Η εξύμνηση του «γαλλικού «Μάη του ‘68»από πολλούς σημερινούς οπαδούς
του, σαν να ήταν αυταπόδεικτη η δικαίωσή του, ξεφεύγει από την πραγματικότητά
του και υπερεκτιμά τον ρόλο του. Αποκόβει το κίνημα αυτό από τον χαρακτήρα του
και το όλο περιβάλλον και το αναγάγει σε δυνατότητα των πάντων.
Δεν ήταν έτσι. Ούτε του έφταιγαν οι κομμουνιστές για την αποτυχία. Η αποτυχία
ήταν εδραιωμένη στο εσωτερικό του. Δεν μπορεί ένα φοιτητικό κίνημα να σηκώσει στις
πλάτες του μια επανάσταση της εργατικής τάξης, όσο ωραία συνθήματα και αν λέει.
Δεν μπορεί να αναγάγει τον εαυτό του σε επαναστάτη σαν φορέας γιατί δεν είναι
τάξη. Και ως γνωστό τις εξουσίες τις κατέχουν τάξεις, όχι πολυταξικές ομάδες πληθυσμού.
Τι του έλειπε λοιπόν από το εσωτερικό του; Η εργατική τάξη! Όχι ότι δεν
ξεσηκώθηκε, όχι ότι δεν απείργησε, όχι ότι δεν έδωσε μάχη. Ήταν ότι δεν
διηύθυνε αυτή τη μάχη. Και είναι γνωστό ότι καμία τάξη δεν επαναστατεί δι’ αντιπροσώπων
αρχηγών όπως ο φοιτητής Κον Μπεντίτ και η ομάδα του.
Φυσικά το ΓΚΚ σκέφτονταν ρεφορμιστικά, όχι χωρίς λόγο. Η εκτίμησή του
ήταν ότι δεν μπορούσε να ανατρέψει τους γενικούς εθνικούς και διεθνείς ταξικούς
συσχετισμούς δυνάμεων. Κακή εκτίμηση γιατί δεν υπάρχουν στατικοί συσχετισμοί. Αλλά
και αν προσχωρούσε στην εξέγερση σαν το πρωτοπόρο κομμάτι της οργανωμένης εργατικής
τάξης θα ήταν απλώς οπαδός της δεν θα ήταν το κέντρο της επανάστασης που έκαναν
ήδη άλλοι. Δεν έχει σημασία αν οι φοιτητές έλεγαν «όλοι μαζί» το ζήτημα ήταν ότι
ο πυρήνας της εξέγερσης δεν ήταν στην εργατική τάξη στην οποία προσχωρούσαν οι φοιτητές
και οι μικροαστοί αλλά το αντίθετο. Τεράστια τη διαφορά και ας μη φαίνεται και ας
καλύπτεται πίσω από μεγαλοστομίες.
Σήμερα δεν μπορούμε, πίσω από ύμνους, να κρύψουμε τον μικροαστικό χαρακτήρα
της εξέγερσης. Εξ ου και οι ύμνοι από την ίδια την αστική και μικροαστική τάξη
γι αυτήν, με σαφή αντικομουνιστικό στόχο.
Συμπέρασμα. Τεράστιες οι αντιφάσεις μιας εξέγερσης. Οι εξεγερμένοι δεν ήταν
η τάξη του μέλλοντος και η τάξη του μέλλοντος δεν ήταν ο ηγέτης της εξέγερσης. Η
εξέγερση ήθελε ένα κέντρο πραγματικής επαναστατικής οργάνωσης που την είχε το
ΚΚ και το ΚΚ ήθελε τους εξεγερμένους και τη φλόγα που δεν είχε. Περίπλοκη η διαλεκτική
σχέση τους. Ας μην απλοποιούμε τα πράγματα και αρχίζουμε τις μονομέρειες σε
βάρος του ΓΚΚ και ύμνους στους άλλους.
Τέλος, οι ηγέτες εκείνης της εξέγερσης εκτός από τις βλακώδεις θεωρίες
περί εξουσίας για την οποία δεν είχαν καμία γνώση παρά μόνο συνθήματα, πολύ
γρήγορα έδειξαν ότι δεν εννοούσαν αυτό που διακήρυτταν όπως τους καταλόγιζε εξ
αρχής το ΚΚ. Ήταν απλώς «μικροαστικού τύπου» εξεγερμένοι που μετά την εξέγερση ξαναγυρίζουν
εκεί που ήταν, στις θεσούλες του συστήματος. Αν ήταν πραγματικοί επαναστάτες
δεν θα αναγνώριζαν καμία ήττα, θα συνέχιζαν τον αγώνα, θα παρέκαμπταν το ΚΚ που
τους εμπόδιζε στην επανάσταση και θα αποδίδονταν σε ένα μακροχρόνιο αγώνα,
ταξικού πλέον χαρακτήρα, για την ανατροπή του καπιταλισμού. Ας θυμηθούμε την
αντίστοιχη στάση του Λένιν στην εξέγερση του 1905 και πως την αξιοποίησε και ας
το συγκρίνουμε με τους επαναστάτες του Μάη! Καμία σχέση. Γιατί οι αγώνες δεν
διαρκούν 20-30 μέρες. Διαρκούν χρόνια και δεκαετίες. Ας μη κάνουμε ότι δεν το
ξέρουμε.
Τελικά τι έκαναν στην πράξη μετά όλοι αυτοί οι τότε επαναστάτες; Σήμερα
πρέπει να είναι μάνατζερ, διευθυντές, αναλυτές του συστήματος, χρηματιστές, σύμβουλοι
τραπεζών και φορολογικών παραδείσων, βουλευτές δήθεν προοδευτικών κινημάτων, οπαδοί
των βομβαρδισμών άλλων λαών κλπ, κλπ. Κανονικά όργανα του συστήματος δηλαδή. Καμιά
σχέση με επανάσταση, εργατιά ιδανικά, ανατροπή της εξουσίας.
Και τι έγινε το ΓΚΚ; Αναλογιζόμενο το λάθος του αντί να το διορθώσει
επέλεξε τον Ευρωκομμουνσμό για να γίνει και αυτό ουρά της ίδιας εξουσίας που
έγιναν και οι «επαναστάτες» του Μάη.
Πόσο διαφορετικοί ήταν άραγε οι ρεφορμιστές του ΓΚΚ από τους «επαναστάτες»
του Μάη; Καθόλου, η ιστορία το επιβεβαιώνει και δεν επιδέχεται φανταστικές ερμηνείες.
Όπως δεν μας χρειάζονται φανταστικά σενάρια ότι με το «αν» και «αν» τότε «θα»
και «θα»! Θα είχαμε δήθεν μια εργατική επανάσταση, εργατική εξουσία, και την
φαντασία να κυβερνά. Ουτε το ΓΚΚ ήταν ικανό για εργατική εξουσία ούτε οι δήθεν
επαναστάτες του Μάη. Απλώς σήμερα ο καθένας ποντάρει ελεύθερα σε δικές του
επιθυμίες φορτώνοντάς τες στον γαλλικό Μάη.
Πηγή: Αριστερά και Πολιτική
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου