμα των Ισραηλινλων να υπερσπίζονται τη χώρα τους» - μια χώρα που κλέψανε από τους Παλαιστήνιους. Κι όταν οι Παλαιστίνιοι ανταποδίδουν, μιλάει για «τρομοκρατία». Με το να υποστηρίζει το Ισραήλ, μια χώρα που έχει χαρακτηριστεί ως κράτος – τρομοκράτης από τις λίγες ηθικές κυνερνήσεις που έχουν απομείνει και έχει κατηγορηθεί για εγκλήματα πολέμου από τον ΓΓ των ΗΕ, η Ουάσιγκτον παραβιάζει τους δικούς της νόμους απένταντι στα κράτη – τρομοκράτες.

Φυσικά, η Ουάσιγκτον είναι ο ηγέτης της κρατικής τρομοκρατίας και είναι παράνομο – με βάση τους νόμους των ΗΠΑ – να υποστηρίζει τον ευατό της και τις πράξεις της. Αλλά η Ουάσιγκτον δεν δέχεται κανένα νόμο – εθνικό ή διεθνή – που περιορίζει τις πράξεις της. Η Ουάσιγκτον αποτελεί μια «αναγκαία εξαίρεση». Τίποτε άλλο δε μετράει. Ούτε οι νόμοι ούτε το Σύνταγμα ούτε τα ανθρωπιστικά ζητήματα. Κανείς δεν μπορεί να εμποδίσει ή να περιορίσει τη θέληση της Ουάσιγκτον. Το Τρίτο Ράιχ μοιάζει με καρικατούρα ισχύος μπροστά της. Κι αν το θράσος της Ουάσιγκτον στη Μέση Ανατολή είναι μια φορά απεχθές, το θράσος της απένταντι στη Ρωσία είναι κατά τάξεις μεγέθους απεχθέστερο. Με τη συμπεριφορά της έχει πείσει τη Μόσχα ότι ετοιμάζεται για πυρηνικό χτύπημα. Και η Μόσχα, ως απάντηση, επιδεικνύει το πυρηνικό δυναμικό της και τεστάρει τις αντιδράσεις των αμερικανών και του αντιαεροπορικού αμυντικού μηχανισμού τους .

Είναι δύσκολο να φανταστεί κάποιος πιο ανεύθυνη πράξη από το να πειστεί η Μόσχα ότι η Ουάσιγκτον σχεδιάζει ένα πρώτο χτύπημα. Ένας από τους συμβούλους του Πούτιν μίλησε στα ρωσικά ΜΜΕ για τις προθέσεις των αμερικανών και ένα μέλος της Δούμας έκανε μια τεκμηριωμένη παρουσίαση αυτών των προθέσεων. Από την ανάλυση των δεδομένων προκύπτει ότι ήταν αδύνατο για τη Μόσχα να μη φτάσει σ’ αυτό το συμπέρασμα.

Η Κίνα γνωρίζει ότι αντιμετωπίζει την ίδια απειλή. Και έκανε σαφές (με παράδειγμα) στην Ουάσιγκτον ότι θα εξαπολύσει τις πυρηνικές της δυνάμεις με στόχο την καταστροφή των ΗΠΑ. Το έκανε δημόσια, ελπίζοντας να προκαλέσει αντίθεση ανάμεσα στους αμερικανούς σχετικά με την επαπειλούμενη επίθεση εναντίον της.


Η Κίνα, όπως κι η Ρωσία, είναι αναδυόμενες οικονομίες που δεν χρειάζονται τον πόλεμο για να πετύχουν τους στόχος τους. Η μοναδική χώρα στον κόσμο που χρειάζεται τον πόλεμο είμαι οι ΗΠΑ αφού αυτός είναι το μέσο για να επιτευχθεί ο νεoσυντηρητικός στόχος της παγκόσμιας ηγεμονίας.

Πριν από τα καθεστώτα Μπους και Ομπάμα, όλοι οι αμερικανοί πρόεδροι φρόντιζαν να υποβιβάζουν την πυρηνική απειλή. Το πολεμικό δόγμα των ΗΠΑ ήταν προσεκτικά σχεδιασμένο έτσι ώστε να περιορίζει τα πυρηνικά όπλα στο επίπεδο της απάντησης – δηλ στην περίπτωση που οι ΗΠΑ δεχτούν πρώτες χτύπημα. Ο σκοπός της ύπαρξης των πυρηνικών όπλων ήταν να εμποδίζουν τη χρήση τους. Η απόφαση του Μπους 2 να αλλάξει το δόγμα και να δώσει στη χρήση των πυρηνικών όπλων χαρακτήρα προληπτικού-προειδοποιητικού χτυπήματος, άλλαξε και το όλο τοπίο.

Ο στόχος της κυβέρνησης Ρέιγκαν (ΣτΜ: ο Roberts γράφει για Reagan administration και George W. Bush και Obama regime) ήταν το τέλος του ψυχρού πολέμου και, επομένως, της πυρηνικής απειλής. Τα καθεστώτα Μπους2 και Ομπάμα, με τη δαιμονοποίηση της Ρωσίας, ανέτρεψαν το επίτευγμα του Ρέιγκαν και έκαναν τον πυρηνικό πόλεμο ξανά πιθανό.

Όταν το ανίκανο καθεστώς Ομπάμα αποφάσισε να ρίξει τη δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνηση της Ουκρανίας και να βάλει στη θέση της μια μαριονέτα που ήταν επιλογή της Ουάσιγκτον, το υπουργείο εξωτερικών που διοικείται από νεοσυντηρητικούς ιδεολόγους, ξέχασε ότι τα ανατολικά και νότια τμήματα της χώρας αποτελούνται από πρώην ρωσικές επαρχίες που ενσωματώθηκαν στην Ουκρανία από τους ηγέτες του ΚΚ της Σοβιετικής Ένωσης όταν Ρωσία και Ουκρανία ήταν μέρη της πρών κομμουνιστικής υπερδύναμης.

Όταν τα ρωσοφοβικά ανδρείκελα έπιασαν δουλειά στο Κίεβο, έδειξαν ξεκάθαρα τις εχθρικές τους διαθέσεις στο ρωσικό πληθυσμό, με αποτέλεσμα οι πρώην ρωσικές επαρχίες να εκφράσουν την επιθυμία τους για επιστροφή στη μητέρα πατρίδα Ρωσία. Κάτι που δεν είναι ούτε παράξενο ούτε κάτι για το οποίο πρέπει κατηγορηθεί η Ρωσία.

Η Κριμαία επέστρεψε στη Ρωσία – όπου ανήκε από το 1700 – αλλά ο Πούτιν, θέλοντας να εκτονώσει τον προπαγανδιστικό πόλεμο που εξαπέλυσε εναντίον του η Ουάσιγκτον, δεν έκανε αποδεκτές τις εκκλήσεις άλλων πρώην ρωσικών περιοχών για επιστροφή στην πατρίδα. Και τα ανδρείκελα του Κιέβου, εμπνεόμενα από την ισραηλινή πολιτική, εξαπέλυσαν επίθεση κατά των περιοχών που διαμαρτύρονταν , χτυπώντας άμαχο πληθυσμό και καταστρέφοντας υποδομές.

Τα ξεπουλημένα δυτικά ΜΜΕ (ΣτΜ: ο Robetrs γράφει presstitute (press + prostitute), δηλ σε απλά ελληνικά τα πουτανίστικα ΜΜΕ (ή πορνικά για τους πιο μπλαζέ)), αγνόησαν συστηματικά τα γεγονότα και καρηγότησαν τη Ρωσία για επέμβαση και προσάρτηση περιοχών της Ουκρανίας. Ψέμα ανάλογο με εκείνο που είχε ξεστομίσει ο Κόλιν Πάουελ για τα μαζικά όπλα καταστροφής του Ιράκ και για το οποίο, κατόπιν εορτής, ζήτησε συγνώμη – και ούτε γάτα ούτε ζημιά (ΣτΜ: αντίθετα, ο εγκληματίας αυτός, κυκλοφορεί ελεύθερος και βραβεύεται σωρηδόν με τα διάφορα μετάλλεια που έχει θεσπίσει η χώρα της ελευθερίας στο όνομα της ελευθερίας).

Όταν καταστράφηκε το μαλαισιανό αεροσκάφος, πριν ακόμα γίνει γνωστό και το παραμικρό, η Ρωσία ήταν ο προφανής υπαίτιος. Η ναυαρχίδα των ΜΜΕ της Δύσης, το μη υπολογίζον τίποτε άλλο πέρα από την αλήθεια, την ακρίβεια και την αντικειμενικότητα BBC, αποφάνθηκε περί του γεγονότος ακριβώς τη στιγμή που αυτό έγινε γνωστό. Άκουσα την ερμηνεία και τα ψέμματα του BBCκαι, μπορώ να πώ, μόνο το υπερπροπαγανδιστικό ρεπορτάζ της Daily Mail ήταν χειρότερο. Η όλη παρουσίαση του γεγονότος έδινε την εντύπωση ενορχηστρωμένης από τα πριν, κάτι το οποίο ήταν, προφανώς, δουλειά της Ουάσιγκτον.

Και τα 290 θύματα της αεροπορικής τραγωδίας γίνανε ένα ισχυρό προπαγανδιστικό όλπο στα χέρια της Ουάσιγκτον. Αν και είναι τραγικό να ποσοτικοποιείς (και στη συνέχεια να σχετικοποιείς) τον ανθρώπινο πόνο, δεν παύει να είναι αλήθεια ότι οι 290 άνθρωποι που χάσανε τη ζωή τους είναι ένα μικρό κλάσμα των απωλειών στη Γάζα για τις οποίες καμία δυτική κυβέρνηση δε διαμαρτυρήθηκε (ο κόσμος που βγήκε στο δρόμο για να διαμαρτυρηθεί το μόνο που κατάφερε ήταν να φάει ξύλο από τις κρατικές δυνάμεις ασφαλείας).

Η Ουάσιγκτον χρησιμοποίησε την πτώση του αεροσκάφους (γεγονός για το οποίο είναι, προφανώς, υπεύθυνη η ίδια), ως δικαιολογία για την επιβολή κυρώσεων στη Ρωσία πιέζοντας και τις μαριονέτες της που κυβερνούν την ΕΕ να κάνουν το ίδιο. Η Ουάσιγκτον βασίζεται σε κατηγορίες και υπαινιγμούς και αρνείται να δώσει στη δημοσιότητα τις δορυφορικές φωτογραφίες αφού αυτές δεν υποστηρίζουν τα ψέματά της. Τα γεγονότα και στην περίπτωση αυτή έχουν την ίδια βαρύτητα που είχαν στις περιπτώσεις του Ιράκ, της Λιβυής, της Συρίας και του Ιράν. Δηλαδή καμία.

Πριν λίγες μέρες, 22 θρασείς και ανεύθυνοι αμερικανοί γερουσιαστές, υπό την καθοδήγηση του Bob Corker  κατέθεσαν φήφισμα σχετικό με τη ρωσική επιθετικότητα (Russian Aggression Prevention Act of 2014). Ο Bob Corker υποτίθεται ότι συμπυκνώνει, μέσα στην άγνοια και την ηλιθιότητά του, το μέσο αμερικανό ψηφοφόρο ή τουλάχιστον το μέσο ψηφοφόρο του Τεννεσσί. Το νομοσχέδιο του Corker είναι ένα ανόητο νομοθετικόκείμενο, έτσι σχεδιασμένο ώστε να ξεκινήσει έναν πόλεμο χωρίς επιζώντες. Είναι προφανές ότι οι ηλίθιοι αμερικανοί μπορούν να δώσουν εξουσία με την ψήφο τους σε οποιονδήποτε ανόητο.

Το μύθευμα ότι η Ρωσία είναι υπεύθυνη για την πτώση του αεροσκάφους μεταλλάχθηκε σε γεγονός που αποδέχτηκαν όλες οι δυτικές πρωτεύουσες, ανεξάρτητα από το ότι δεν υπήρχε το παραμικρό στοιχείο – έστω και ενδεικτικό. Αλλά ακόμη κι έτσι, αξίζει η πτώση ενός αεροπλάνου έναν πόλεμο και μάλιστα παγκόσμιο και πυρηνικό;

Η προπαγάνδα της Ουάσιγκτον έπιασε τόπο: οι δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι το 69% των αμερικανών θεωρούν την Ρωσία ως απειλή κι ότι η εμπιστοσύνη των ρώσων απέναντι στην αμερικανική ηγεσία έπαψε να υπάρχει.

Από την άλλη, οι ρώσοι και η κυβέρνησή τους βλέπουν να διαμορφώνεται απέναντι στη χώρα τους το ίδιο κλίμα που είχε διαμορφωθεί πριν τις επεμβάσεις στο Ιράκ, στη Λιβυή, στη Συρία και στο Αφγανιστάν. Πώς λοιπόν να μη συμπεράνουν ότι επίκειται επίθεση εναντίον τους;

Κατά τη γνώμη μου η ανευθυνότητα και η θρασύτητα του καθεστώτος Ομπάμα δεν έχουν προηγούμενο. Ποτέ πριν μια κυβέρνηση των ΗΠΑ ή μια άλλη κυβέρνηση με πυρηνική ισχύ δεν έκανε τόσα πολλά ώστε να πείσει μια άλλη πυρηνική δύναμη ότι ετοιμάζεται για επίθεση. Είναι δύσκολο να φανταστούμε πιο προκλητική πράξη, πράξη που να θέτει σε κίνδυνο τη ζωή στον πλανήτη. Η ηλιθιότητα του Λευκού Οίκου έπιασε το μέγιστό της και έπεισε Ρωσία και Κίνα για το ότι η Ουάσιγκτον ετοιμάζεται για προληπτικό χτύπημα εναντίον τους.

Και ενώ έτσι έχουν τα πράγματα, οι ρεπουμπλικάνοι αντιπολιτεύονται τον Ομπάμα σε δευτερεύοντα θέματα όπως το ObamaCare. Γιατί; Γιατί δεν προσπαθούν να αποτρέψουν το ρίσκο ενός πυρηνικού Αρμαγεδδώνα;

Η απάντηση είναι ότι αυτοί είναι ακόμη πιο τρελοί από τους δημοκρατικούς. Οι ηγέτες τους, άνθρωποι σαν τον John McCain και τον Lindsay Graham, είναι αφοσιωμένοι και ορκισμένοι πολεμιστές κατά της Ρωσίας. Όταν κοιτάζει κανείς τη σκηνή της αμερικανικής πολιτικής αυτό που βλέπει είναι τρελούς, ψυχοπαθείς και κοινωνιοπαθείς, ανθρώπους που δεν θα έπρεπε να είναι σε τέτοιες θέσεις.

Η Ουάσιγκτον έχει εδώ και καιρό εγκαταλείψει την διπλωματία και βασίζεται στη πίεση και τον καταναγκασμό. Απλά έχει χάσει την μπάλα. Και γι’ αυτό θεωρείται από τον υπόλοιπο κόσμο ως η μεγαλύτερη απειλή για την ειρήνη.

Σήμερα (ΣτΜ: στις 08/08/2014), ο εκδότης της Handelsblatt (της γερμανικής Wall Street Journal) έγραψε (και υπέγραψε) στο editorial της εφημερίδας:

«Η τάση της Αμερικής για μετάβαση από τη λεκτική/προφορική πίεση στη στρατιωτική – απομόνωση, δαιμονοποίηση και επίθεση στον εχθρό – δεν έχει αποδειχτεί αποτελεσματική. Η τελευταία επιτυχημένη σημαντική στρατιωτική επέμβαση ήταν αυτή της απόβασης στη Νορμανδία το 1944. Οπουδήποτε αλλού το επιχείρησε – Κορέα, Βιετνάμ, Ιράκ, Αφγανιστάν – απέτυχε».

Τα κράτη μαριονέτες της Ουάσιγκτον - όλη η ΕΕ, η Ιαπωνία, ο Καναδάς κι η Αυστραλία – υποστηρίζουν ολοσχερώς την ατζέντα της για επιβολή της ηγεμονίας της σε όλον τον πλανήτη.

Στα 100χρονα από την έναρξη του 1ου Παγκοσμίου Πολέμου, η μωρία που οδήγησε σε εκείνη την καταστροφή, είναι πάλι εδώ, μαζί μας. Τα αποτελέσματα εκείνης της καταστροφής ήταν ο Λένιν, η Σοβ Ένωση, ο Χίτλερ, η άνοδος του αμερικανικού ιμπεριαλισμού, η Κορέα, το Βιετνάμ, οι στρατιωτικές επεμβάσεις που δημιούργησαν την ISIS, και τώρα η αναβίωση της σύγκρουσης Ουάσιγκτον – Μόσχας.

Κι όπως έδειξε ο  Stephen Starr, απλά το 10% των πυρηνικών όπλων των ΗΠΑ και της Ρωσίας αρκεί για να τερματίσει τη ζωή στον πλανήτη.

Αγαπητοί μου αναγνώστες, ρωτήστε τους εαυτούς σας πόσες φορές σας έχει πει η Ουάσιγκτον κάτι που να μην είναι ψέμα; Η Ουάσιγκτον έχει προκαλέσει το θάνατο εκατομμυρίων ανθρώπων. Μήπως θέλετε να είστε τα επόμενα;

Δε νομίζετε ότι η επιρροή των νεοσυντηρητικών (που κυριαρχεί στην Ουάσιγκτον ανεξάρτητα από το πιο κόμμα κυβερνά) είναι πολύ επικίνδυνη για να συνεχίσουμε να την ανεχόμαστε;