ο πιονέρος του συνταγματικού δικαίου

Αναρωτήθηκε ο Ευ. Βενιζέλος μιλώντας στη ΝΕΤ:
«Νομίζετε ότι μου προσφέρει τίποτα εμένα να είμαι πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ ή πριν υπουργός Οικονομικών;»!
Μα φυσικά και δε σας προσφέρει τίποτα κ. Βενιζέλε. Είναι σε όλους μας σαφές: Από αυτή τη θυσία σας, να μας κυβερνάτε και να μας συγκυβερνάτε (περί θυσίας πρόκειται...), ο μοναδικός που κερδίζει είναι ο ελληνικός λαός...
Αλλωστε χάρη (και) σε εσάς κύριε Βενιζέλε, ο ελληνικός λαός βιώνει το «κέρδος» αυτής της ανεπανάληπτης «εμπειρίας»: Των τριών μνημονίων και δανειακών συμβάσεων, των χαρατσιών, των περικοπών μισθών και συντάξεων και των άλλων ων ουκ έστιν αριθμός «προσφορών», στις οποίες πρωταγωνιστείτε κύριε Βενιζέλε...
Μόνο που θα πρέπει να ελαττώσετε κάπως τις «προσφορές» σας στον τόπο. Είναι τόσα τα «κομφόρ» και οι «ανέσεις» που μας έχετε παράσχει (εις βάρος ενίοτε του εαυτού σας), που αρχίζετε να μας κακομαθαίνετε...

***

red rock views: Το προβλημα του Ευάγγελου είναι ότι, ενώ αυτός κι ο κολλητός του της συγκυβέρνησης τρώνε από «χοιροκουμά» τα αποφάγια, ο Αντώνης τρώει από πιάτο πορσελάνης το εκλεκτότερο της τροφής... 

Το τι τρώει ο λαός εξ' αιτίας τους δεν τον αφορά και πολύ - όπως δεν θα αφορούσε και τους τροφίμους της Κίρκης. 

 

Πηγή: red rock views:

Πιστεύω σε..

Πιστεύω σε μια χημική ένωση Πατέρα Παντοκράτορα
Πιστεύω σε μια ηλεκτρική εκκένωση Άγιο Πνεύμα
Πιστεύω σ’ έναν Γιο Μονογενή που βγήκε από το σπέρμα
Πιστεύω σε μια φυσική εξέλιξη Μητέρα Αειπαρθένα
Πιστεύω σε μιαν Εκκλησία διακόπτρια του φωτός
Και σε δώδεκα Απόστολους του Έρωτα
Πιστεύω σ’ ένα Εσταυρωμένο Δέντρο
και σε μιαν αρχική ουσία Π
Πιστεύω σ’ έναν άγνωστο παράγοντα
Που γεννάει την περιέργεια
πιστεύω σ’ ένα πονηρό και σ’ ένα αθώο πνεύμα
Πιστεύω σε μιαν ωραία γυναίκα
Που θα με κάνει ευτυχισμένο
Πιστεύω στη μεγάλη δύναμη της φαντασίας
Που μπορεί στην κόλαση να δει έναν παράδεισο
Στο καθετί που βλέπω που ακούω που μαντεύω που αγαπώ
Πιστεύω
Πιστεύω σ’ έναν άνθρωπο αποφυλακισμένο
Απ’ τα δεσμά της σκέψης του του φόβου του το αυγό
Άγιος ελεύθερος στον Αιώνα τον Άπαντα.

Ν Βαλαωρίτης, Εστίες Μικροβίων

Μετά τις πανελλαδικές, ο Αlexis δίνει εξετάσεις στους αστούς

Ο Αλ.Τσίπρας σε συνέντευξή του στο «Εθνος της Κυριακής», καθόρισε πως το δίλημμα που μπαίνει μπροστά στο λαό είναι «Δεξιά - Αριστερά», επομένως πρέπει στο πολιτικό επίπεδο να επιλέξει ανάμεσα σ' αυτές τις δυνάμεις. Καλεί δε το λαό να μετατρέψει την «κοινωνική πόλωση» σε «πολιτική πόλωση» και να κάνει τη «δημοκρατική ανατροπή» αναδεικνύοντας την «κυβέρνηση της αριστεράς».

Στο «Σχέδιο Θέσεων» του ΣΥΡΙΖΑ για το συνέδριό του αναφέρουν επίσης: «Ο ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ θέτει ευθέως θέμα δημοκρατικής ανατροπής της και διεκδικεί την κυβερνητική εξουσία ως απαραίτητη προϋπόθεση για να σταματήσει η λεηλασία των εργαζομένων και η καταστροφή της χώρας. Δημιουργεί τις προϋποθέσεις ώστε μια κυβέρνηση της Αριστεράς να πετύχει τους στόχους της. Αυτές οι προϋποθέσεις είναι, υπογραμμίζουμε, η κοινωνική συμμαχία της εργατικής τάξης και των ανέργων, των μεσαίων στρωμάτων και των αυτοαπασχολούμενων της πόλης και της αγροτικής παραγωγής, της νεολαίας, των καταπιεσμένων κοινωνικών κατηγοριών, των δυνάμεων της επιστήμης, της τέχνης και του πολιτισμού. Είναι η δημιουργία ενός ισχυρού μαζικού κινήματος με αντινεοφιλελεύθερη οπτική και στόχευση και η επέκταση και η εμβάθυνση της κοινωνικής αλληλεγγύης. Είναι η διαμόρφωση ενός ρωμαλέου ενωτικού πολιτικού κινήματος ανατροπής του υπάρχοντος κομματικού και πολιτικού συστήματος».

Ο ΣΥΡΙΖΑ προβάλλοντας την άποψη της μετατροπής της «κοινωνικής πόλωσης» σε «πολιτική πόλωση» εννοεί τη μετατροπή της αντίθεσης των λαϊκών δυνάμεων στην κυβερνητική πολιτική σε πολιτική επιλογή ανάδειξης της κυβέρνησης της αριστεράς με βασική δύναμη και μοχλό το ΣΥΡΙΖΑ. Καλεί δε για την επίτευξη αυτού του στόχου σε συμμαχία των λαϊκών δυνάμεων και τη δημιουργία από τη συμμαχία αυτή ενός ισχυρού κινήματος, που να πάρει και πολιτικά χαρακτηριστικά (πολιτικό κίνημα), αλλά με στόχευση, την ανατροπή της σημερινής κυβέρνησης και την ανάδειξη της κυβέρνησης της αριστεράς, δίνοντας σ' αυτό το κίνημα «αντινεοφιλελεύθερη στόχευση».

Ο ΣΥΡΙΖΑ επομένως καλεί σε ανατροπή, αλλά μιας μορφής διαχείρισης του καπιταλισμού με ανατροπή της σημερινής κυβέρνησης, εστιάζοντας τις αιτίες της κρίσης, επομένως και των βάρβαρων συνεπειών της στην εργατική τάξη, στο λαό, όχι στην καπιταλιστική ιδιοκτησία, αλλά στη διαχείρισή της. Επικίνδυνη προπαγάνδα, γιατί δεν είναι ανατροπή, πολύ περισσότερο σε όφελος του λαού.

Τα ζητήματα που θέτει ο ΣΥΡΙΖΑ με το δίλημμα σε πολιτικό επίπεδο και στην πολιτική στόχευση του λαϊκού κινήματος, δεν είναι καινούργια ως προς τη σύλληψή τους. Από τη μεταπολίτευση μέχρι και την τελευταία κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ το 2009, το δίλημμα «Δεξιά - δημοκρατικές δυνάμεις» που έθετε το ΠΑΣΟΚ, ή διαφορετικά «ΠΑΣΟΚ - Δεξιά», τον ίδιο σκοπό υπηρετούσε. Τον εγκλωβισμό των λαϊκών δυνάμεων στο συγκεκριμένο δίπολο «ΝΔ - ΠΑΣΟΚ», εκβιάζοντας τις λαϊκές συνειδήσεις προκειμένου να τις εγκλωβίζει στους δύο πόλους του αστικού πολιτικού συστήματος, με το ΠΑΣΟΚ, ως σοσιαλδημοκρατία, να έχει το ρόλο και την ικανότητα χειραγώγησης λαϊκών δυνάμεων στο σύστημα.

Η καπιταλιστική οικονομική κρίση και οι τεράστιες δυσκολίες διαχείρισής της σε όφελος του κεφαλαίου από το 2009 ακόμη, δηλαδή το γεγονός ότι έχουν επιβληθεί τα βάρβαρα αντιλαϊκά μέτρα από το αστικό πολιτικό σύστημα δημιούργησε μεγάλα προβλήματα στη λειτουργία του, όπως είχε διαμορφωθεί μετά τη μεταπολίτευση. Ηδη έχει δρομολογηθεί η αναμόρφωσή του, αλλά η τελική του μορφή του δεν έχει ολοκληρωθεί και οι διεργασίες εντείνονται.

Oι αστοί ποντάρουν στο ΣΥΡΙΖΑ σήμερα από τη θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης και όταν τους χρειαστεί από τη θέση της κυβέρνησης, με δεδομένη την καταβαράθρωση της σοσιαλδημοκρατίας, δηλαδή του ΠΑΣΟΚ στην Ελλάδα. Η σοσιαλδημοκρατία είχε την ικανότητα να χειραγωγεί λαϊκές δυνάμεις στο σύστημα. Τώρα τέτοιες εξετάσεις δίνει ο ΣΥΡΙΖΑ στους αστούς. Οταν ανάγει τις αιτίες της κρίσης στην πολιτική διαχείρισής της, συγκαλύπτοντας τις πραγματικές, καλώντας το λαό να αναδείξει μια άλλη κυβέρνηση για άλλη διαχείριση της κρίσης και της καπιταλιστικής οικονομίας, ήδη έχει ενταχθεί στο αστικό πολιτικό σύστημα, αναλαμβάνοντας να γίνει ο άλλος πόλος του, ή ο βασικός του μοχλός. Μόνο που το παλιό κάλπικο δίλημμα, σήμερα το επαναφέρει με άλλη ονομασία, «Δεξιά - Αριστερά». Η ταξική ουσία ποια είναι; Ο ΣΥΡΙΖΑ μιλά για πολιτική εξόδου από την κρίση και ανάπτυξη με κέντρο την επιχειρηματικότητα, δηλαδή τα μονοπώλια. Δεν τα αμφισβητεί, όπως δεν αμφισβητεί την εξουσία τους, την ΕΕ και την Ευρωζώνη, αναζητά και σε άλλα ισχυρά καπιταλιστικά κράτη (ΗΠΑ, Ρωσία, Κίνα, Βραζιλία κλπ) συμμάχους. Επομένως είναι με τους κεφαλαιοκράτες. Στη δική τους ανάπτυξη εγκλωβίζει το λαό, με φρούδες ελπίδες ότι απ' αυτήν θα ανακουφιστεί. Να γιατί είναι επικίνδυνο το κάλεσμά του για κοινωνική συμμαχία εργατών, μεσαίων στρωμάτων αγροτών κλπ με αντινεοφιλελεύθερο περιεχόμενο. Επειδή ακριβώς αυτό το περιεχόμενο, το οποίο απέχει ακόμη και απ' αυτό της παλιάς σοσιαλδημοκρατίας, δηλαδή είναι η πολιτική διαχείρισης του Ομπάμα, όπως οι ίδιοι λένε, είναι εχθρικό για το λαό. Να γιατί μόνον η αντικαπιταλιστική, αντιμονοπωλιακή πάλη είναι διέξοδος για το λαό. Να γιατί χρειάζεται λαϊκή συμμαχία κόντρα στα μονοπώλια και όχι στα παραδοσιακά τους κόμματα. Οχι αλλαγή κυβέρνησης, αλλά εργατική, λαϊκή εξουσία.



Πηγή: Ριζοσπάστης

Μάης 1968: 45 (αχ) χρόνια μετά (βαχ)

Η εξύμνηση του «γαλλικού «Μάη του ‘68»από πολλούς σημερινούς οπαδούς του, σαν να ήταν αυταπόδεικτη η δικαίωσή του, ξεφεύγει από την πραγματικότητά του και υπερεκτιμά τον ρόλο του. Αποκόβει το κίνημα αυτό από τον χαρακτήρα του και το όλο περιβάλλον και το αναγάγει σε δυνατότητα των πάντων. 

 

 

 Δεν ήταν έτσι. Ούτε του έφταιγαν οι κομμουνιστές για την αποτυχία. Η αποτυχία ήταν εδραιωμένη στο εσωτερικό του. Δεν μπορεί ένα φοιτητικό κίνημα να σηκώσει στις πλάτες του μια επανάσταση της εργατικής τάξης, όσο ωραία συνθήματα και αν λέει. Δεν μπορεί να αναγάγει τον εαυτό του σε επαναστάτη σαν φορέας γιατί δεν είναι τάξη. Και ως γνωστό τις εξουσίες τις κατέχουν τάξεις, όχι πολυταξικές ομάδες πληθυσμού. Τι του έλειπε λοιπόν από το εσωτερικό του; Η εργατική τάξη! Όχι ότι δεν ξεσηκώθηκε, όχι ότι δεν απείργησε, όχι ότι δεν έδωσε μάχη. Ήταν ότι δεν διηύθυνε αυτή τη μάχη. Και είναι γνωστό ότι καμία τάξη δεν επαναστατεί δι’ αντιπροσώπων αρχηγών όπως ο φοιτητής Κον Μπεντίτ και η ομάδα του.

 

 

 Φυσικά το ΓΚΚ σκέφτονταν ρεφορμιστικά, όχι χωρίς λόγο. Η εκτίμησή του ήταν ότι δεν μπορούσε να ανατρέψει τους γενικούς εθνικούς και διεθνείς ταξικούς συσχετισμούς δυνάμεων. Κακή εκτίμηση γιατί δεν υπάρχουν στατικοί συσχετισμοί. Αλλά και αν προσχωρούσε στην εξέγερση σαν το πρωτοπόρο κομμάτι της οργανωμένης εργατικής τάξης θα ήταν απλώς οπαδός της δεν θα ήταν το κέντρο της επανάστασης που έκαναν ήδη άλλοι. Δεν έχει σημασία αν οι φοιτητές έλεγαν «όλοι μαζί» το ζήτημα ήταν ότι ο πυρήνας της εξέγερσης δεν ήταν στην εργατική τάξη στην οποία προσχωρούσαν οι φοιτητές και οι μικροαστοί αλλά το αντίθετο. Τεράστια τη διαφορά και ας μη φαίνεται και ας καλύπτεται πίσω από μεγαλοστομίες.   

 

Σήμερα δεν μπορούμε, πίσω από ύμνους, να κρύψουμε τον μικροαστικό χαρακτήρα της εξέγερσης. Εξ ου και οι ύμνοι από την ίδια την αστική και μικροαστική τάξη γι αυτήν, με σαφή αντικομουνιστικό στόχο.

Συμπέρασμα. Τεράστιες οι αντιφάσεις μιας εξέγερσης. Οι εξεγερμένοι δεν ήταν η τάξη του μέλλοντος και η τάξη του μέλλοντος δεν ήταν ο ηγέτης της εξέγερσης. Η εξέγερση ήθελε ένα κέντρο πραγματικής επαναστατικής οργάνωσης που την είχε το ΚΚ και το ΚΚ ήθελε τους εξεγερμένους και τη φλόγα που δεν είχε. Περίπλοκη η διαλεκτική σχέση τους. Ας μην απλοποιούμε τα πράγματα και αρχίζουμε τις μονομέρειες σε βάρος του ΓΚΚ και ύμνους στους άλλους.

Τέλος, οι ηγέτες εκείνης της εξέγερσης εκτός από τις βλακώδεις θεωρίες περί εξουσίας για την οποία δεν είχαν καμία γνώση παρά μόνο συνθήματα, πολύ γρήγορα έδειξαν ότι δεν εννοούσαν αυτό που διακήρυτταν όπως τους καταλόγιζε εξ αρχής το ΚΚ. Ήταν απλώς «μικροαστικού τύπου» εξεγερμένοι που μετά την εξέγερση ξαναγυρίζουν εκεί που ήταν, στις θεσούλες του συστήματος. Αν ήταν πραγματικοί επαναστάτες δεν θα αναγνώριζαν καμία ήττα, θα συνέχιζαν τον αγώνα, θα παρέκαμπταν το ΚΚ που τους εμπόδιζε στην επανάσταση και θα αποδίδονταν σε ένα μακροχρόνιο αγώνα, ταξικού πλέον χαρακτήρα, για την ανατροπή του καπιταλισμού. Ας θυμηθούμε την αντίστοιχη στάση του Λένιν στην εξέγερση του 1905 και πως την αξιοποίησε και ας το συγκρίνουμε με τους επαναστάτες του Μάη! Καμία σχέση. Γιατί οι αγώνες δεν διαρκούν 20-30 μέρες. Διαρκούν χρόνια και δεκαετίες. Ας μη κάνουμε ότι δεν το ξέρουμε.

Τελικά τι έκαναν στην πράξη μετά όλοι αυτοί οι τότε επαναστάτες; Σήμερα πρέπει να είναι μάνατζερ, διευθυντές, αναλυτές του συστήματος, χρηματιστές, σύμβουλοι τραπεζών και φορολογικών παραδείσων, βουλευτές δήθεν προοδευτικών κινημάτων, οπαδοί των βομβαρδισμών άλλων λαών κλπ, κλπ. Κανονικά όργανα του συστήματος δηλαδή. Καμιά σχέση με επανάσταση, εργατιά ιδανικά, ανατροπή της εξουσίας.

Και τι έγινε το ΓΚΚ; Αναλογιζόμενο το λάθος του αντί να το διορθώσει επέλεξε τον Ευρωκομμουνσμό για να γίνει και αυτό ουρά της ίδιας εξουσίας που έγιναν και οι «επαναστάτες» του Μάη.

 

 

Πόσο διαφορετικοί ήταν άραγε οι ρεφορμιστές του ΓΚΚ από τους «επαναστάτες» του Μάη; Καθόλου, η ιστορία το επιβεβαιώνει και δεν επιδέχεται φανταστικές ερμηνείες. Όπως δεν μας χρειάζονται φανταστικά σενάρια ότι με το «αν» και «αν» τότε «θα» και «θα»! Θα είχαμε δήθεν μια εργατική επανάσταση, εργατική εξουσία, και την φαντασία να κυβερνά. Ουτε το ΓΚΚ ήταν ικανό για εργατική εξουσία ούτε οι δήθεν επαναστάτες του Μάη. Απλώς σήμερα ο καθένας ποντάρει ελεύθερα σε δικές του επιθυμίες φορτώνοντάς τες στον γαλλικό Μάη.

 

Πηγή: Αριστερά και Πολιτική

 

''Ω, αδέλφια μας εσείς τραπεζίτες''!

Δεν υπάρχει άνθρωπος -όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά στον κόσμο ολόκληρο- που να μη γνωρίζει ότι τα ελληνικά νοικοκυριά, τα λαϊκά νοικοκυριά, στενάζουν κάτω από την «μπότα» των τραπεζιτών.
Δεν υπάρχει άνθρωπος που να μην αντιλαμβάνεται ότι οι τραπεζίτες στραγγαλίζουν τον ελληνικό λαό, λόγω της υπερχρέωσης των νοικοκυριών στις τράπεζες.
Αλλά δεν υπάρχει και κυβερνητικός παράγοντας της τριφασικής συμπαιγνίας, δεν υπάρχει πολιτευτάκιας της συμφοράς, δεν υπάρχει συστημικός ή «αντισυστημικός» μαϊντανός, που να μη δίνει φαρισαϊκή παράσταση σε κάθε δημόσια εμφάνισή του, κλαψουρίζοντας για «το κακό που έχει βρει» τον ελληνικό λαό με τις τράπεζες.

Ε, λοιπόν, προχτές το ΚΚΕ έκανε στη Βουλή το αυτονόητο. Εκανε αυτό για το οποίο όλοι (στα λόγια) ενδιαφέρονται: Εφερε στη Βουλή πρόταση νόμου με μέτρα για -τι άλλο;- την ανακούφιση της λαϊκής οικογένειας από την υπερχρέωση στις τράπεζες.
Πώς, όμως, αντέδρασαν οι «σωτήρες»; Πώς λειτούργησαν όλοι αυτοί, που, κατά τα άλλα, «οικτίρουν» τις τράπεζες και «συμπάσχουν» με τα νοικοκυριά;
«Απολαύστε»:
Οι μεν της ΝΔ, στη θέση του ΚΚΕ υπέρ των νοικοκυριών και κατά των τραπεζιτών, διαπίστωσαν «άρνηση πραγματισμού»! Λογικό. Γι' αυτούς ένας μόνο «πραγματισμός» είναι αποδεκτός. Εκείνος που δε φέρνει καμία άρνηση και καμία αντίρρηση στους τραπεζίτες.
Οι δε του ΠΑΣΟΚ υποστήριξαν ότι η πρόταση του ΚΚΕ «δεν είναι ρεαλιστική»! Λογικό. Γι' αυτούς «ρεαλισμός» σημαίνει μέτρα που, από τη μια, παρέχουν πακέτα δισεκατομμυρίων για να «ανακεφαλαιώνονται» οι τραπεζίτες και, από την άλλη, «κουρεύονται» και «αποκεφαλίζονται» νοικοκυριά.
Οσο για τους τρίτους, της ΔΗΜΑΡ, αφού είπαν ότι η πρόταση του ΚΚΕ δεν είναι λύση, «ορκίστηκαν» ότι τη «λύση» στο πρόβλημα θα τη φέρει σχετικό νομοσχέδιο της κυβέρνησης (εδώ γελάνε).

Μάλιστα, οι «συμπονιάρηδες», οι «πικραμένοι» με τα βάσανα που προκαλούν οι τραπεζίτες στο λαό, δεν περιορίστηκαν στα προηγούμενα. Αυτοί οι τρεις μαζί έφτασαν και στο εξής σημείο: Να απορρίψουν την πρόταση του ΚΚΕ, χωρίς καν να τη θέσουν σε ψηφοφορία! Από μια άποψη, φυσικά, σωστά το σκέφτηκαν.
Είναι δυνατόν -σου λέει- να μπαίνουν στο αστικό μας Κοινοβούλιο για ψηφοφορία προτάσεις ενάντια στις τράπεζες, ακόμα κι αν οι προτάσεις αυτές καταψηφίζονται; Τι γνώμη θα σχηματίσουν οι τραπεζίτες για το (αστικό) Κοινοβούλιό μας;...
Τόσο «δημοκράτες» και «συμπάσχοντες» με τα λαϊκά νοικοκυριά, οι άνθρωποι. Και τόσο «εξοργισμένοι» με τους τραπεζίτες...


ΥΓ: Α, ναι: Ηταν και το «αντισυστημικό», «φιλολαϊκό» ασκέρι της νεοναζιστικής συμμορίας, που καταφέρθηκε εναντίον της πρότασης του ΚΚΕ. Διότι, όπως είπαν, η θέση του ΚΚΕ ήταν «ασαφής»!
Πράγματι. Τόσο... σαφής θέση, όπως η θέση ότι
«απαιτούνται νέα μέτρα ενίσχυσης της κεφαλαιακής επάρκειας των τραπεζών»(σ.σ.: αυτή ήταν η τοποθέτηση των χιτλεροειδών, διά του βουλευτή τους Παππά το Σεπτέμβρη του 2012 στη Βουλή),
είναι φύσει αδύνατον να υπάρξει από το ΚΚΕ...


Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ
Πηγή: Προλετάριος 

Σοβιετικοί ηγέτες: τότε, τώρα και στο υπερπέραν

Από τα αποτελέσματα της δημοσκόπησης της Levada Center σε ρώσους πολίτες

Πρώτος ο Λεοντίντ
56% θετική γνώμη

29% αρνητική γνώμη

Σε απόσταση αναπνοής ο αρχηγός Βλαντίμιρ Ιλίτς Ουλιάνοφ
55% θετική γνώμη 

28% αρμητική γνώμη

Ακολουθεί σε όχι μεγάλη απόσταση ο Ιωσήφ Βησσαριόνοβιτς
50% θετική γνώμη  

 35% αρνητική γνώμη

 

Πιο κάτω ο ρεφορμιστής Νικίτα

45% θετική γνώμη

35% αρνητική γνώμη  

πολύ πιο κάτω ο πρωτοπόρος στην τέχνη της πίτσας Μιχαήλ

22 % θετική γνώμη

66% αρνητική γνώμη

μαζί με τον ανεκδιήγητο ξυδάκια Μπόρις

22 % θετική γνώμη

64% αρνητική γνώμη

Ποιος φοροδιαφεύγει πιο πολύ;

Θα ήθελα να σας υπενθυμίσω ότι όταν μας έσπρωξαν σ’ αυτή την κατρακύλα το επιχείρημα γι αυτή την απόφαση ήταν ότι η Ελλάδα είχε μεγάλο χρέος, διότι είχε μεγάλο έλλειμμα και ότι ο λόγος για το μεγάλο αυτό έλλειμμα, πέραν των δημοσίων υπαλλήλων ήταν και η εκτεταμένη φοροδιαφυγή. Πόση όμως ήταν αυτή η φοροδιαφυγή, στο όνομα της οποίας κάποιο καιρό πίσω, ολόκληρες διμοιρίες ΜΑΤ έφτασαν στο σημείο να ξεσπιτωθούν, για να συλλάβουν επ’ αυτοφόρω την προσωποποίηση της φοροδιαφυγής, την Υδραία ταβερνιάρισσα, δηλαδή;

Ένα μέτρο προσδιορισμού της φοροδιαφυγής είναι μέσω της υστέρησης των φορολογικών εσόδων ως ποσοστό του ΑΕΠ, από το μέσο όρο της Ευρωζώνης. Με ένα χοντρικό υπολογισμό, η υστέρηση αυτή στη δεκαετία 2000-2009 ήταν κατά μέσο όρο 5.3% του ΑΕΠ. Για ένα μέσο ΑΕΠ περίπου στα 200δις, η μέση ετήσια φοροδιαφυγή στην Ελλάδα ανερχόταν στα 5.3 * 200= 10.6 δις. Για ένα πληθυσμό στα 11εκατ., η κατά κεφαλή φοροδιαφυγή μπορεί να υπολογιστεί χοντρικά στα 1000 ευρώ.

Μόλις χθες πληροφορηθήκαμε ότι στην ΕΕ η φοροδιαφυγή τρέχει με 1 τρις ευρώ. Ο πληθυσμός της ΕΕ είναι στα 500 εκατ. Αν διαιρέσουμε το 1 τρις με τα 500 εκατ., βγαίνει ότι η κατά κεφαλή φοροδιαφυγή εντός της ΕΕ ανέρχεται στα 10¹²/5 10⁸=2000 ευρώ.

Δηλαδή, η φοροδιαφυγή στην ΕΕ είναι κατά μέσο όρο διπλάσια της φοροδιαφυγής στην Ελλάδα.  

Αλλά ακόμα και να κάνουμε λάθος στην προσέγγιση της φοροδιαφυγής και να είναι στα 19 δις, όπως κάπου το πήρε το μάτι μου, τότε το πολύ-πολύ η κατά κεφαλή φοροδιαφυγή στην Ελλάδα να είναι στα 1700 ευρώ, δηλαδή πάλι μικρότερη απ’ ότι υπολογίζεται στην ΕΕ.

Κι όμως, η Ελλάδα βρέθηκε στο στόχαστρο, απλά γιατί έτσι μπόρεσαν να ενοχοποιήσουν ένα ολόκληρο λαό και να τον τσακίσουν. Αν επρόκειτο να εφαρμοστεί ποτέ κάποιος αντιρατσιστικός νόμος πανευρωπαϊκά, τότε η πρώτη που θα έπρεπε να καταδικαστεί υποδειγματικά θα ήταν η Γερμανία.  

Αλλά, το ευρωπαϊκό σκυλολόι έπεσε για άλλη μια φορά έξω στους υπολογισμούς του. Θεώρησε προφανώς όταν εφαρμόζοντας μια τελική λύση στην Ελλάδα, θα γλίτωνε το ίδιο και δεν θα βρισκόταν σήμερα στη δυσάρεστη θέση να αναγκάζεται τώρα να βάζει χέρι στους προστατευόμενούς του φορολογικούς παραδείσους και να ξεμπροστιάζει πολυπαινεμένες, της νέας οικονομίας, εταιρίες όπως Google, Apple, Vodafone, Starbucks κλπ.

Δεν το ήξεραν οι φωστήρες της οικονομίας τι συμβαίνει με τις ξεχειλωμένες τρύπες του φορολογικού τους συστήματος; Δεν ήξεραν τα έντυπα και οι δημοσιογράφοι που τα επικουρούν, για τον χορό που είχε στηθεί; Φυσικά και ήξεραν. Πολύ καλά μάλιστα, μιας και οι ίδιοι τις είχαν δημιουργήσει.

Αλλά, στην ανάγκη, αποφάσισαν να θυσιάσουν και μερικές, μέχρι να κοπάσει ο θόρυβος και να ξεθυμάνει πρόσκαιρα η οργή. Σε λίγο καιρό, όλα πάλι το ίδιο είναι. Τουλάχιστον, όλο αυτό το διάστημα έχουμε μάθει πολλά. 

Είναι κρίμα, όμως όλη αυτή η γνώση να παραμένει σε ύπνωση και να μην αξιοποιείται.

 

Πηγή: cynical

Νέες έννοιες στην πολιτική οικονομία και την πολιτική θεωρία

Σε μια συνομιλία που συναγωνίζεται σε ιστορική σπουδαιότητα την δημοσίευση του πρώτου τόμου του Κεφαλαίου, ο παγκόσμιας εμβέλειας εγκέφαλος της αριστεράς Σλαβόι Ζίζεκ εισήγαγε τις κάτωθι ρηξικέλευθες έννοιες, τις οποίες θα κάνουμε μια πρώτη, άγουρη προσπάθεια να αποκωδικοποιήσουμε.

"Πατριωτική αστική τάξη". Σύμφωνα με τον τιτάνα της Λιουμπλιάνα, αποτελεί "μυστηριακή κατηγορία" και "απαίσια έννοια" των παλιών εποχών του κομμουνισμού. Η έννοια είναι πράγματι μυστηριακή, καθώς στον ευρύτερο μαρξισμό ο όρος είναι "εθνική αστική τάξη", ενίοτε σε αντίστιξη με την "κομπραδόρικη", και σχετίζεται με θεωρίες περί απο-αποικιοποίησης. Η απαισιότητά της παραμένει μυστήρια, όσο και η σχέση της με την Ελλάδα. "Πατριωτική αστική τάξη" είναι πιθανώς οι εφοπλιστές.

"Καπιταλιστές που παράγουν για τους λαούς." Πρόκειται για την ολοκαίνουργια έννοια του διεθνιστή καπιταλιστή που παράγει μόνος του για τους λαούς όλου του κόσμου. Πιθανολογείται ότι οι "καπιταλιστές που παράγουν για τους λαούς" δημιουργήθηκαν απ' τη φαντασία της Ayn Rand και ζουν στον Βόρειο Πόλο, δίπλα στον Άι Βασίλη.

"Καπιταλιστές που δεν είναι τμήμα μιας διεθνούς εκμεταλλευτικής μαφίας". Πιθανώς, πρόκειται για τους καπιταλιστές που είναι τμήμα μιας εθνικής εκμεταλλευτικής μαφίας. Βλέπε και "πατριωτική αστική τάξη."

"Πράγματα που λειτουργούν στον καπιταλισμό όπως...η μικρής κλίμακας παραγωγή καταναλωτικών αγαθών." Αναφορά του γίγαντα της Κροατίας στην παραγωγή τσιγαριλικίων, τζιβανών, τζιβών, χαϊμαλιών, και χειροποίητων βραχιολιών για τα πόδια. Επίσης αναφέρεται στη δική μου παραγωγή λεμονιών (10 κιλά το χρόνο). Αυτή η παραγωγή οφείλεται στη λειτουργικότητα του καπιταλισμού και είναι ως επί το πλείστον αδιανόητη χωρίς αυτόν. Τι εννοείτε γιατί; Στο σοσιαλισμό θα απαγορεύονται τα τσιγαριλίκια.

"Πραγματικά παραγωγικοί καπιταλιστές"/"πραγματικά παραγωγική ντόπια καπιταλιστική τάξη". Η κεντρική ίσως θεωρητική καινοτομία της παρέμβασης Ζίζεκ. Οι πραγματικά παραγωγικοί καπιταλιστές διακρίνονται από:

α) τους φαντασιακά παραγωγικούς καπιταλιστές, πχ όσους νομίζουν ότι είναι καπιταλιστές ενώ παίζουν επιτραπέζια Μονόπολη.

β) τους πραγματικά αντιπαραγωγικούς καπιταλιστές, πχ όσους φτιάχνουν μάπα ηλεκτρικές συσκευές που χαλάνε αμέσως.

γ) τους φαντασιακά αντιπαραγωγικούς καπιταλιστές, πχ τα παιδιά βιομηχάνων που είναι Σιτουασιονιστές.

Διακριτικά γνωρίσματα των πραγματικά παραγωγικών καπιταλιστών είναι:

α) το μολύβι στο αυτί

β) το σκούπισμα του ιδρώτα με την ανάστροφη της παλάμης

γ) τα μούσκουλα

δ) το καθαρό κούτελο

ε) η συναισθηματική σχέση με τα μέσα παραγωγής, τα οποία τα παίρνουν στο σπίτι τους όταν φεύγουν απ' το εργοστάσιο γιατί τα πονάνε ρε φίλε.

Μια πληρέστερη ανάτυξη των καταλυτικών αυτών εννοιών αναμένεται στο νέο magnum opus του φιλοσόφου, μεγέθους 7.989.866 σελίδων, μόνο 179.740 ευρώ από τη Verso. Φημολογείται ότι για την έκδοση αυτή ο φιλόσοφος ετοιμάζει ένα νέο ανέκδοτο από την περιοχή της Βοσνίας-Ερζεγοβίνης, με θέμα τις ομοιότητες ανάμεσα στις νεροκολοκύθες και τα γεννητικά όργανα. Στη βάση αυτού του ανεκδότου, θα εξηγηθούν: η οργανική σύνθεση του κεφαλαίου στην ιμπεριαλιστική εποχή, η "απόλυτη ιδέα" στον Χέγκελ, η ανομβρία στον Ισημερινό, η υπόθεση Pussy Riot, η υπόθεση Τουχατσέφσκι, οι καλοκαιρινές διακοπές του Λακάν το 1933, η παραίτηση του Πάπα, και η δημοσκοπική στασιμότητα του ΣΥΡΙΖΑ.

 

Πηγή: Lenin Reloaded

Για ποιο "πράμα" τραγουδάνε (και τραγουδάμε) συχνότερα

Κατά τα αναμενόμενα: έρωτας 1ος.
Το μαύρο ψηλότερα από το λευκό αλλά το φως πάνω από το σκοτάδι κι ζωή πάνω από το θάνατο. Η σελήνη πάνω από τον ήλιο, ο Θεός, ο άγγελος και ο Ιησούς. Ο φόβος κι αμέσως μετά το χρήμα. Η αδερφή προηγειται του αδερφού κι ο πόνος σχεδόν μαζί με τη δουλειά. Η χαρά πάνω από το κλάμα, χαμηλά ο διάβολος, το γαμήσι κι η ελευθερία. Τελευταίες, η κοινωνία κι η κόρη.(πηγή: allmusic)

word in song  title	freq.
love	714441
life	375050
black	226922
moon	107716
light	104145
change	89988
white	88416
sun	82553
god	80735
angel	72008
jesus	62872
dark	59849
peace	59383
woman	57975
family	52222
fear	50186
money	48730
war	48548
mother	47004
death	45567
sister	44499
son	41006
pain	40058
work	39041
joy	36855
father	34678
cry	31078
devil	28613
colour	28563
brother	26107
revolution	25687
smile	25037
fuck	24530
freedom	24523
crisis	23541
quiet	23018
noise	22716
misery	21355
society	15486
daughter	7238

To κάτουρο, ο έμετος και το στυλ

«Αντικείμενα, δανεισμένα από τα πιο ελεεινά πλαίσια, βρήκαν μια θέση στα σύνολα punk: αλυσίδες από καζανάκια τυλίχτηκαν χαριτωμένα γύρω από στήθη χωμένα σε πλαστικά κιβώτια. Οι παραμάνες ξέφυγαν από την οικιακή τους «χρησιμότητα» και φορέθηκαν σαν θλιβερά στολίδια, περασμένες στο αυτί, στο μάγουλο ή στο χείλι. Φτηνά υλικά (PUC, πλαστικό, λουρέξ) σε χυδαία σχέδια και άτακτα χρώματα, που από καιρό είχαν απορριφθεί από τη βιομηχανία υψηλής μόδας σαν τελείως κακόγουστα διασώθηκαν και μετατράπηκαν σε ρούχα (στενά σωληνωτά παντελόνια, κοινές μίνι φούστες) που από μόνες τους σχολίαζαν συνειδητά τις έννοιες του μοντέρνου και του γούστου»

40 σχεδόν χρόνια αργότερα, η βιομηχανία της μόδας, έχοντας ήδη ανοίξει προ πολλού τις αγκάλες της την «ανατρεπτική» αισθητική αυτή, διοργανώνει ειδική έκθεση το Costume Institute at the Metropolitan Museum of Art in New York για τη συνεισφορά του punk στη μόδα.

Αν και οι punks κατάφερναν να εκφράζουν την παρέκκλιση τους με έναν ταιριαστό προλεταριακό τρόπο, γι’ αυτούς που ξέρανε ή έβλεπαν τα πράγματα από τα «μέσα», όλα αυτά είναι εγγενή χαρακτηριστικά της καπιταλιστικής κραιπάλης και ήταν πάντα παρόντα. Οι έχοντες, όταν θέλουν να ξεχωρίσουν, δανείζονται από παντού. Ακόμη κι από σκουπιδότοπους.

«Είναι σικ να ντύνεται κανείς με κουρέλια φτιαγμένα από ακριβούς ράφτες κι όλες οι αδερφές τριγυρνάνε έξαλλα στολισμένες σα λατέρνες. Κουστούμια Bowery, που φάινονται λεκιασμένα από κάτουρα κι έμετο κι όμως, αν τα δεις από κοντά, σου βγαίνουν περίπλοκα κεντήματα από λεπτή χρυσή κλωστή. Υπάρχουν ρούχα αλητών από το καλύτερο λινό, κουστούμια ξεπεσμένων ευγενών, τσόχινα καπέλα όμοια μ’ αυτά των γερο-πρεζάκηδων, φανταχτερά φτηνά νταβατζίδικα ρούχα, που τελικά βγαίνουν όχι και τόσο φτηνά. Το κραυγαλέο τους βασίζεται σε μια παμπόνηρη αρμονία χρωμάτων, που μονάχα τα καλύτερα poor boy μαγαζιά μπορούν να δώσουν…Έτσι, τα πράγματα αποκτούν διπλή υπόσταση και πολλοί το τραβάν μακρύτερα – τους δίνουν μέχρι έξι»

έγραφε το 1969 ο WS Burroughs

Πηγή: Τα αποσπάσματα από Dick Hebdige "Υποκουλτούρα - το Νόημα του Στυλ", Εκδ. Γνώση 1985

Μια κατσαριδομακαρονάδα, παρακαλώ

Σύμφωνα με το ραπόρτο του βρετανικού ινστιτούτου Μηχανολόγων Μηχανικών
το 30-50% της συνολικής ποσότητας (4 δισεκατομμύρια τόνοι) τροφίμων που παράγονται ετησίως στον κόσμο «δεν φτάνει ποτέ στο ανθρώπινο στομάχι αλλά στα σκουπίδια».

 

Το θέμα είναι τραγικό (αν σκεφτεί κανείς τις ουρές των δισεκατομμυρίων λιμοκτονούντων) και γελοίο (αν σκεφτεί κανείς ότι τα τρόφιμα που παράγονται σήμερα στον κόσμο είναι κατά 1,5 τουλάχιστον φορά περισσότερα απ' όσα θα ήταν απαραίτητα, για να καλυφθούν οι διατροφικές ανάγκες όλου του πληθυσμού της γης). Οι λόγοι είναι γνωστοί και τους συνοψίζει ο Ν Μπογιόπουλος.

Αλλά υπάρχει κι άλλο, πιο «ωραίο».

 

Στο τελευταίο του ραπόρτο, ο Οργανισμός για τα Τρόφιμα και τη Γεωργία των Ηνωμένων Εθνών (FAO) προτρέπει τον παγκόσμιο πληθυσμό, και ειδικά προς εκείνο το κομμάτι του πληθυσμού που λιμοκτονεί, να φάει έντομα. Πέντε οι λόγοι:

 

1.    1. Είναι καλά για την υγεία.

Ιδιαιτέρως θρεπτικά, με πολλές πρωτεΐνες, βιταμίνες και ίνες. Ένα πιάτο με έντομα είναι ισοδύναμο σε θρεπτική αξία με ένα πιάτο με ψάρια

2. Είναι καλά για το περιβάλλον.

Για την παραγωγή ίδιας ποσότητας πρωτεϊνών ένας γρύλος χρειάζεται τη μισή τροφή από ένα κοτόπουλο ή ένα γουρουνάκι και το 1/12 της τροφής που χρειάζεται ένα βοοειδές.

3. Έτσι κι αλλιώς τρώμε αστακούς.

 Όπως οι αστακοί κι οι γαρίδες, έτσι κι ταραντούλα αράχνη είναι αρθρόποδο. Μέχρι πριν κάποια χρόνια ένα πιάτο με γαρίδες φάνταζε τόσο αηδιαστικό όπως σήμερα ένα πιάτο με κατσαρίδες. Όπως σήμερα πληρώνεις 10 ευρώ για ένα γαριδοπίλαφο γιατί όχι και για ένα κατσαριδοπίλαφο. Για να μην πούμε για σπέσιαλ Λιγκουίνι με αράχνες και cottage cheese.

4. Προωθούν την οικονομική ανάπτυξη.

Οι σχετικές φάρμες πιάνουν λίγο χώρο, τα έντομα μεγαλώνουν και πολλαπλασιάζονται πολύ εύκολα και η επένδυση προσφέρει γρήγορη απόσβεση και καλά κέρδη.

5. Τα τρώνε ήδη πολλοί άνθρωποι.

Συνολικά 2 δις.- στις τροπικές χώρες, στην Ιαπωνία (από όπου και πιο πάνω φωτο με σούπερ μάρκετ εντόμων), στο Μεξικό.

Αν αναλάβουν και το κάνουν μόδα και στυλ, μπορεί να δω την καλή μου φίλη που θεωρεί τις κατσαρίδες το μεγαλύτερο εχθρό της ανθρωπότητας να ετοιμάζει μια καμπιόσουπα με ζωμό τομάτας και να τσιγαρίζει «γερμανίδες» κατσαρίδες και να τα απολαμβάνει με ένα ποτήρι Lenga και ζαχαρωμένα μυρμήγκια.

Ποτέ δεν ξέρεις. Καπιταλισμός είν' αυτός...