Μια μέρα θα τους θυμόμαστε και θα γελάμε

Αν γυρίζαμε τον χρόνο μπροστά, ας πούμε 30-40 χρόνια από σήμερα στο μακρινό 2053, και αν είμαστε ζωντανοί μέχρι τότε, αν έχουμε βγει από την κρίση, είτε έχουμε κάνει την ελλάδα λαϊκή δημοκρατία, είτε όχι, θα τα θυμόμαστε αυτά που ζούμε σήμερα και θα γελάμε.

Το συναίσθημα, η αγωνία, η ένταση με την οποία βιώνεις το παρόν σε κάνει να το μεγεθύνεις υποσυνείδητα. Πράγματα και καταστάσεις του σήμερα σου φαίνονται τεράστια, όμως όταν γίνουν ιστορία θα έχει μείνει ένα μικρό μόνο αποτύπωμα. Αλήθεια ποια θα είναι η μελλοντική αναφορά των ιστορικών στην ελληνική οικονομική κρίση διεθνώς; Μια παράγραφος; Άντε δύο.

Έτσι, λοιπόν, σήμερα μεγαλοποιούμε καταστάσεις και πρόσωπα άνευ αξίας, τόσο θετικά όσο και αρνητικά. Αν όμως φτάσουμε στο μέλλον και κάνουμε ένα φλας-μπακ τότε θα κατανοήσουμε πόσο ασήμαντα είναι μερικά από αυτά τα οποία σήμερα μας εξοργίζουν. Και εξηγώ:

 Πολλοί ασχολούνται καθημερινά με το φασιστοτρολλ, σύμβουλο και φίλο του Πρωθυπουργού, αυτόν τον Φαήλο Κρανιδιώτη. Ανακινούν τις γελοίες αναρτήσεις του, του εύχονται να ψοφήσει, τον βρίζουν και τον καταριούνται. Για πλάκα θα μου πεις το κάνουν, αλλά πλάκα-πλάκα, και το παιχνιδάκι του παίζουν και τον δικό τους χρόνο (και εγκεφαλικά κύτταρα) χαλάνε. Για ποιο λόγο είναι αυτό το υποκείμενο σοβαρό και άξιο να σπαταλήσει κανείς έστω και ένα δίλεπτο για να ασχοληθεί μαζί του; Για ποιο λόγο είναι απαραίτητο να γνωρίζεις τους συμβούλους του εκάστοτε πρωθυπουργού αν αυτοί δεν εμπλέκονται με την πολιτική στο προσκήνιο; Εντάξει, θα μου πεις, δείχνει το ποιον του ανθρώπου και της κυβέρνησης. Ναι, θα σου πω εγώ, αλλά το ποιόν τους το βλέπουμε από τις ίδιες τους τις πράξεις. Ο κυνισμός τους είναι χαραγμένος στην πραγματική, καθημερινή ζωή, όχι στα τιτιβίσματα ενός αποτυχημένου φασίστα που αφού δεν κατάφερε να ηγηθεί της εθνοπαλινόρθωσης κατέληξε συμβουλευτική γλάστρα ενός πρωθυπουργού-μαριονέτας.

 Διαβάζουμε, χλευάζουμε και κοροϊδεύουμε τον ποιητή Μπογδάνο. Ναι, για γέλια είναι. Αλλά και η ενασχόληση μας μαζί του έχει ένα όριο. Γελάσαμε, κλάσαμε στο γέλιο όπως θα έλεγε και ο ίδιος ποιητικά, αλλά μέχρι εκεί. Ας περιμένουμε λίγα χρόνια μέχρι να κάνει κάποιο αφιέρωμα ο ΣΚΑΙ στους ανθρώπους του πνεύματος για να μας ξαναπασχολήσει. Κατά τα άλλα ο Μπογδάνος δεν είναι τίποτα παραπάνω από ένας παπαγαλάκος της πλάκας, ένα πιστό κανίς που περιμένει το αφεντικό να του πετάξει κανένα κοκκαλάκι για τον ανταμείψει για την καλή επανάληψη των κόλπων που του έμαθε ο εκπαιδευτής του. Ένας ατάλαντος δημοσιογράφος που παραλίγο να βάλει τα κλάματα απέναντι στον φύρερ. Ένα παιδί που η θέση του στην αναπαραγωγή του συστήματος είναι πολύ μικρότερη από αυτή που του χρεώνουμε. Ένα τσατσάκι των εφοπλιστών είναι, που του δίνουν την ίδια σημασία με αυτούς που τους σερβίρουν τον καφέ τους. Πόσο ακόμα να ασχοληθείς με αυτόν;

Να πεις ότι έχουμε ελεύθερο χρόνο, να το καταλάβω. Όποιος σήμερα δουλεύει δεν του περισσεύει και πολύς χρόνος για να τον αναλώσει με ασήμαντες προσωπικότητες. Ιδιαίτερα όταν έχουμε γύρω μας να τρέχουν πραγματικά ζητήματα. Απεργίες, κινητοποιήσεις, δράσεις, αντιφασιστικά, αυτά είναι τα σημαντικά των καιρών μας. Πόσο θα ασχολούμαστε με τους Φαήλους και τους Μπογδάνους; Το μόνο συμπέρασμα από την ενασχόληση μαζί τους είναι ότι το σύστημα αυτό είναι εντελώς αντιαισθητικό. Αλλά για αυτό υπάρχει και η περιφρουρούμενη από τα ΜΑΤ Eurovision για να το θυμόμαστε κάθε που μπαίνει η άνοιξη. Κατά τα άλλα με αυτούς θα γελάμε κάποια στιγμή στο μέλλον. Μάλλον θα γελάμε με εμάς που καθόμασταν και ασχολούμασταν με αυτούς.

Πηγή:  2310net