ίναι πολλοί εκείνοι που μιλούν για μεγάλες συνεχόμενες απεργίες 10-15
ημερών, να παραλύσει το κράτος λένε, να πέσουνε αυτοί που είναι στην
εξουσία λένε. Θα τα έχετε ακούσει ή αναμασήσει και εσείς φαντάζομαι.
Ζούμε δυστυχώς σε φαινομενικά αδιέξοδες εποχές που εξαιτίας του άγχους
και των προβλημάτων που δημιουργούνται φλυαρεί κανείς και αναπαράγει ότι
του εμφυτεύσουν στο κεφάλι χωρίς να κάτσει πρώτα να το σκεφτεί. Παρόλα
αυτά, καλό είναι σιγά σιγά να αρχίζουμε να χρησιμοποιούμε και το
μυαλουδάκι μας προκειμένου να επεξεργαζόμαστε όλες εκείνες τις
πληροφορίες που προσλαμβάνουμε με τα αισθητήρια όργανα μας.
Παρατηρώ πως οι περισσότεροι που υιοθετούν αυτήν την υπερεπαναστατική, στα λόγια, στάση, είναι άτομα τα οποία μικρή σχέση έχουν με το οργανωμένο εργατικό κίνημα, και αυτό είναι το κύριο πρόβλημα τους, ότι δεν έχουν προσωπική εμπειρία του τι σημαίνει απεργία, πως αυτή οργανώνεται και τι διαπάλη προηγείται μέσα στα σωματεία μεταξύ των διαφόρων συνδικαλιστικών παρατάξεων. Δυστυχώς(ή ευτυχώς) οι απεργίες, οι επαναστάσεις, ο ένοπλος αγώνας και όλα αυτά που επικαλούνται οι στα λόγια επαναστάτες, δεν ξεκινούν με κουμπάκια, δεν είναι κάποιου είδους ξόρκια που τα ξεστομίζει ένας μάγος, αντίθετα υπάρχουν πολλές προϋποθέσεις και πολύς δρόμος να καλυφθεί.
Καταρχήν χρειάζεται οργανωμένο εργατικό κίνημα, με ταξικό προσανατολισμό. Να μην είναι δηλαδή τύπου ΠΑΣΚΕ, ΔΑΚΕ ή τύπου Αυτόνομη Παρέμβαση, αυτού του τύπου ο συνδικαλισμός στην καλύτερη περίπτωση παίζει το ρόλο του διαιτητή ανάμεσα στους εργάτες και στα αφεντικά, η εργατική τάξη δεν θα οδηγηθεί ποτέ σε καμία επανάσταση και σε καμία ανατροπή με δαύτους, ο ρόλος τους είναι να αμβλύνουν τις αντιδράσεις των εργατών και να τους καθησυχάζουν, να τους στέλνουν στους καναπέδες. Αποδείξεις πάνω σε αυτό υπάρχουν ουκ ολίγες, δείτε για παράδειγμα πόσο κόσμο κινητοποιεί ο Σύριζα, ένα κόμμα του 30% σχεδόν, τρείς και ο κούκος μαζεύονται, είναι πιστεύετε αυτό τυχαίο. Το να βγάλεις τον κόσμο στο δρόμο δεν είναι εύκολη δουλειά, χρειάζεται προετοιμασία, χρειάζεται σύγκρουση μέσα στα σωματεία, χρειάζεται να υπερισχύσουν οι φωνές εκείνες που καλούν σε ταξικό αγώνα και όχι εκείνες που μιλάνε για διαπραγμάτευση, που παίζουν το ρόλο του πυροσβέστη της δίκαιης λαϊκής οργής, που όταν αυτή η λαϊκή οργή εκφραστεί, εκείνοι προσπαθούν να την αποπροσανατολίσουν, να μην την αφήσουν να βρει τα σωστά κανάλια έκφρασης, να διασπάσουν(πάρτε ως παράδειγμα το ρόλο του ΠΑΣΟΚ τη δεκαετία του 80).
Αναρωτιέμαι, όλοι εσείς που μιλάτε για την μεγάλη απεργία, είστε οργανωμένοι σε κάποιο σωματείο; Αγωνιστήκατε μέσα από αυτό για τις συλλογικές συμβάσεις; Δώσατε αγώνα για να έχει το σωματείο σας ταξικό προσανατολισμό; Υπερασπιστήκατε άλλους συναδέλφους σας όταν είχαν πρόβλημα, άλλους εργασιακούς κλάδους όταν αγωνιζόταν ή μήπως ήσασταν στην αντίπερα όχθη, στην απεργοσπασία ή να παραπονιέστε που κλείνουν οι εργάτες τους δρόμους και τα λιμάνια; Όλοι εσείς που μιλάτε για 10ήμερη απεργία, συμμετείχατε ποτέ σε καμιά απεργία 24ωρη; Ναι ή όχι; Απαξιείτε μήπως επειδή δεν είναι της τάξεως μεγέθους που παραγγείλατε; Μα άμα δεν συμμετέχετε στην 24ωρη, στην 48ωρη, αν δεν δώσετε το παρόν στα σωματεία σας, πως περιμένετε να οργανωθούν οι μεγαλύτερες απεργίες; Χωρίς συμμετοχή πως; Δεν δοκιμάστηκε αλήθεια το ανοργάνωτο και το δήθεν ακαπέλωτο στις πλατείες; Δεν βγάλατε κανένα συμπέρασμα από τις πλατείες; Δεν καταλάβατε έστω, ότι τις πλατείες δεν τις φοβούνται όταν αυτές δεν συνοδεύονται από αγώνες για ανατροπή του εκάστοτε συστήματος; Τόσες και τόσες συνελεύσεις δεν έγιναν στις πλατείες, τόσα και τόσα δημοψηφίσματα; Τι άλλαξε; Πέρασαν αυτές οι συνελεύσεις ποτέ τα σύνορα της πλατείας, κάνατε την υπέρβαση έστω και στη συνείδηση σας, να σκεφτείτε δηλαδή ότι στο σύστημα δεν επιβάλλεσαι με ψηφίσματα και συνελεύσεις όταν αυτές μένουν στα λόγια; Σκεφτήκατε ποτέ ότι για να κρατήσει μια πολυήμερη απεργία πρέπει να υπάρχουν και οι εναλλακτικές δομές εκείνες που θα βαστήξουν τους απεργούς και την υπόλοιπη κοινωνία στα πόδια της, πως θα δημιουργηθούν αυτές οι δομές χωρίς μαζικό εργατικό κίνημα, ποιοί θα το στελεχώσουνα αυτό;
Έτσι λοιπόν στα λόγια θα μένουν και οι 10ωρες απεργίες, όταν εσείς που αγανακτείτε από εμάς που δεν τις κάνουμε έχετε το στυλάκι “να μαζευτούμε να πάτε”. Και εγώ ρε παιδιά, όταν θα πετύχουμε τον σοσιαλισμό δεν θα έχω πρόβλημα να βγω να κουνάω κόκκινα σημαιάκια, το ζήτημα είναι όμως τι κάνει ο καθένας μέχρι να φτάσουμε ως εκεί, αυτό θα κάνει τη διαφορά, όχι το να περιμένεις την έκβαση της μάχης για να δεις με ποιόν θα πας και ποιόν θα αφήσεις. Γιατί να το πούμε και αλλιώς, δεν μπορείς εσύ να μου τη λες εμένα, και του κάθε εμένα, που δεν κάνω 15ήμερη απεργία, όταν εγώ(και ο κάθε εγώ), έστω και για αυτήν την 24ωρη έτρεχα από 15 μέρες πριν σε εξορμήσεις για να εξασφαλίσω ότι θα πάει καλά. Δεν μπορείς και δεν έχει δικαίωμα να μου την λες όταν ακόμα και την μέρα της απεργίας είσαι στη δουλεία ή στην καφετέρια. Αμφιβάλω αν έχουν κάποιοι καταλάβει ότι απεργία δεν είναι μόνο οι 2 ώρες της συγκέντρωσης και της πορείας, πολύ αμφιβάλω.
Λέτε πολλοί, “να πάρετε τα όπλα να τους κυνηγήσετε”, να τα πάρουμε ποιοί; Να κυνηγήσουμε ποιούς; Τους 300 στη βουλή; Έτσι εύκολα ανατρέπεται ένα σύστημα ή απλά λέμε μια χρυσαυγίτικου τύπου μαλακία για να ξεσπάσουμε; Για να ανατραπεί το σύστημα χρειάζεται μαζικότητα και οργάνωση, χρειάζεται ο λαός να πάρει στα χέρια του τα μέσα παραγωγής, δηλαδή τα εργοστάσια, τα λιμάνια, την ενέργεια, και όχι μόνο να τα πάρει από αυτούς που τα έχουν(και αυτοί που τα έχουν δεν θα κάτσουν με σταυρωμένα τα χέρια) αλλά και να μπορεί να τα διαχειριστεί, και να βαστήξει και τον πόλεμο(οικονομικό ή άλλο) που θα έχει να υποστεί μετά από εκείνους που θίχτηκαν τα συμφέροντα τους. Όλα αυτά λοιπόν χρειάζονται έναν φορέα, έναν φορέα που θα μπει μπροστάρης, που θα οργανώσει, που θα οδηγήσει τα πράγματα μέχρι εκεί. Αυτόν τον φορέα εγώ τον λέω Κομμουνιστικό Κόμμα, εσείς πείτε τον όπως θέλετε, πάντως για να γίνει δυνατότητα η ικανότητα για λαϊκή εξουσία, χρειάζεται ένας τέτοιος φορέας, χρειάζεται από την πλευρά του λαού δέσμευση σε κάποια βασικά πράγματα, δεν μπορείς να είσαι τρείς λαλούν και δυο χορεύουν για να πάρεις και να κρατήσεις την εξουσία στα χέρια σου. Αυτός ακριβώς είναι και ο λόγος που το σύστημα προωθεί το ανοργάνωτο και το “ακομμάτιστο”, γιατί το ανοργάνωτο και το ακομμάτιστο δεν το απειλεί, είναι στην καλύτερη περίπτωση μια φωτοβολίδα αγανάκτησης, κάτι που μπορούν να διαχειριστούν και να αποσβέσουν.
Εκτός και άμα πιστεύετε ότι η λύση θα έρθει με την αλλαγή κυβέρνησης, τότε οκ, δεν έχω κάτι να σας πω πέρα του ότι θα περιμένετε μέχρι την δευτέρα παρουσία, και δυστυχώς θα καταδικάσετε με την αναποφασιστικότητα σας και εμάς να περιμένουμε μέχρι τη δευτέρα παρουσία, διότι από μόνοι μας δεν μπορούμε να κάνουμε και πολλά. Ακόμα όμως και έτσι, ευκαιρίες είχατε, όμως και πάλι ψηφίσατε συντηρητικά, όπως ψηφίζατε τόσο καιρό, τα εκλογικά αποτελέσματα το καθιστούν σαφές. Δεν είστε έτοιμοι για ανατροπή, δεν την θέλετε ακόμα, δεν μπορείτε να ξεφύγετε από τις ψευδαισθήσεις σας ούτε και στην κάλπη, προς τι λοιπόν η 10ήμερη απεργία; Για να αλλάξει όνομα ή σύνθεση η κυβέρνηση αστικής διαχείρισης, δεν σας φτάνουν τόσα ντεζαβού που έχετε φάει στη μάπα μέχρι σήμερα;
Ακόμα πιστεύετε ότι μπορεί να πιάστε την καλή; Ακόμα ονειρεύεστε τα όνειρα του μικροαστού; Έχει έρθει η ώρα να ξυπνήσετε στον εφιάλτη ή να πεθάνετε στον ύπνο σας! Και αν δεν το κάνετε για εσάς κάντε το για τα παιδιά σας, μην τους περάσετε τον δικό σας τρόπο σκέψης, αυτός πλέον δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα και βρίσκεται σε διάσταση με τη λογική. Δεν θα σας σώσουν ούτε ηγέτες της αριστεράς, ούτε κυβερνήσεις της αριστεράς, ούτε η διαχείριση της φτώχειας ούτε το ΚΚΕ από μόνο του, για να σωθείτε πρέπει να ξεκινήσετε από σήμερα να αλλάζετε τρόπο ζωής, να σηκωθείτε από τους καναπέδες, να γραφτείτε στα σωματεία σας, να τρέξετε για να εξασφαλίσετε την μαζικότητα στις κινητοποιήσεις και τους αγώνες, να συμπαρασταθείτε στους άλλους που αγωνίζονται(οι χαλυβουργοί απεργούσαν για σχεδόν ενα χρόνο, τους στηρίξατε ή μήπως ήσαστανα από εκείνους που διαμαρτήρονταν ότι τους είχε καπελωμένους το ΠΑΜΕ;). Να γίνεται ταπεινοί εκεί που πρέπει, να καταπιείτε την ψωροπερηφάνια σας και να διεκδικήσετε την πραγματική αξιοπρέπεια, αυτή που περνά από το δρόμο της αυτογνωσίας, της υπομονετικότητας, της επιμονής, αυτή που περνά από τα λόγια στην πράξη, που περνάει από το Εγώ στο εμείς. Να αφήσετε λίγο κατά μέρος τα μεγάλα λόγια και να αφιερωθείτε στα έργα, έστω και στα μικρά, μην ανησυχείτε μέσα από τον αγώνα δίδεται στον καθένα η ευκαιρία να ξεπεράσει τον εαυτό του και να προσπεράσει τον κακό εαυτό του.
Καταλαβαίνω ότι όλα αυτά είναι δύσκολα και ο καθένας έχει τα προβλήματα του, πολλά από τα οποία είναι και ασήκωτα, όμως μαγικές λύσεις δεν υπάρχουν και έτσι απομένει να κάνει ο καθένας ότι είναι ανθρωπίνως δυνατό, προς τη σωστή όμως κατεύθυνση, και όχι να μένει στάσιμος κρίνοντας και κατακρίνοντας όλους τους άλλους επειδή δεν είναι οι υπεράνθρωποι που θα τον σώσουν ή τα τζίνι που θα του εκπληρώσουν τις ευχές.
Λαγωνικάκης Φραγκίσκος(Poexania)
Παρατηρώ πως οι περισσότεροι που υιοθετούν αυτήν την υπερεπαναστατική, στα λόγια, στάση, είναι άτομα τα οποία μικρή σχέση έχουν με το οργανωμένο εργατικό κίνημα, και αυτό είναι το κύριο πρόβλημα τους, ότι δεν έχουν προσωπική εμπειρία του τι σημαίνει απεργία, πως αυτή οργανώνεται και τι διαπάλη προηγείται μέσα στα σωματεία μεταξύ των διαφόρων συνδικαλιστικών παρατάξεων. Δυστυχώς(ή ευτυχώς) οι απεργίες, οι επαναστάσεις, ο ένοπλος αγώνας και όλα αυτά που επικαλούνται οι στα λόγια επαναστάτες, δεν ξεκινούν με κουμπάκια, δεν είναι κάποιου είδους ξόρκια που τα ξεστομίζει ένας μάγος, αντίθετα υπάρχουν πολλές προϋποθέσεις και πολύς δρόμος να καλυφθεί.
Καταρχήν χρειάζεται οργανωμένο εργατικό κίνημα, με ταξικό προσανατολισμό. Να μην είναι δηλαδή τύπου ΠΑΣΚΕ, ΔΑΚΕ ή τύπου Αυτόνομη Παρέμβαση, αυτού του τύπου ο συνδικαλισμός στην καλύτερη περίπτωση παίζει το ρόλο του διαιτητή ανάμεσα στους εργάτες και στα αφεντικά, η εργατική τάξη δεν θα οδηγηθεί ποτέ σε καμία επανάσταση και σε καμία ανατροπή με δαύτους, ο ρόλος τους είναι να αμβλύνουν τις αντιδράσεις των εργατών και να τους καθησυχάζουν, να τους στέλνουν στους καναπέδες. Αποδείξεις πάνω σε αυτό υπάρχουν ουκ ολίγες, δείτε για παράδειγμα πόσο κόσμο κινητοποιεί ο Σύριζα, ένα κόμμα του 30% σχεδόν, τρείς και ο κούκος μαζεύονται, είναι πιστεύετε αυτό τυχαίο. Το να βγάλεις τον κόσμο στο δρόμο δεν είναι εύκολη δουλειά, χρειάζεται προετοιμασία, χρειάζεται σύγκρουση μέσα στα σωματεία, χρειάζεται να υπερισχύσουν οι φωνές εκείνες που καλούν σε ταξικό αγώνα και όχι εκείνες που μιλάνε για διαπραγμάτευση, που παίζουν το ρόλο του πυροσβέστη της δίκαιης λαϊκής οργής, που όταν αυτή η λαϊκή οργή εκφραστεί, εκείνοι προσπαθούν να την αποπροσανατολίσουν, να μην την αφήσουν να βρει τα σωστά κανάλια έκφρασης, να διασπάσουν(πάρτε ως παράδειγμα το ρόλο του ΠΑΣΟΚ τη δεκαετία του 80).
Αναρωτιέμαι, όλοι εσείς που μιλάτε για την μεγάλη απεργία, είστε οργανωμένοι σε κάποιο σωματείο; Αγωνιστήκατε μέσα από αυτό για τις συλλογικές συμβάσεις; Δώσατε αγώνα για να έχει το σωματείο σας ταξικό προσανατολισμό; Υπερασπιστήκατε άλλους συναδέλφους σας όταν είχαν πρόβλημα, άλλους εργασιακούς κλάδους όταν αγωνιζόταν ή μήπως ήσασταν στην αντίπερα όχθη, στην απεργοσπασία ή να παραπονιέστε που κλείνουν οι εργάτες τους δρόμους και τα λιμάνια; Όλοι εσείς που μιλάτε για 10ήμερη απεργία, συμμετείχατε ποτέ σε καμιά απεργία 24ωρη; Ναι ή όχι; Απαξιείτε μήπως επειδή δεν είναι της τάξεως μεγέθους που παραγγείλατε; Μα άμα δεν συμμετέχετε στην 24ωρη, στην 48ωρη, αν δεν δώσετε το παρόν στα σωματεία σας, πως περιμένετε να οργανωθούν οι μεγαλύτερες απεργίες; Χωρίς συμμετοχή πως; Δεν δοκιμάστηκε αλήθεια το ανοργάνωτο και το δήθεν ακαπέλωτο στις πλατείες; Δεν βγάλατε κανένα συμπέρασμα από τις πλατείες; Δεν καταλάβατε έστω, ότι τις πλατείες δεν τις φοβούνται όταν αυτές δεν συνοδεύονται από αγώνες για ανατροπή του εκάστοτε συστήματος; Τόσες και τόσες συνελεύσεις δεν έγιναν στις πλατείες, τόσα και τόσα δημοψηφίσματα; Τι άλλαξε; Πέρασαν αυτές οι συνελεύσεις ποτέ τα σύνορα της πλατείας, κάνατε την υπέρβαση έστω και στη συνείδηση σας, να σκεφτείτε δηλαδή ότι στο σύστημα δεν επιβάλλεσαι με ψηφίσματα και συνελεύσεις όταν αυτές μένουν στα λόγια; Σκεφτήκατε ποτέ ότι για να κρατήσει μια πολυήμερη απεργία πρέπει να υπάρχουν και οι εναλλακτικές δομές εκείνες που θα βαστήξουν τους απεργούς και την υπόλοιπη κοινωνία στα πόδια της, πως θα δημιουργηθούν αυτές οι δομές χωρίς μαζικό εργατικό κίνημα, ποιοί θα το στελεχώσουνα αυτό;
Έτσι λοιπόν στα λόγια θα μένουν και οι 10ωρες απεργίες, όταν εσείς που αγανακτείτε από εμάς που δεν τις κάνουμε έχετε το στυλάκι “να μαζευτούμε να πάτε”. Και εγώ ρε παιδιά, όταν θα πετύχουμε τον σοσιαλισμό δεν θα έχω πρόβλημα να βγω να κουνάω κόκκινα σημαιάκια, το ζήτημα είναι όμως τι κάνει ο καθένας μέχρι να φτάσουμε ως εκεί, αυτό θα κάνει τη διαφορά, όχι το να περιμένεις την έκβαση της μάχης για να δεις με ποιόν θα πας και ποιόν θα αφήσεις. Γιατί να το πούμε και αλλιώς, δεν μπορείς εσύ να μου τη λες εμένα, και του κάθε εμένα, που δεν κάνω 15ήμερη απεργία, όταν εγώ(και ο κάθε εγώ), έστω και για αυτήν την 24ωρη έτρεχα από 15 μέρες πριν σε εξορμήσεις για να εξασφαλίσω ότι θα πάει καλά. Δεν μπορείς και δεν έχει δικαίωμα να μου την λες όταν ακόμα και την μέρα της απεργίας είσαι στη δουλεία ή στην καφετέρια. Αμφιβάλω αν έχουν κάποιοι καταλάβει ότι απεργία δεν είναι μόνο οι 2 ώρες της συγκέντρωσης και της πορείας, πολύ αμφιβάλω.
Λέτε πολλοί, “να πάρετε τα όπλα να τους κυνηγήσετε”, να τα πάρουμε ποιοί; Να κυνηγήσουμε ποιούς; Τους 300 στη βουλή; Έτσι εύκολα ανατρέπεται ένα σύστημα ή απλά λέμε μια χρυσαυγίτικου τύπου μαλακία για να ξεσπάσουμε; Για να ανατραπεί το σύστημα χρειάζεται μαζικότητα και οργάνωση, χρειάζεται ο λαός να πάρει στα χέρια του τα μέσα παραγωγής, δηλαδή τα εργοστάσια, τα λιμάνια, την ενέργεια, και όχι μόνο να τα πάρει από αυτούς που τα έχουν(και αυτοί που τα έχουν δεν θα κάτσουν με σταυρωμένα τα χέρια) αλλά και να μπορεί να τα διαχειριστεί, και να βαστήξει και τον πόλεμο(οικονομικό ή άλλο) που θα έχει να υποστεί μετά από εκείνους που θίχτηκαν τα συμφέροντα τους. Όλα αυτά λοιπόν χρειάζονται έναν φορέα, έναν φορέα που θα μπει μπροστάρης, που θα οργανώσει, που θα οδηγήσει τα πράγματα μέχρι εκεί. Αυτόν τον φορέα εγώ τον λέω Κομμουνιστικό Κόμμα, εσείς πείτε τον όπως θέλετε, πάντως για να γίνει δυνατότητα η ικανότητα για λαϊκή εξουσία, χρειάζεται ένας τέτοιος φορέας, χρειάζεται από την πλευρά του λαού δέσμευση σε κάποια βασικά πράγματα, δεν μπορείς να είσαι τρείς λαλούν και δυο χορεύουν για να πάρεις και να κρατήσεις την εξουσία στα χέρια σου. Αυτός ακριβώς είναι και ο λόγος που το σύστημα προωθεί το ανοργάνωτο και το “ακομμάτιστο”, γιατί το ανοργάνωτο και το ακομμάτιστο δεν το απειλεί, είναι στην καλύτερη περίπτωση μια φωτοβολίδα αγανάκτησης, κάτι που μπορούν να διαχειριστούν και να αποσβέσουν.
Εκτός και άμα πιστεύετε ότι η λύση θα έρθει με την αλλαγή κυβέρνησης, τότε οκ, δεν έχω κάτι να σας πω πέρα του ότι θα περιμένετε μέχρι την δευτέρα παρουσία, και δυστυχώς θα καταδικάσετε με την αναποφασιστικότητα σας και εμάς να περιμένουμε μέχρι τη δευτέρα παρουσία, διότι από μόνοι μας δεν μπορούμε να κάνουμε και πολλά. Ακόμα όμως και έτσι, ευκαιρίες είχατε, όμως και πάλι ψηφίσατε συντηρητικά, όπως ψηφίζατε τόσο καιρό, τα εκλογικά αποτελέσματα το καθιστούν σαφές. Δεν είστε έτοιμοι για ανατροπή, δεν την θέλετε ακόμα, δεν μπορείτε να ξεφύγετε από τις ψευδαισθήσεις σας ούτε και στην κάλπη, προς τι λοιπόν η 10ήμερη απεργία; Για να αλλάξει όνομα ή σύνθεση η κυβέρνηση αστικής διαχείρισης, δεν σας φτάνουν τόσα ντεζαβού που έχετε φάει στη μάπα μέχρι σήμερα;
Ακόμα πιστεύετε ότι μπορεί να πιάστε την καλή; Ακόμα ονειρεύεστε τα όνειρα του μικροαστού; Έχει έρθει η ώρα να ξυπνήσετε στον εφιάλτη ή να πεθάνετε στον ύπνο σας! Και αν δεν το κάνετε για εσάς κάντε το για τα παιδιά σας, μην τους περάσετε τον δικό σας τρόπο σκέψης, αυτός πλέον δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα και βρίσκεται σε διάσταση με τη λογική. Δεν θα σας σώσουν ούτε ηγέτες της αριστεράς, ούτε κυβερνήσεις της αριστεράς, ούτε η διαχείριση της φτώχειας ούτε το ΚΚΕ από μόνο του, για να σωθείτε πρέπει να ξεκινήσετε από σήμερα να αλλάζετε τρόπο ζωής, να σηκωθείτε από τους καναπέδες, να γραφτείτε στα σωματεία σας, να τρέξετε για να εξασφαλίσετε την μαζικότητα στις κινητοποιήσεις και τους αγώνες, να συμπαρασταθείτε στους άλλους που αγωνίζονται(οι χαλυβουργοί απεργούσαν για σχεδόν ενα χρόνο, τους στηρίξατε ή μήπως ήσαστανα από εκείνους που διαμαρτήρονταν ότι τους είχε καπελωμένους το ΠΑΜΕ;). Να γίνεται ταπεινοί εκεί που πρέπει, να καταπιείτε την ψωροπερηφάνια σας και να διεκδικήσετε την πραγματική αξιοπρέπεια, αυτή που περνά από το δρόμο της αυτογνωσίας, της υπομονετικότητας, της επιμονής, αυτή που περνά από τα λόγια στην πράξη, που περνάει από το Εγώ στο εμείς. Να αφήσετε λίγο κατά μέρος τα μεγάλα λόγια και να αφιερωθείτε στα έργα, έστω και στα μικρά, μην ανησυχείτε μέσα από τον αγώνα δίδεται στον καθένα η ευκαιρία να ξεπεράσει τον εαυτό του και να προσπεράσει τον κακό εαυτό του.
Καταλαβαίνω ότι όλα αυτά είναι δύσκολα και ο καθένας έχει τα προβλήματα του, πολλά από τα οποία είναι και ασήκωτα, όμως μαγικές λύσεις δεν υπάρχουν και έτσι απομένει να κάνει ο καθένας ότι είναι ανθρωπίνως δυνατό, προς τη σωστή όμως κατεύθυνση, και όχι να μένει στάσιμος κρίνοντας και κατακρίνοντας όλους τους άλλους επειδή δεν είναι οι υπεράνθρωποι που θα τον σώσουν ή τα τζίνι που θα του εκπληρώσουν τις ευχές.
Λαγωνικάκης Φραγκίσκος(Poexania)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου