Ένα ερώτημα που προκύπτει στην ανάλυση του MF στο «THE LIGHTS IN THE TUNNEL», είναι αυτό που αφορά την παραγωγική ικανότητα των ανθρώπων και αυτή είναι δυνατό να «ξεπεράσει» τις μηχανές.
Ενώ η υπολογιστική ικανότητα των μηχανών ακολουθεί τον τρελό ρυθμό του νόμου του Moore (διπλασιασμός κάθε δυο χρόνια), η ικανότητα των ανθρώπων δεν ακολουθεί με τίποτε ένα τέτοιο ρυθμό.
Στο χρόνο εργασιακής ζωής (40 χρόνια) ενός μέσου ανθρώπου με δευτεροβάθμια εκπαίδευση η αύξηση της εργασιακής του ικανότητας μετρούμενη ως μισθολογική αύξηση (όσο biased κι αν είναι αυτό πολλές φορές αφού λαμβάνονται υπόψη και κοινωνικοί παράγοντες στις μισθολογικές αυξήσεις), ακολουθεί την καμπύλη του παρακάτω σχήματος (σε σύγκριση με την υπολογιστική ικανότητα και την απόδοση του βενζινοκινητήρα τα τελευταία 40 χρόνια) (η αύξηση κάθε φορά αναφέρεται στο έτος 1=χρονιά πρόσληψης).
Για να εξετάσει πιο «ιστορικά» την εξέλιξη της εργασιακής ικανότητας του ανθρώπου ο MF γυρνάει δυο αιώνες πίσω στο κίνημα των Λουδιτών.
Οι Λουδίτες – οι περισσότεροι από τους οποίους ήταν υφαντές, «κουρείς» και επεξεργαστές του μαλλιού και τεχνίτες στα επαγγέλματα του βαμβακιού και οι οποίοι δούλευαν στα μικρά εργαστήρια τους– βρέθηκαν αντιμέτωποι με τις νέες, μεγάλης κλίμακας για την εποχή, μηχανές, στεγασμένες στα νέου τύπου πολυώροφα κτίρια, τα εργοστάσια, που απειλούσαν, πλέον, την ίδια τους την ύπαρξη μέσα σε συνθήκες όπου η καταρρέουσα κοινωνία της χειροτεχνίας παραχωρούσε, με εκρηκτικούς ρυθμούς, τη θέση της στη νέα βιομηχανική κοινωνία με τις νέες τεχνολογίες και τα νέα συστήματα.
Τους πρώτους μήνες του 1811 ο «στρατηγός Ned Ludd» και ο στρατός των «Εκδικητών» (Redressers) απέστειλαν τις πρώτες απειλητικές επιστολές στους εργοδότες του Νότινγχαμ. Τον Μάρτιο του ιδίου χρόνου οργανώθηκαν πολλές επιθέσεις στην ίδια πόλη, που είχαν ως στόχο μηχανές και εργοστάσια. Η δράση του κινήματος προκάλεσε την αντίδραση των τοπικών αρχών, που προσέλαβαν 400 ειδικούς αστυνομικούς για την προστασία των εργοστασίων, ενώ προσέφεραν και 50 στερλίνες σε όσους έδιναν πληροφορίες για τη δράση των Λουδιτών. Την ίδια περίοδο, τον Φεβρουάριο του 1812, η κυβέρνηση των Τόρις κατέθεσε ένα νομοσχέδιο, που απέβλεπε στην «πλέον παραδειγματική τιμωρία» όσων κατέστρεφαν μηχανές.
Από τότε, λόγω μιας σειράς σκληρών και μακροχρόνιων αγώνων της εργατικής τάξης που οδήγησαν σε βελτίωση εκπαίδευσης, εργασιακού περιβάλλοντος, διατροφής, ιατρικής περίθαλψης, πρόσβασης σε πληροφορίες κλπ, η ανθρώπινη εργασιακή ικανότητα αυξήθηκε σημαντικά αλλά τείνει ασυμπτωτικά προς ένα όριο. Αυτό φαίνεται και από το μέσο σκορ (Scholastic Assessment Test) σε ανάγνωση/προφορικό λόγο και μαθηματικά των τελευταίων 40 χρόνων που ουσιαστικά είναι σταθερό.
Επομένως, τίποτε δε φαίνεται να δείχνει ότι οι άνθρωποι θα μπορέσουν να ξεπεράσουν την ικανότητα/παραγωγικότητα των μηχανών (μιλάμε για τυπικές εργασίες, εννοείται, κι όχι για θεωρητική φυσική).
2+1«λύσεις» υπάρχουν:
1. Ένα ισχυρό νεολουδιτικό κίνημα που θα καθοδηγήσει τις μάζες σε καταστροφή των υπολογιστών/μηχανών. Ένα κίνημα, που αν το φαντασιωθούμε, θα οδηγήσει σε μια σκληρή απάντηση από την πλευρά της άρχουσας τάξης και σε μικρό χρονικό διάστημα.
2. Μαζική στροφή στο παράδειγμα της «απο-ανάπτυξης» με θεμελιώδη αλλαγή στον τρόπο ζωής μας.
+
3. «Οργανική» σύγκλιση με τις μηχανές/υπολογιστές – πχ επαύξηση της εργασιακής/παραγωγικής ικανότητας μέσω τεχνολογικών «εμφυτευμάτων»
Και έτσι να ανοίξει ο δρόμος για τη δημιουργία οντοτήτων με μεγαλύτερη νοημοσύνη από τον άνθρωπο (για περισσότερα βλ. Vernor Vinge, Η επερχόμενη τεχνολογική μοναδικότητα).
Και καλά…κρασιά…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου