Προσπάθεια εξαπάτησης των λαϊκών στρωμάτων

Οι προτάσεις του ΣΥΡΙΖΑ για το φορολογικό είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα της γενικής πολιτικής γραμμής του. Σερβίρει το σάπιο περιεχόμενο υπεράσπισης της ανταγωνιστικότητας των μονοπωλιακών ομίλων, αξιοποιώντας ως περιτύλιγμα μια τάχα ριζοσπαστική πρότασή του για «αύξηση των εσόδων μέσα από τη φορολόγηση του πλούτου».

Ο ΣΥΡΙΖΑ ισχυρίζεται ότι βασικό πρόβλημα της ελληνικής οικονομίας ήταν και είναι το χαμηλό επίπεδο δημοσίων εσόδων, που οδηγεί στην «ιδιωτικοποίηση του κοινωνικού κράτους» και στην εκτίναξη του δημόσιου χρέους. Χαρακτηριστικά, ο Αλ. Τσίπρας δήλωνε: «Η κρίση των δημόσιων οικονομικών, που σχετίζεται άμεσα με τη διόγκωση του χρέους δεν είναι κρίση δαπανών. Είναι κρίση εσόδων».Προτείνει ως κλειδί για την επίλυση των οξυμένων λαϊκών προβλημάτων την αύξηση των κρατικών εσόδων, που θα οδηγήσει στην αύξηση των κρατικών δαπανών και στον περιορισμό του δημόσιου χρέους. Προσπαθεί δηλαδή να εμφανίσει ως φιλολαϊκή τη στροφή από τη μείωση των δαπανών της σημερινής τρικομματικής κυβέρνηση σε μια πολιτική αύξησης των κρατικών εσόδων.

Για τα λαϊκά στρώματα, η επιλογή ανάμεσα στη μείωση των κρατικών δαπανών και στην αύξηση των εσόδων είναι ένα ψευτοδίλημμα που στόχο έχει να συγκαλύψει τον ταξικό χαρακτήρα του προϋπολογισμού, να αποκρύψει το ποιος πληρώνει τα κρατικά έσοδα και ποιος ωφελείται από τις κρατικές δαπάνες. Αποκρύπτει ότι μοναδικός ωφελημένος από τον κρατικό προϋπολογισμό είναι οι μονοπωλιακοί όμιλοι που εισέπρατταν και εισπράττουν ποταμό επιδοτήσεων, σε διάφορες μορφές από φορολογικές ελαφρύνσεις μέχρι αναπτυξιακές επιδοτήσεις, ΣΔΙΤ και τη μερίδα του λέοντος από το πρόγραμμα δημόσιων επενδύσεων, που εκτίναξε την κερδοφορία τους όλο το προηγούμενο διάστημα. Ταυτόχρονα, συγκαλύπτει ποιος πληρώνει το μάρμαρο... Τα βάρη του προϋπολογισμού πλήρωναν και πληρώνουν πάντα τα λαϊκά στρώματα, μέσα από την έμμεση και την άμεση φορολογία. Η διαφοροποίηση στον τρόπο ισοσκελισμού του δε συγκαλύπτει ότι μέσω του προϋπολογισμού γίνεται αναδιανομή του πλούτου από τα λαϊκά στρώματα προς το μεγάλο κεφάλαιο.

Κυρίως όμως, η θέση του ΣΥΡΙΖΑ υπονοεί πως η κλιμάκωση της επίθεσης στα δικαιώματα των εργαζόμενων οφείλεται στο υψηλό χρέος και στα χαμηλά δημόσια έσοδα, στο Μνημόνιο και την τρόικα που το συνοδεύουν. Πρόκειται για αποπροσανατολιστική και παραπλανητική τοποθέτηση. Δεν εξηγεί το διαχρονικό χαρακτήρα της επίθεσης στα δικαιώματα των εργαζόμενων, τόσο στην περίοδο της ανάπτυξης όσο και στην περίοδο της κρίσης, δεν εξηγεί την κλιμάκωση της επίθεσης στα δικαιώματα των εργαζόμενων σε ολόκληρη την ΕΕ, από τη Γερμανία που δεν βρίσκεται σε κρίση, τη Βρετανία που είναι εκτός Ευρωζώνης, μέχρι την Ιρλανδία που ήταν ο «καλύτερος μαθητής» στην εφαρμογή αυτής της πολιτικής.

Η επίθεση στα δικαιώματα των εργαζόμενων δεν έχει ως αιτία το υψηλό χρέος, την κρίση, το μνημόνιο, την τρόικα. Είναι αποτέλεσμα της ανάγκης των μονοπωλιακών ομίλων της ΕΕ να θωρακίσουν την κερδοφορία τους σε μια περίοδο που οξύνεται ο ανταγωνισμός τους με αναδυόμενες οικονομίες όπου οι μισθοί είναι πολύ χαμηλότεροι. Αυτή είναι η πολιτική της ΕΕ για την ανταγωνιστικότητα των ομίλων, κωδικοποιείται σε όλες τις αποφάσεις και τις οδηγίες της ΕΕ, από τη Συνθήκη του Μάαστριχτ μέχρι τη σημερινή στρατηγική ΕΕ 2020, εφαρμόζεται σε όλα τα κράτη μέλη της ΕΕ, εντός ή εκτός ευρώ, με μνημόνιο και τρόικα ή χωρίς, με κρίση ή με ανάπτυξη. Αυτή είναι η γραμμή που ακολουθεί και θα ακολουθήσει κάθε μορφή διαχείρισης του καπιταλισμού.

Ο ταξικός χαρακτήρας των προτάσεων του ΣΥΡΙΖΑ

Η μοναδική άμεση μείωση των φορολογικών βαρών που προτείνει ο ΣΥΡΙΖΑ αφορά τα εξαθλιωμένα λαϊκά στρώματα που ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας. Προσπαθεί να παρουσιάσει αυτήν την πολιτική ως φιλολαϊκή. Ομως, δεν μπορεί να αποκρύψει ότι πρόκειται για μεταβολή στη φορολογική διάρθρωση στην οποία θα υποχρεωθεί να προχωρήσει το σύστημα ανεξάρτητα από προθέσεις, απλά και μόνο γιατί τα συγκεκριμένα στρώματα του πληθυσμού δεν μπορούν να καταβάλλουν άμεσους φόρους. Αλλωστε και η τρικομματική συγκυβέρνηση προωθεί αντίστοιχες μεταβολές στο όνομα της «εξάντλησης της φοροδοτικής ικανότητας» συγκεκριμένων στρωμάτων του πληθυσμού.

Για τη φορολογία του μεγάλου κεφαλαίου, ο ΣΥΡΙΖΑ, ακολουθώντας και τις κατευθύνσεις της ΕΕ, «ξεχνά» τη διαφορά ανάμεσα στο μεγάλο κεφάλαιο και στην ατομική περιουσία που δεν διασφαλίζει και δεν μπορεί, λόγω μεγέθους, να διασφαλίσει διευρυμένη αναπαραγωγή κεφαλαίου. Ετσι, κατά το ΣΥΡΙΖΑ, ένα σπίτι που ιδιοκατοικείται ή το αγροτεμάχιο ενός μικροαγρότη και μια ξενοδοχειακή μονάδα εκατοντάδων στρεμμάτων με χιλιάδες εργαζόμενους είναι και τα δύο εξίσου πλούτος, χωρίς ουσιαστικές διαφορές. Ταυτόχρονα, η πρόταση αύξησης της φορολογίας των επιχειρήσεων από 0,8% του ΑΕΠ στο 2,3% που προτείνει ο ΣΥΡΙΖΑ βάζει στο ίδιο τσουβάλι μονοπωλιακούς ομίλους και μικρομάγαζα, χωρίς να ξεκαθαρίζεται ποιος και με ποιον τρόπο θα φορολογηθεί, ενώ πρόκειται για σταγόνα στον ωκεανό, αφού και αφήνει τα υπόλοιπα 47,2 δισ. ευρώ του σημερινού προϋπολογισμού να τα πληρώσουν οι εργαζόμενοι...

Ο ΣΥΡΙΖΑ υποκριτικά προπαγανδίζει ότι το φορολογικό του πρόγραμμα προτείνει τη αύξηση της φορολόγησης των επιχειρήσεων, στο μέσο όρο της ΕΕ, Την ίδια όμως στιγμή, αποδεικνύοντας τα προσόντα του ως άξιο διαχειριστής της εξουσίας των μονοπωλίων αναφέρει με σαφήνεια ότι «κάθε αλλαγή στο επίπεδο της φορολογίας των επιχειρήσεων πρέπει να λαμβάνει υπόψη τα δεδομένα του φορολογικού ανταγωνισμού τόσο σε επίπεδο Ευρωζώνης, όσο και σε επίπεδο γεωγραφικής περιοχής της χώρας». Δηλαδή, σε απλά ελληνικά, δεν μπορούμε να αυξήσουμε τους φόρους στις επιχειρήσεις όσο η φορολογία στην ΕΕ και στην ευρύτερη περιοχή είναι χαμηλή. Αρα άνθρακες ο θησαυρός...

Αντίστοιχο «πολιτικό ρεαλισμό...» επιδεικνύει ο ΣΥΡΙΖΑ και στη διατύπωση των θέσεων για τις αναπτυξιακές φοροαπαλλαγές και τις αλλαγές στο θεσμικό πλαίσιο που διέπει τη φορολογία των επιχειρήσεων. Αμέσως μετά τη μεγαλόσχημη διατύπωση για κατάργηση των ειδικών φορολογικών καθεστώτων, «όπως Fast-Track και αναπτυξιακούς νόμους, και των προκλητικών φοροαπαλλαγών» ακολουθεί η επαναφορά τους... «καθιέρωση φορολογικών κινήτρων με σαφή στοχοθεσία, ανάπτυξη υποβαθμισμένων περιοχών της χώρας, αύξηση της απασχόλησης κλπ) . Αντίστοιχα, παρά τις κορόνες της «Αυγής» για πρόγραμμα που προτείνει την κατάργηση των φοροαπαλλαγών των εφοπλιστών, ο ΣΥΡΙΖΑ προτείνει απλά την «επανεξέτασή» τους....

Οταν δε αναφέρει την ανάγκη μεταβολής του θεσμικού πλαισίου για να αντιμετωπιστούν οι φορολογικοί παράδεισοι και η νόμιμη φοροδιαφυγή των ενδοομιλικών συναλλαγών «προσγειώνει» και πάλι στην πραγματικότητα διατυπώνοντας ότι απαιτεί «συνδυασμό ενεργειών σε εθνικό και ευρωπαϊκό επίπεδο... δεν μπορεί να γίνει στα πλαίσια ενός μόνο κράτους» παραπέμποντας και το θέμα αυτό στις καλένδες μιας φιλολαϊκής μεταστροφής ολόκληρης της ΕΕ.

Για τα λαϊκά στρώματα που δεν είναι απολύτως εξαθλιωμένα, ο ΣΥΡΙΖΑ επιφυλάσσει συνέχιση της φοροεπιδρομής. Το αφορολόγητο όριο των 860 ευρώ το μήνα, η τεκμαρτή φορολόγηση των αυτοαπασχολούμενων και των μικρομεσαίων επιχειρήσεων και πάνω από όλα η ανάγκη να προκύψει από κάπου η αύξηση εσόδων του ΣΥΡΙΖΑ αποδεικνύει πως το φορολογικό πρόγραμμά του δεν είναι τίποτα άλλο παρά μια «αναδιανομή της φτώχειας» ανάμεσα στα λαϊκά στρώματα, συνέχιση της φοροεπιδρομής και αύξηση των φόρων σε μισθωτούς και αυτοαπασχολούμενους που τα εισοδήματά τους δεν έχουν ακόμα καταρρεύσει, μια φοροεπιδρομή στην ακίνητη περιουσία περιλαμβάνοντας και την αγροτική γη.

''Αυγό να πάρεις απ' αυτόν, δεν έχει κρόκο μέσα''

Ομως, ακόμα και αυτές οι «δεσμεύσεις» του ΣΥΡΙΖΑ είναι απατηλές. Στο πρόγραμμα του ξεκαθαρίζεται ότι: «δεν είναι οι τελικές θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά μια συνολική πρόταση για τον αναγκαίο διάλογο». Ανοίγει δηλαδή το δρόμο για τις μελλοντικές αναθεωρήσεις που θα έρθουν, όσο ο ΣΥΡΙΖΑ προσπαθεί να πείσει την άρχουσα τάξη και την ΕΕ ότι έχει την αναγκαία «ωριμότητα» για να διαχειριστεί την κυβέρνηση, για να υπηρετήσει την εξουσία των μονοπωλίων και τη διευρυμένη αναπαραγωγή του κεφαλαίου. Η «Αυγή» επιβεβαίωνε ακριβώς αυτήν την πρόθεση αναθεώρησης του φορολογικού προγράμματος του ΣΥΡΙΖΑ γράφοντας ότι «η κοστολόγηση είναι συνάρτηση του πολιτικού χρόνου. Δηλαδή πότε θα γίνουν εκλογές και έως τότε τι θα έχει περισωθεί».

Ο ΣΥΡΙΖΑ δρομολογεί από σήμερα την επανάληψη της γνωστής, από τον έτερο Καππαδόκη της Σοσιλαδημοκρατίας, το ΠΑΣΟΚ, τακτικής της «καμμένης γης». Θα βασίσει δηλαδή την αναντιστοιχία ακόμα και των σημερινών τοποθετήσεων με τις κυβερνητικές δράσεις του στην καταστροφή της ελληνικής οικονομίας λόγω της μακροπρόθεσμης λιτότητας. Με την έννοια αυτή το φορολογικό του πρόγραμμα δεν έχει πρακτική σημασία, γιατί άλλο θα εφαρμόσει...

Το φορολογικό πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ, στην πραγματικότητα, αφορά τη συνέχιση της ίδιας πολιτικής, με φοροελαφρύνσεις προς το μεγάλο κεφάλαιο, και τσάκισμα των εργαζόμενων και φορολογικά, ενώ η όποια αναδιανομή των βαρών προτείνεται, αφορά αποκλειστικά την αναδιανομή μέσα στα λαϊκά στρώματα, με μια μικρή ελάφρυνση των εξαθλιωμένων που αντικειμενικά δεν μπορούν να καταβάλλουν άλλους φόρους σε βάρος στρωμάτων το εισόδημα των οποίων δεν έχει ακόμα καταρρεύσει.

Σήμερα το «επικίνδυνο» δεν έγκειται, όπως αναφέρουν οι θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ, στην «αντίληψη από μια γενιά πολιτών ότι η μη εκπλήρωση των φορολογικών τους υποχρεώσεων είναι νόμιμη». Αντίθετα, επικίνδυνος για τα λαϊκά συμφέροντα είναι ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ που καλλιεργεί την αυταπάτη για δίκαιη φορολογία των εργαζόμενων μέσα στον καπιταλισμό, για ένα δικαιότερο καπιταλισμό.

Ο δρόμος για τους εργαζόμενους βρίσκεται στον αντίποδα της πολιτικής ΕΕ - μονοπωλίων. Σε μια πλατιά λαϊκή συμμαχία, γερά στερεωμένη σε κάθε τόπο δουλειάς, σε κάθε τόπο κατοικίας, με αντιμονοπωλιακό, αντικαπιταλιστικό προσανατολισμό που με αφετηρία ένα πραγματικά ριζοσπαστικό πλαίσιο πάλης, διεκδικώντας να πληρώσει την κρίση το μεγάλο κεφάλαιο και απαιτώντας μεταξύ άλλων ως άμεσα μέτρα ανακούφισης, τη φορολόγηση του μεγάλου κεφαλαίου με 45% για διανεμόμενα και μη κέρδη, την κατάργηση όλων των φοροαπαλλαγών για το μεγάλο κεφάλαιο και τους εφοπλιστές, την κατάργηση του ΦΠΑ στα είδη πλατιάς λαϊκής κατανάλωσης, κατάργηση του ειδικού φόρου στα καύσιμα, αφορολόγητο 40.000 ευρώ για το ζευγάρι και κατάργηση όλων των χαρατσιών, θα οργανώνει την πάλη με κατεύθυνση την αποδέσμευση της χώρας από την ΕΕ, τη μονομερή διαγραφή του χρέους, την κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων. Αυτός είναι ο μονόδρομος για τους εργαζόμενους, για την κάλυψη των αναγκών τους. Ο δρόμος της κοινωνικοποιημένης παραγωγής, του επιστημονικού κεντρικού σχεδιασμού της οικονομίας με εργατικό έλεγχο, ο δρόμος της εργατικής λαϊκής εξουσίας και οικονομίας.

Γρηγόρης ΛΙΟΝΗΣ

Μέλος του Τμήματος Οικονομίας της ΚΕ του ΚΚΕ

Πηγή: Προλετάριος

 και σε μετάφραση του Λιούις Κάρολ:
[...]
- Τι σόι άνθρωποι μένουν εδώ γύρω;
- Προς τα εκεί, είπε η γάτα, κουνώντας το δεξί της πόδι, μένει ένας Καπελάς κι από κει, είπε κουνώντας το άλλο της πόδι μένει ένας Μαρτιάτικος Λαγός. Επισκέψου όποιον θέλεις είναι κι οι δυο τους τρελοί.
- Μα εγώ δεν θέλω να ανακατευτώ με τρελούς, δήλωσε η Αλίκη.
- Α, δεν μπορείς να κάνεις αλλιώς, είπε η Γάτα εδώ είμαστε όλοι τρελοί. Εγώ είμαι τρελή κι εσύ είσαι τρελή.
- Πως το ξέρεις ότι είμαι τρελή; είπε η Αλίκη
- Πρέπει να είσαι, είπε η Γάτα, διαφορετικά δεν θα είχες έρθει εδώ.
[...]