Για να μην ξεχνιόμαστε.... (2) ή "δεν έχουμε ανακαλύψει τίποτε...Είμαστε απλοί αναγνώστες του Μαρξ...

[…] Tο κεφαλαιοκρατικό προτσές παραγωγής συνίσταται ουσιαστικά στον παραγωγή υπεραξίας, που αντιπροσωπεύεται από το υποπροϊόν ή από το μέρος εκείνο των παραγμένων εμπορευμάτων, στο όποιο έχει υλοποιηθεί απλήρωτη εργασία. Δεν πρέπει να ξεχνάμε, ότι η παραγωγή αυτής της υπεραξίας — και η επαναμετατροπή ενός μέρους της σε κεφάλαιο, ή η συσσώρευση, αποτελεί ένα συστατικό μέρος αυτής της παραγωγής της υπεραξίας — είναι ο άμεσος σκοπός και το καθοριστικό κίνητρο της κεφαλαιοκρατικής παραγωγής. Γι' αυτό δεν πρέπει ποτέ να παρουσιάζεται ή κεφαλαιοκρατική παραγωγή σαν κάτι πού δεν είναι, δηλαδή σαν παραγωγή, πού έχει σαν άμεσο σκοπό την κατανάλωση ή την παραγωγή ειδών κατανάλωσης για τον κεφαλαιοκράτη. Στην περίπτωση αύτη παραβλέπουν εντελώς τον ειδικό της χαρακτήρα, πού εκφράζεται με όλη την εσωτερική της ουσία.

[…] Από τη στιγμή που έχει υλοποιηθεί σε εμπορεύματα η ποσότητα της υπερεργασίας πού μπορούσε να εκθλιβεί από τον εργάτη, έχει παραχθεί η υπεραξία.

Πηγή: Κ Μαρξ, Το Κεφάλαιο, Τόμος ΙΙΙ, μτφ. Π. Μαυρομμάτη, Σύγχρονη Εποχή, 2008.

Για να μην ξεχνιόμαστε....

[…] Όταν πέφτει ο μισθός της εργασίας, επειδή έπεσε η αξία της εργατικής δύναμης (πράγμα, πού μπορεί ακόμα να συμβαδίζει με μια αύξηση της πραγματικής τιμής της εργατικής δύναμης), αποδεσμεύεται ένα μέρος του κεφαλαίου που το δαπανούσαν ως τώρα για μισθό εργασίας. Γίνεται αποδέσμευση μεταβλητού κεφαλαίου.

Η επίδραση που ασκεί το γεγονός αυτό στο νέο κεφάλαιο πού πρόκειται να επενδυθεί είναι απλούστατα ότι θα εργάζεται με αυξημένο ποσοστό υπεραξίας.

Η ίδια ποσότητα εργασίας θα τίθεται σε κίνηση με λιγότερο χρήμα από πριν και, έτσι, θα αυξάνει το απλήρωτο μέρος της εργασίας σε βάρος του πληρωνόμενου. Δεν αυξάνει, όμως, μόνον το ποσοστό της υπεραξίας για το απασχολούμενο έως τώρα κεφάλαιο, αλλά έκτος από αυτό απελευθερώνεται ένα μέρος του κεφαλαίου, πού το δαπανούσαν ως τώρα για μισθό εργασίας. Το μέρος αυτό του κεφαλαίου ήταν ως τώρα δεσμευμένο και έπρεπε να αφαιρείται μόνιμα από το ποσό πού προερχόταν από την πούληση του προϊόντος και να λειτουργεί σαν μεταβλητό κεφάλαιο, αν επρόκειτο να συνεχιστεί ή επιχείρηση στην ιδία κλίμακα.

Τώρα το μέρος αυτό του κεφαλαίου είναι διαθέσιμο και μπορεί λοιπόν να χρησιμοποιηθεί σαν νέα δαπάνη κεφαλαίου, είτε για τη διεύρυνση της ιδίας της επιχείρησης είτε για να λειτουργήσει σε μιαν άλλη σφαίρα της παραγωγής.

Πηγή: Κ Μαρξ, Το Κεφάλαιο, Τόμος ΙΙΙ, μτφ. Π. Μαυρομμάτη, Σύγχρονη Εποχή, 2008.

Soviet shot.11: Απαθανατίζοντας τον ''ανθρώπινο καπιταλισμό''

  Συμβαίνει Τώρα 

Συμβαίνει Τώρα 

Όταν ρώτησαν τον Ζ.Ντελέζ τί σημαίνει ''Αριστερά'' ή ''το να είσαι Αριστερός'', και αφού δυσκολεύτηκε να απαντήσει (δυσφορώντας κάπως με τον χαρακτηρισμό), δεν έδωσε έναν ορισμό με βάση την ιδεολογία ή τη συνείδηση, μόνο τόνισε πως πρόκειται για ''διαφορά αντίληψης''. Ο ''Αριστερός'' μυρίζει, αισθάνεται, ακούει, αγγίζει, βλέπει σε όλα και τα μήκη και τα πλάτη της Γης, όχι μέχρι το απέναντι μαγαζάκι στη γειτονιά του ή το δρόμο κάτω απ' το μπαλκόνι του. Μυρίζει τα χημικά που μύρισαν αυτά τα παιδιά, αισθάνεται που ξεχειλίζει μίσος, τον αγγίζει ο διαπεραστικός πόνος, ακούει το κλάμα, βλέπει την απόλυτη σκλαβιά και την αδικία. Εκεί που άλλοι μυρίζουν πετρέλαιο, αισθάνονται ηδονή αγγίζοντας χρήμα, ακούνε και βλέπουν μέσα από τους τηλεοπτικούς τους δέκτες.
Όμως το να γίνεσαι Κομμουνιστής, το να γίνεσαι αγωνιστής υπέρ της αταξικής κοινωνίας, δεν είναι απλά το να γίνεσαι η σωματική επιφάνεια καταγραφής αυτού του απέραντου, παγκόσμιου πόνου, του θανάτου και της δυστυχίας, του διαβόητου εγκλήματος, θα έλεγε ο Μάρξ.
Δεν είμαστε, γινόμαστε, ίσως αποτύχουμε, όμως μπορούμε και γινόμαστε μια ορισμένη στιγμή.
Γίνεσαι κομμουνιστής όταν βλέπεις, πέρα από τις αισθήσεις σου, το τέλος της αταξικής κοινωνίας και την αρχή μιας κοινωνίας όπου η ελεύθερη ανάπτυξη του ενός είναι προϋπόθεση για την ελεύθερη ανάπτυξη όλων.
Την αρχή της κοινωνίας που η μία και μοναδική της σημαία γράφει:


από τον καθένα ανάλογα με τις ικανότητές του, στον καθένα ανάλογα με τις ανάγκες του,

και οι άνθρωποι είναι ευχαριστημένοι με αυτό.

Κομμουνιστής δεν σημαίνει μόνο κοινή κοινωνία, σημαίνει κοινός άνθρωπος, κοινή Γη, μια νέα Γη.

Τώρα

H πληγή μου υπήρξε πριν από μένα, γεννήθηκα για να της δώσω σώμα

Πηγή:  Die Bestimmung des Menschen

Αλυσιδωτή αντίδραση: Το πολιτικό προσωπικό της μεταπολίτευσης και ο Hank Mobley: μια φυσικοχημική προσέγγιση της ευρωπαιοποίησης της "ψωροκώσταινας"

Η σχάση των πυρήνων ενός ραδιενεργού υλικού που ανατροφοδοτείται από τα νετρόνια που εκλύονται από προηγούμενες σχάσεις πυρήνων του ίδιου υλικού.

 1. έναρξη

2. διασπορά

 3. επιβράδυνση (αναστολή)

4. τερματισμός

 

και το soundtrack 

ΜΩΡΟΛΟΓΙΩΝ ΕΠΑΝΑΛΗΨΕΙΣ

  
 Σίγουρος για τις πολιτικές επιλογές του, που σχεδιάζονται από τα κυρίαρχα κέντρα, μέσα από την ασφάλεια που του προσφέρει το αξίωμά του ο υπουργός Οικονομικών Γ. Στουρνάρας δικαιολογεί το ζήτημα για την  επανεκκίνηση πλειστηριασμών «γιατί διαφορετικά θα καταρρεύσουν οι τράπεζες». 

Σίγουρος για το κύρος του που του εξασφαλίζει η θέση του ως πρωθυπουργού διαβεβαιώνει ο Α. Σαμαράς ότι «Η Κυβέρνηση μελετά ένα πλαίσιο ρυθμίσεων που θα εξασφαλίζει την προστασία των αδυνάτων, δεν θα επιτρέπει καταχρηστικές συμπεριφορές και θα προφυλάσσει τη στεγαστική πίστη προς όφελος όλων των Ελλήνων». 

Σίγουρη για την ανατρεπτικότητα της που της εξασφαλίζει η διαφημιζόμενη αντισυμβατική συμπεριφορά της μέσα από την ασφάλεια που της προσφέρει η καθηγητική έδρα και η κοινωνική της θέση η Λ. Διβάνη βιάζεται με ένα λογικοφανές ευφυολόγημα να καταδικάσει τη συμπεριφορά του νέου που σκοτώθηκε στο τρόλεϊ για ένα εισιτήριο.

Στην πολιτική και στη διανόηση  συνεχίζεται η ακατάσχετη μωρολογία με τη φιλοδοξία αυτός ο λεκτικός καταιγισμός να θεωρείται έξυπνος, ευσπλαχνικός και υπεράνω συμφερόντων, πολιτικά ουδέτερος. Λόγοι απατηλοί  αλλά αποκαλυπτικοί των ταξικών συμφερόντων αυτών που τον αρθρώνουν  και γι’ αυτό συμπίπτουν στην τελική αποδοχή του υπάρχοντος συστήματος. Η διαχειριστική νοοτροπία, δηθεν σαν αποτέλεσμα των σκληρών  μαθημάτων της πραγματικότητας, η απόρριψη κάθε αντίδρασης, με το πρόσχημα του τυχοδιωκτισμού, στην οικονομίστικη διαχείριση της πραγματικότητας, η απαγγελία μαγικών λέξεων που υποτίθεται  ότι υπερβαίνουν τις  κοινωνικές αντιθέσεις απαριθμώντας κάποιες αόριστες αξίες, όπως ελευθερίας και ισότητας, δικαιώματος στη διαφορά, ταυτότητας, ατομισμού, αλληλεγγύης κλπ βρίσκονται στη βάση των επιχειρημάτων τους. Γι’ αυτό και όλα αυτά, δηλώσεις κυβερνώντων ατάκες και σκυλοκαβγάδες μιας διανόησης με ευλύγιστη ραχοκοκαλιά δεν είναι πια παρά  μικρογεγονότα. Σε τέτοιες δηλώσεις ή θέσεις  που απορρέουν  από την πεποίθηση  των υποκειμένων ότι αυτοί παρευρίσκονται σε μια παράσταση που δεν ενέχει προσωπικούς κινδύνους,  όσο το πολιτικοκοινωνικό status quo δεν απειλείται, δεν έχει νόημα όχι μόνο ο σχολιασμός τους  για να απορρίπτονται  αλλά ούτε καν η αναφορά  τους.

Πολιτικοί και διανοούμενοι διαδραματίζουν ρόλους με διάφορες λειτουργίες, όπως  φιλανθρωπική, εκφράζοντας τον ύψιστο βαθμό την αρετή της συμπόνιας με προσφορές υπέρ αναξιοπαθούντων (δηλώσεις Σαμαρά για πλειστηριασμούς), παιδαγωγική,  υποδεικνύοντας τον ομαλό τρόπο  προσαρμογής μας στην πραγματικότητα (ποικίλες δηλώσεις για εφαρμογή νομιμότητας και ηθικής, όπως η ατάκα της Διβάνη)

Όλη η προσπάθεια  εξουδετέρωσης κάθε κοινωνικής αντίδρασης  από πολιτικούς  και διανοούμενους εδώ και χρόνια,  που γίνεται  ακόμα και μέσα από ένα λόγο λεκτικά ανατρεπτικό,  αποκτά πια νόημα: αφού  το σύστημα δεν μπορεί να πείσει πια με τη δημοκρατία του επιδιώκει να πείσει με τη ματαιότητα κάθε προσπάθειας ξεπεράσματός του. Αυτά τα σχόλια που επικεντρώνονται στη νομιμότητα ή την ηθική ή και τη φιλευσπλαχνία δεν είναι παρά μια προσπάθεια εξουδετέρωσης κάθε δυναμικής που το ξεπερνά, προσπάθεια να εμποδιστεί η μετατροπή του κοινωνικού ανταγωνισμού σε πολιτική δυναμική. Και σ’ αυτήν την επιχείρηση πρωτοστατούν «ανατρεπτικοί» διανοούμενοι ή χαρακτηριζόμενοι  σοσιαλιστές πολιτικοί ή και δημοσιογράφοι πρώην αριστεροί κλπ. όπως συμβαίνει πάντα, όταν σε κάθε  ιστορική περίοδο το πολιτικό προσωπικό κάθε φάσης που έχει ξεπεραστεί γίνεται η τελευταία γραμμή άμυνας για να εμποδιστεί η ανάδυση και κατανόηση του καινούργιου. Όλο αυτό το κοινωνικό συνονθύλευμα κυριαρχημένο από τη μικροαστική ιδεολογία αναδεικνύει σε δομικά τα κάθε φορά δευτερεύοντα επιφανειακά και εξαρτώμενα χαρακτηριστικά του πολιτικού οικοδομήματος που θα πρέπει ν’ αλλάξουν (π.χ. τρόποι επιλογής στο δημόσιο).

Όμως  πια έχουν ξεπεραστεί τα αιτήματα της μεταπολίτευσης και οι συνθήκες που τα κυοφόρησαν. Ο πολιτικοκοινωνικός εκδημοκρατισμός και εκσυγχρονισμός του συστήματος, που στη χώρα μας μετά τη μεταπολίτευση δεν αποτέλεσε  απλά μια επιλογή του συστήματος αλλά κυρίως αναγκαιότητα μπρος στην απειλή των λαϊκών δυνάμεων, διαλύεται μέσα στην εξαθλίωσή μας. Όπως από τη μεριά του συστήματος τελειώνουν όλα αυτά σαν δυνατότητα θα πρέπει και από τη μεριά των υποτελών τάξεων να τελειώσουν σαν όραμα, σαν στόχος. Η δημοκρατία των κομμάτων πείθει όλο και πιο λίγους. Μόνο που ενώ το κεφάλαιο βρίσκεται μια φάση μπροστά, εμείς ασθμαίνοντας ακολουθούμε και δεν μπορούμε να περάσουμε από τα δημοκρατικά αιτήματα στις ταξικές διεκδικήσεις, να γίνει πια η σαφής διάκριση ανάμεσα σε εκσυγχρονιστές, μεταρρυθμιστές  του συστήματος που το σταθεροποιούν  και κομμουνιστές. Δηλ. διάκριση μεταξύ θέσεων λειτουργικών στον εκσυγχρονισμός του καθεστώτος και θέσεων ανταγωνιστικών, που κινούνται από ταξική σκοπιά.

Σε μια εποχή που τα δημοκρατικά αιτήματα ήταν επίκαιρα και ο εκσυγχρονισμός του καπιταλισμού τροφοδοτούσε αυταπάτες στο εργατικό κίνημα είχε νόημα η κριτική σε πρόσωπα και επιμέρους πολιτικές. Τώρα πια όμως περάσαμε στο στάδιο της πλήρους ρήξης που την εγκαινίασε η άρχουσα τάξη. Γι’ αυτό  πια το πρόβλημα δεν είναι ούτε η κυβέρνηση, ούτε η διανόηση, ούτε τα  κυρίαρχα κέντρα εξουσίας που επιβάλλουν την πολιτική. Το πρόβλημα είναι οι υποτελείς τάξεις τι κάνουν τώρα που αποκαλύπτεται και βιώνουν στο πετσί τους την διάλυση της αυταπάτης ότι το ξεπέρασμα του καπιταλισμού  θα πραγματοποιηθεί από την εσωτερική  διάβρωση που θα του προκαλούν  μακροχρόνιες μεταρρυθμιστικές βελτιώσεις του κοινωνικού συστήματος με κατεύθυνση το σοσιαλισμό. 'η

Πηγή: Dies brumalis

Διαφθορά - Εμπιστοσύνη και ο "Εγγράμματος Μουρουτισμός"

Η αποκάλυψη της απάτης του Διευθυντή της ΕΑΒ, ο οποίος πλαστογράφησε ένα μεταπτυχιακό για να απολαύσει 150.000 ετησίως έχει μοναδικό ενδιαφέρον. Όμως το ζήτημα της πλαστογραφίας  περιορίζεται στα τυπικά προσόντα του  συγκεκριμένου manager και δεν αξιολογείται η απόδοση του. Το συμπέρασμα είναι οδυνηρά απλό: Επειδή η ΕΑΒ είναι μια εταιρεία που υπάρχει μόνο υπό κρατική προστασία, δεν μπορούν να αξιολογηθούν ικανότητες και αποτελέσματα .Έτσι,  ουσιαστικά ,τον τελικό   ρόλο  στην αξιολόγηση  έχουν μόνο τα τυπικά προσόντα. Ο μπαγαπόντης-manager, πρόσθεσε μια… ωραία προϋπηρεσία στο βιογραφικό του και θα αναχωρήσει για μια διεθνή καριέρα   , όπου , δεν είναι διόλου απίθανο, η πλαστογραφία να θεωρηθεί θεμιτή ή ασήμαντη παραδρομή και να εκτιμηθούν η εμπειρία και  η "εσωτερική πληροφόρηση" .Το κράτος θα εκκινήσει ένα χαρτοπόλεμο  για να ξεψυχήσει η υπόθεση εντός του έτους.

Η υπόθεση προσιδιάζει  στην ταινία :" The Informant " , όπου ο ήρωας Matt Damon συμμετέχει ως διευθυντής μεγάλης εταιρείας , σε ένα σκάνδαλο δημιουργίας cartel. Συλλαμβάνεται  και εκτίει την ποινή του αλλά τελικά ξαναβρίσκει μια σημαντική θέση ,καθώς η εφευρετικότητα του στο κτίσιμο του cartel θεωρήθηκε προσόν. Βέβαια, το αξιοσημείωτο είναι ότι   η ιστορία της ταινίας είναι πραγματική, χωρίς καμία παραλλαγή.

Η τυπική, κλισέ θεωρία συνομωσίας επιτάσσει να θεωρήσουμε ότι όλοι ή σχεδόν όλοι οι πέριξ,  της Εαβ ήξεραν για το μεταπτυχιακό -"μούφα" και  έκαναν το κορόιδο, γιατί ο "συνάδελφος" ήταν επιλογή του δείνα πολιτικού. Τώρα που η ΕΑΒ θα πωληθεί ή θα μετασχηματιστεί , χρειαζόμαστε το κατάλληλο επικοινωνιακό περιβάλλον. Ουδέν ευκολότερο από το να επιλεγεί  ένα από τα δεκάδες  σκάνδαλα του μεγάλου στοκ με τον κωδικό: "γνωστά σκάνδαλα για ώρα ανάγκης" .Στο στοκ εσχάτως τοποθετήθηκε και συνονόματος του συμπρωταγωνιστή της Κοντού στα Κίτρινα Γάντια. Προσοχή στην αλληγορία: στην θέση του Γκιωνάκη - Μπρίλη αντιστοιχεί ο Μελισσανίδης ο οποίος λόγω του χαριτωμένου του στυλ θα διασκέδαζε τον τέως πρόεδρο του Ταιπεδ στο ταξίδι την Κεφαλονιά. Γιατί κάτι μου λέει πως ο Γκιωνάκης οσονούπω θα προσλάβει το σύζυγο της Κοντού;

Παρά τις κορώνες και τους υποτιθέμενους  θερμούς  Σεπτέμβρηδες, το στρατηγικό μέλλον για την Ελλάδα είναι από όλους, υπόρρητα  συμφωνημένο :αναζητείται ένας "ηθικός καπιταλισμός εντός ευρώ". Σε ένα τέτοιο project μόνο με Λαυρεντιάδη, Ρέστη στον Κορυδαλλό και κανένα Βωβό- Πατήρ στον εισαγγελέα δεν γίνεται τίποτα. Οι συμβολικές κινήσεις μέχρι τώρα δεν είναι ασήμαντες αλλά είναι απελπιστικά λίγες σε σχέση με τη συσσωρευμένη οδύνη των πολλών. Ταυτόχρονα ο  εκτραχηλισμός των "κάτω" με την εκτεταμένη μικροπαραβατικότητα σε φόρους ,εισφορές, επιδόματα μεταθέτει  για το  μέλλον την  ανακοίνωση ενδεχόμενης   αναστροφής.

Στην ουσία η μείζων διαφορά, μεταξύ Σαμαρά και Συριζα , στην ανάγνωση  της  συγκυρίας είναι ότι εκτιμάται διαφορετικά το momentum της αναμενόμενης ή λανθάνουσας   αλλαγής στην οικοδόμηση αμοιβαίας εμπιστοσύνης μεταξύ πολιτών και πολιτών-πολιτείας  . Σύμφωνα  με την γενική Σαμαρική διήγηση , η αλλαγή γίνεται ήδη στο "υπέδαφος" της κοινωνίας σε  περιβάλλον οικονομικής ασφυξίας. Στην αφήγηση αυτή το  επίτευγμα θα είναι ουσιαστικό,  μόνιμο και θα έχει τη μορφή ενός νικητήριου "μαρτυρίου". Στην Συριζαική αφήγηση , η εμπιστοσύνη θα οικοδομηθεί αφού υπάρξει  πολιτική αλλαγή ριζικού τύπου , της οποίας τα σημαίνοντα προέρχονται    από το κλασσικό ρεπερτόριο της αριστεράς. Η Σαμαρική εκδοχή, αποκαλούμενη "success story" , έχει περισσότερες πιθανότητες να εδραιωθεί ιστορικά   και πολύ λιγότερες να πετύχει εκλογικά. Είναι πιθανό μια Συριζαική κυβέρνηση να βρει μια οικονομία με πρωτογενές πλεόνασμα, μηδενικό εμπορικό ισοζύγιο, υψηλή ανεργία αλλά βαθύτερη κατακτημένη κατανόηση της συγκυρίας από τους πολλούς. Ο Σύριζα θα  ονομάσει "αντιμνημόνιο"  ένα αναμενόμενο σταθερό ή ανοδικό οικονομικό κύκλο, προερχόμενο ακριβώς από το "μνημόνιο" και μια αναδιαπραγμάτευση εντός  δεσμεύσεων των διαφόρων μνημονίων σε μια   ευρεία διεσταλμένη ερμηνεία τους. Ταυτόχρονα καθώς οι αλλαγές στο "κοινωνικό υπέδαφος" αποκαλύπτονται πολύ αργότερα από τα σημεία καμπής είναι φυσικό οι δυσοσμίες  (σκάνδαλα, διαφθορά) να επικαλύπτουν πιθανές βελτιώσεις της  κοινωνικής συμπεριφοράς .

Η ύφεση στις κινητοποιήσεις, η διστακτικότητα για εκλογές ίσως να συνηγορούν στο Σαμαρικό "μαρτύριο". Ταυτόχρονα η Συριζαική "υπόσχεση" είναι η ηπιότερη αντίρρηση που θα μπορούσε να διατυπωθεί από μια κοινωνία, η οποία επιβιώνει στη μεγαλύτερη κρίση που έχει καταγραφεί ποτέ στον Δυτικό κόσμο. Ο Τσίπρας κινείται στο 8 της δεκάβαθμης κλίμακας "Τράγκα" ,στην οποία αρίστευσαν  με 10 οι "θεσμικοί"  ΓΑΠ το 2008 -9 και  Σαμαράς το 2009-11.

Σε ανύποπτο χρόνο, παρατηρώντας τα πράγματα στη μικρή καθημερινή κλίμακα είδα ενδείξεις μιας αναδυόμενης εμπιστοσύνης (εδώ). Είναι σχεδόν αδύνατον να γνωματεύσω αν η τάση συνεχίζεται. Εδώ όμως αναδύεται και το παράδοξο της συγκυρίας: Η Συριζαική υπόσχεση ,βεβιασμένα αναζητεί την ονομαζόμενη ριζική αλλαγή εντός των προσεχών 5-6 εβδομάδων. Έτσι η εξατομικευμένη ευθύνη για να οικοδομηθεί η  αμοιβαία πίστη   στους   «κάτω» μετατίθεται αενάως προς το μέλλον. Και όταν το μέλλον αυτό γίνει παρόν, πιθανόν ο εκτραχηλισμός να είναι μη αναστρέψιμος   υπονομεύοντας τα θεμέλια της όποιας υπόσχεσης.

Παρέκβαση

Είναι σαφές ότι ο λεγόμενος «τρίτος πόλος»  κινείται εντός της  «Σαμαρικού μαρτυρίου». Στην τυπική-γραμμική αριστερή εκδοχή του ο πόλος  οφείλει  να μην αναστείλει ή ακυρώσει την αυταξία της Συριζαικής υπόσχεσης αλλά να την ενσωματώσει ως πειραματική εκδοχή ενός ζέοντος πολιτικού συστήματος. Στο σημείο αυτό η οξυδέρκεια του Βαρδινογιαννιακού πόλου (Ν.Κωνσταντόπουλος, Ν.Χατζηνικολάου)  είναι ενδεικτική των ρεπερτορίων υψηλής πολιτικής που διαθέτει ο αστικός κόσμος, υπερβαίνοντας έτσι τους πολιτικούς του εκπροσώπους. Η ύπαρξη και όχι το περιεχόμενο της Συριζαικής υπόσχεσης ,στην ονομαστική εκδοχή του, έχει σταθεροποιητική επίδραση , με δεδομένο ότι καραδοκεί η φασιστική εναλλακτική υπόσχεση . Έτσι η χειρουργική και όχι μετωπική κριτική στη Συριαζική ατζέντας είναι η μόνη παραγωγική στάση. Δυστυχώς , η τρέχουσα ιδεοκίνηση ,εντός του λεγόμενου «τρίτου πόλου» , παραπέμπει περισσότερο προς «εγγράμματο Μουρουτισμό» παρά σε κριτική.   

Πηγή:  Left Liberal Synthesis

Το παντοτινό μουσικό απαύγασμα

Said: " 99% of non smokers die" "Do you work hard?"

Μαρξισμός και Οικολογία

Ένα εξαιρετικό απόσπασμα από το «Κεφάλαιο», απ’ όπου θα έπρεπε να αντλεί επιχειρήματα η οικολογία αντί να «τον παίζει», θαμπωμένη από τα καυλιάρικα ομοιώματα που απλόχερα προσφέρει ο καπιταλισμός (και οι σοβιετικοί, όταν προσπάθησαν να μιμηθούν την βιομηχανική ανάπτυξη των ΗΠΑ, τον έπαιξαν με τον ίδιο τρόπο – και χωρίς να έχουν το όπλο της «ατομικής ελευθερίας».

[…] Στη σφαίρα της γεωργίας, η μεγάλη βιομηχανία επενεργεί πιο επαναστατικά από οπουδήποτε αλλού με την έννοια ότι καταστρέφει το προπύργιο της παλιάς κοινωνίας, τον «αγρότη» και στη θέση του βάζει το μισθωτό εργάτη.

Έτσι οι ανάγκες της κοινωνικής ανατροπή και οι κοινωνικές αντιθέσεις της υπαίθρου εξομοιώνονται με τις ανάγκες της κοινωνικής ανατροπής και τις κοινωνικές αντιθέσεις της πόλης. Στη θέση της πιο ρουτινιασμένης και της πιο άλογης παραγωγής μπαίνει ή συνειδητή, τεχνολογική εφαρμογή της επιστήμης.

Ο κεφαλαιοκρατικός τρόπος παράγωγης ολοκληρώνει τη διάλυση του αρχικού οικογενειακού δεσμού γεωργίας και βιομηχανίας, πού ένωνε την παιδική ανεξέλικτη μορφή και των δύο. Ταυτόχρονα όμως δημιουργεί τις υλικές προϋποθέσεις μιας καινούργιας, ανώτερης σύνθεσης της συνένωσης της γεωργίας και της βιομηχανίας πάνω στη βάση των αντιθετικά ολοκληρωμένων μορφών της.

Η κεφαλαιοκρατική παραγωγή μαζί με τη διαρκώς αυξανόμενη υπεροχή του αστικού πληθυσμού, .που τον συγκεντρώνει σε μεγάλα κέντρα, από τη μια μεριά συσσωρεύει την ιστορική κινητήρια δύναμη της κοινωνίας, ενώ από την άλλη διαταράσσει την ανταλλαγή της ύλης ανάμεσα στον άνθρωπο και τη γη, δηλ. την επιστροφή στο έδαφος των συστατικών του εδάφους που καταναλώνει ο άνθρωπος με τη μορφή μέσων συντήρησης και ιματισμού, και επομένως τον αιώνιο φυσικό όρο αέναης γονιμότητα του εδάφους.

Έτσι καταστρέφει ταυτόχρονα τη σωματική υγεία των εργατών των πόλεων και την πνευματική ζωή των εργατών της υπαίθρου [1]

Ταυτόχρονα όμως με την καταστροφή των αυθόρμητα μόνο δημιουργημένων όρων αυτής της ανταλλαγής της ύλης δημιουργεί την ανάγκη ν' αποκατασταθεί συστηματικά αυτή η ανταλλαγή της ύλης σάν ρυθμιστικός νόμος της κοινωνικής παραγωγης και με μορφή πού ν' ανταποκρίνεται ολοκληρωτικά στήν πλέρια ανάπτυξη του ανθρώπου. Στη γεωργία, όπως και στή μανιφακτούρα, η κεφαλαιοκρατική μετατροπή του προτσές παράγωγης εμφανίζεται ταυτόχρονα σαν μαρτυρολόγιο του παραγωγού, το μέσο εργασίας εμφανίζεται σαν μέσο υποδούλωσης, εκμετάλλευσης και πτώχευσης του εργάτη, και ο κοινωνικός συνδυασμός των προτσές εργασίας εμφανίζεται σαν οργανωμένη καταπίεση της ατομικής του ζωντάνιας, ελευθερίας και αυτοτέλειας.

Η διασπορά των εργατών της υπαίθρου πάνω σε μεγάλες επιφάνειες σπάει ταυτόχρονα τη δύναμη αντίστασής τους, ενώ η συγκέντρωση των εργατών των πόλεων μεγαλώνει τη δύναμη αντίστασής τους. Όπως στη βιομηχανία των πόλεων, έτσι και στη σύγχρονη γεωργία, η ανεβασμένη παραγωγική δύναμη και η μεγαλύτερη ρευστοποίηση της εργασίας εξαγοράζονται με τη διασπάθιση και το μαράζωμα της ίδιας της εργατικής δύναμης.

Και κάθε πρόοδος της κεφαλαιοκρατικής γεωργίας δεν είναι πρόοδος μόνο στην τέχνη καταλήστεψης του εργάτη, μα και στην τέχνη καταλήστεψης του εδάφους, κάθε πρόοδος στο ανέβασμα της γονιμότητάς του για ένα ορισμένο χρονικό διάστημα είναι ταυτόχρονα και πρόοδος στην καταστροφή των μόνιμων πηγών αυτής της γονιμότητας.

Και όσο περισσότερο μια χώρα, όπως λ.χ. οι Ενωμένες Πολιτείες της Βόρειας Αμερικής, ξεκινάει από τη βιομηχανία σαν το φόντο της ανάπτυξής της , τόσο πιο γρήγορο είναι αυτό προτσές της καταστροφής [2].

Επομένως, η κεφαλαιοκρατική παραγωγή αναπτύσσει μόνο την τεχνική και το συνδυασμό του κοινωνικού προτσές παράγωγης, υποσκάπτοντας ταυτόχρονα τις πηγές απ’ όπου αναβρύζει κάθε πλούτος: τη γη και τον εργάτη.

Σημειώσεις

[1] Χωρίζετε το λαό σε δύο εχθρικά στρατόπεδα, σε αγροίκους χωρικούς και σε εκθηλυμένους νάνους. Θεέ μου!!. Ένα έθνος διασπασμένο σε γεωργικά κι εμπορικά συμφέροντα αυτοονομάζεται υγιές, και θεωρεί μάλιστα τον εαυτό του φωτισμένο και πολιτισμένο, όχι παρά αυτό τον τερατώδικο κι αφύσικο χωρισμό. (David Urquhart, Familiar Words, London 1855, σελ. 119). Το χωρίο αυτό δείχνει ταυτόχρονα και τη δύναμη και την αδυναμία ενός είδους κριτικής που ξέρει να κρίνει και να κατακρίνει το παρόν, εν μπορεί όμως να το κατανοήσει.

[2] Πρβλ. Liebig: -Die Chemie in ihrer Anwendung auf Agrikultur und Pyhysiologie», 7η εκδ. 1862, και ιδίως την «Einleitung in die Naturgesetze des Feldbaus. στόν πρώτο τόμο. H διασάφηση της αρνητικής πλευράς τhς σύγχρονης γεωργίας, από φυσικοεπιστημονική άποψη, είναι μια από τις αθάνατες υπηρεσίες που πρόσφερε ο Λήμπιγκ. Επίσης και οι ιστορικές του παρατηρήσεις για την ιστορία της γεωργίας, αν και δεν είναι απαλλαγμένες από χοντροκομμένες πλάνες, ρίχνουν φως σε μερικά προβλήματα. Λυπηρό είναι μόνο πού πετάει στην τύχη κουβέντες σαν κι αυτήν: «Με τη συνεχιζόμενη κονιορτοποίηση και το ·συχνό όργωμα εντείνεται η ανταλλαγή του αέρα στο εσωτερικό πορωδών τμημάτων της γης και μεγαλώνει κι ανανεώνεται η επιφάνεια των τμημάτων της γης, πού πάνω τους πρέπει να επενεργήσει ο αέρας, είναι όμως ευκολονόητο, ότι οι αυξήσεις της σοδιάς του χωραφιού δεν μπορούν να είναι ανάλογες με την εργασία που χρησιμοποιείται στο χωράφι, αλλά ότι μεγαλώνουν σε πολύ μικρότερη αναλογία». «Ο νόμος αυτός», προσθέτει ο Λήμπιγκ, «διατυπώθηκε για πρώτη φορά από τον Τζ . Στ . Μίλλ στο έργο του «Principles of Political Economy», τόμ. Ι, σελ. 17, με τον παρακάτω τρόπο: ότι η αποδοτικότητα του εδάφους caeteris paribus [όταν όλοι οι άλλοι όροι μένουν ίδιοι] αυξάνει σε φθίνουσα αναλογία σε σύγκριση με την αύξηση του αριθμού των απασχολούμενων εργατών (ο κ. Μιλλ επαναλαμβάνει μάλιστα με λανθασμένη διατύπωση το γνωστό νόμο του Ρικάρντο, γιατί, μια και «the decrease of the labourers employed» [η μείωση του αριθμού των απασχολούμενων εργατών] στην Αγγλία συμβάδιζε πάντα με την πρόοδο της γεωργίας, ο νόμος αυτός που είχε εφευρεθεί για την Αγγλία και στην Αγγλία, τουλάχιστον στην Αγγλία δεν εφαρμοζόταν), είναι ο γενικός νόμος της γεωργίας», και αυτό είναι αρκετά περίεργο, επειδή του ήταν άγνωστη η αιτία αυτού του νόμου» (Λήμπιγκ, στο ίδιο τόμος Ι, σελ 143 και υποσημείωση). Εκτός από την πλανεμένη ερμηνεία της λέξης «εργασία», με την οποία ο Λημπιγκ εννοεί κάτι το διαφορετικό από εκείνο που εννοεί η πολιτική οικονομία, είναι πάντως «αρκετά περίεργο» ότι κάνει τον κ. Τζ. Στ. Μίλλ πρώτο κήρυκα μιας θεωρία , που τη διατύπωσε δημοσία πρώτος ο Τζέιμις Αντερσον τον καιρό πού ζούσε ακόμα ο Α. Σμιθ, και την επαναλάβαινε σέ διάφoρα έργα του ως τθς αρχές τού 19ου αιώνα, που το 1815 τον ιδιοποιήθηκε ο Μάλθους (μάστορας γενικά στη λογοκλοπία – όλη η θεωρία του για τον πληθυσμό είναι μια ξετσίπωτη λογοκλοπία), που την είχε αναπτύξει ο Ούέστ ταυτόχρονα και ανεξάρτητα από τον Αντερσον, που το 1817 ο Ρικάρντο τη συνέδεσε με τη γενική θεωρία της άξιας και που από τότε έκανε τό γύρο του κόσμου με ταο όνομα του Ρικάρντο, που το 1820 την είχε εκχυδαΐσει ο Τζέιμς Μιλλ (ο πατέρας του Τζ. Στ. Μίλλ) και που τέλος, ανάμεσα στ' άλλα, την έπαναλαβαίνει καί ο κύριος Έζ. Στ. ΜΙλλ σάν αρνηθούμε πως ο Τζ. Στ . Μίλλ τό οπωσδήποτε «περίεργο» κύρος του το οφείλει σχεδόν μονάχα σέ τέτοιες qui pro quo [συγχύσεις].