Πριν προχωρήσω στην αναλυτική κριτική παρουσίαση του βιβλίου του Martin Ford «THE LIGHTS IN THE TUNNEL» όπως υποσχέθηκα τις προάλλες και δοθείσης της σημερινής εργατικής γιορτής, καλό είναι να χαρτογραφηθεί η υπάρχουσα κατάσταση που αφορά στα εργασιακά δεδομένα του θεωρούμενου ως μέλλοντος των κοινωνιών, δηλ, της νεολαίας.
Στην τελευταία του έκδοση ο Economist είχε ένα σχετικό ενημερωτικό σημείωμα.
Πέρα από τα δικά μας, εκτός συναγωνισμού, χάλια (59,1%), από κοντά ακολουθεί η Ισπανία (57,2%) ενώ «καλά» τα πάει κι η Γαλλία (26,5%) (με τις φτωχές συνοικίες του Παρισιού να παίζουν στο 40%).
Στον παρακάτω πίνακα τα στοιχεία αφορούν στο 2012 και είναι λίγο πιο κάτω αλλά αυτό δεν αλλάζει τα πράγματα και τα συμπεράσματα.
.png)
Πηγή: Eurostat
Τα επίσημα στοιχεία του International Labour Organisation δίνουν 75 εκατομ άνεργους νέους 15-24 χρονών παγκοσμίως.
Η κατάσταση προβάλλει χειρότερη αν λάβουμε υπόψη μας ότι υπάρχουν και 26 εκατομ NEETs (not in employment, education or training) μόνο στον πλούσιο κόσμο.
Λαμβάνοντας υπόψη του και τα ρεμάλια των αναπτυσσόμενων χωρών, ο Economist υπολογίζει συνολικά 290 εκατομ άνεργους και πλήρως ανενεργούς νεαρούς παγκοσμίως.
Αλλιώς: το ¼ του παγκόσμιου νεανικού πληθυσμού.
Αλλιώς: ΓΑΜΑ ΤΑ ΜΕ ΜΕΓΑΛΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ
Περαιτέρω, στις αναπτυσσόμενες οικονομίες που έχουν και μεγάλη αύξηση στο νεανικό τους πληθυσμό, σχεδόν οι μισοί νέοι είναι εκτός αγοράς εργασίας. Το πώς τη βγάζουν αποτελεί ένα ερώτημα που δεν το απαντά κανένα paper ή διδακτορικό.
Στις αναπτυγμένες χώρες όπου υπάρχει ένα σχετικό κοινωνικό κράτος τα ρεμάλια αυτά στοιχίζουν πολύ ακριβά στους τίμιους φορολογούμενους. Το 2011 στην Ευρώπη το κόστος συντήρησης τους ήταν 153 δις δολάρια ή 1% του ΑΕΠ. Αν είναι δυνατόν!!!!
Ένα άλλο, ίσως πιο σημαντικό πρόβλημα, είναι ότι ακόμα κι όταν υπάρχει προσφορά εργασίας, υπάρχει αναντιστοιχία μεταξύ απαιτούμενων και διαθέσιμων προσόντων.
Σε μια μελέτη της McKinsey για 9 χώρες (ΗΠΑ, Βραζιλία, Βρετανία, Γερμανία, Ινδία, Μαρόκο, Σ Αραβία και Τουρκία), αναφέρεται ότι μόνο το 43% των εργοδοτών δηλώνει ότι μπορεί να βρει κατάλληλα εκπαιδευμένους νέους για εργασία. Οι μεσαίου μεγέθους επιχειρήσεις έχουν κατά μέσο όρο 13 θέσεις εργασίας κενές.
Η αιτία είναι προφανής και πολυσυζητημένη: η εκπαίδευση.
Στις αναπτυγμένες οικονομίες (είτε είναι σε ανάπτυξη είτε σε ύφεση), η ανεργία των αποφοίτων δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης είναι διπλάσια των αποφοίτων της τριτοβάθμιας.
Οι χώρες με εκπαιδευτικό σύστημα συνδεδεμένο με την αγορά έχουν τη χαμηλότερη ανεργία. Ο Economist αναφέρει τη Γερμανία (που πάντα θαυμαζόταν από όλους για την ικανότητά της αυτή), η οποία κατάφερε να μειώσει την ανεργία της παρά την αναιμική ανάπτυξη (φυσικά ο Economist κάνει την πάπια για την «Ατζέντα 2010» του αλησμόνητου σοσιαλδημοκράτη Σρέντερ, τις "μίνι τζομπς", την υποαπασχόληση με επισφάλεια, όπου ο εργαζόμενος έχει απολαβές έως 400 ευρώ το μήνα, κτλ).
Στις αναπτυσσόμενες οικονομίες, η κατάσταση είναι αντίστροφη (πχ Μαρόκο, όπου η ανεργία των πτυχιούχων είναι 5πλάσια αυτής των αποφοίτων βασικής εκπαίδευσης).
Πολλοί προσπαθούν να αντιγράψουν το γερμανικό μοντέλο. Άλλοι με επιτυχία (σκανδιναβικές χώρες) άλλοι χωρίς επιτυχία (η αφεντιά μας και οι υπόλοιποι του νότου). Αλλά η αντιγραφή δεν αρκεί. Χρειάζεται και αναπροσαρμογή: πολιτισμική, ψυχολογική, κλιματολογική. Δύσκολα πράγματα και χρονοβόρα, δηλαδή.
Οι καπιταλιστές προσπαθούν να λύσουν το πρόβλημα επενδύοντας σε εσωτερικά εκπαιδευτικά προγράμματα των εργαζομένων τους. Αλλά, το πρόβλημα είναι πιο βαθύ. Ο επιχειρηματικός κόσμος περνάει μια περίοδο «δημιουργικής καταστροφής». Οι εταιρίες επανασχεδιάζουν την παραγωγική διαδικασία, διαφοροποιούν τις εργασίες ρουτίνας από τις εργασίες ικανότητας, επανασχεδιάζουν και τον ίδιο τους τον εαυτό: “upsizing”, “downsizing”, “contracting out”. Αλλιώς: freak out
Τώρα μπορούμε να διαβάσουμε το «THE LIGHTS IN THE TUNNEL»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου