ΜΩΡΟΛΟΓΙΩΝ ΕΠΑΝΑΛΗΨΕΙΣ

  
 Σίγουρος για τις πολιτικές επιλογές του, που σχεδιάζονται από τα κυρίαρχα κέντρα, μέσα από την ασφάλεια που του προσφέρει το αξίωμά του ο υπουργός Οικονομικών Γ. Στουρνάρας δικαιολογεί το ζήτημα για την  επανεκκίνηση πλειστηριασμών «γιατί διαφορετικά θα καταρρεύσουν οι τράπεζες». 

Σίγουρος για το κύρος του που του εξασφαλίζει η θέση του ως πρωθυπουργού διαβεβαιώνει ο Α. Σαμαράς ότι «Η Κυβέρνηση μελετά ένα πλαίσιο ρυθμίσεων που θα εξασφαλίζει την προστασία των αδυνάτων, δεν θα επιτρέπει καταχρηστικές συμπεριφορές και θα προφυλάσσει τη στεγαστική πίστη προς όφελος όλων των Ελλήνων». 

Σίγουρη για την ανατρεπτικότητα της που της εξασφαλίζει η διαφημιζόμενη αντισυμβατική συμπεριφορά της μέσα από την ασφάλεια που της προσφέρει η καθηγητική έδρα και η κοινωνική της θέση η Λ. Διβάνη βιάζεται με ένα λογικοφανές ευφυολόγημα να καταδικάσει τη συμπεριφορά του νέου που σκοτώθηκε στο τρόλεϊ για ένα εισιτήριο.

Στην πολιτική και στη διανόηση  συνεχίζεται η ακατάσχετη μωρολογία με τη φιλοδοξία αυτός ο λεκτικός καταιγισμός να θεωρείται έξυπνος, ευσπλαχνικός και υπεράνω συμφερόντων, πολιτικά ουδέτερος. Λόγοι απατηλοί  αλλά αποκαλυπτικοί των ταξικών συμφερόντων αυτών που τον αρθρώνουν  και γι’ αυτό συμπίπτουν στην τελική αποδοχή του υπάρχοντος συστήματος. Η διαχειριστική νοοτροπία, δηθεν σαν αποτέλεσμα των σκληρών  μαθημάτων της πραγματικότητας, η απόρριψη κάθε αντίδρασης, με το πρόσχημα του τυχοδιωκτισμού, στην οικονομίστικη διαχείριση της πραγματικότητας, η απαγγελία μαγικών λέξεων που υποτίθεται  ότι υπερβαίνουν τις  κοινωνικές αντιθέσεις απαριθμώντας κάποιες αόριστες αξίες, όπως ελευθερίας και ισότητας, δικαιώματος στη διαφορά, ταυτότητας, ατομισμού, αλληλεγγύης κλπ βρίσκονται στη βάση των επιχειρημάτων τους. Γι’ αυτό και όλα αυτά, δηλώσεις κυβερνώντων ατάκες και σκυλοκαβγάδες μιας διανόησης με ευλύγιστη ραχοκοκαλιά δεν είναι πια παρά  μικρογεγονότα. Σε τέτοιες δηλώσεις ή θέσεις  που απορρέουν  από την πεποίθηση  των υποκειμένων ότι αυτοί παρευρίσκονται σε μια παράσταση που δεν ενέχει προσωπικούς κινδύνους,  όσο το πολιτικοκοινωνικό status quo δεν απειλείται, δεν έχει νόημα όχι μόνο ο σχολιασμός τους  για να απορρίπτονται  αλλά ούτε καν η αναφορά  τους.

Πολιτικοί και διανοούμενοι διαδραματίζουν ρόλους με διάφορες λειτουργίες, όπως  φιλανθρωπική, εκφράζοντας τον ύψιστο βαθμό την αρετή της συμπόνιας με προσφορές υπέρ αναξιοπαθούντων (δηλώσεις Σαμαρά για πλειστηριασμούς), παιδαγωγική,  υποδεικνύοντας τον ομαλό τρόπο  προσαρμογής μας στην πραγματικότητα (ποικίλες δηλώσεις για εφαρμογή νομιμότητας και ηθικής, όπως η ατάκα της Διβάνη)

Όλη η προσπάθεια  εξουδετέρωσης κάθε κοινωνικής αντίδρασης  από πολιτικούς  και διανοούμενους εδώ και χρόνια,  που γίνεται  ακόμα και μέσα από ένα λόγο λεκτικά ανατρεπτικό,  αποκτά πια νόημα: αφού  το σύστημα δεν μπορεί να πείσει πια με τη δημοκρατία του επιδιώκει να πείσει με τη ματαιότητα κάθε προσπάθειας ξεπεράσματός του. Αυτά τα σχόλια που επικεντρώνονται στη νομιμότητα ή την ηθική ή και τη φιλευσπλαχνία δεν είναι παρά μια προσπάθεια εξουδετέρωσης κάθε δυναμικής που το ξεπερνά, προσπάθεια να εμποδιστεί η μετατροπή του κοινωνικού ανταγωνισμού σε πολιτική δυναμική. Και σ’ αυτήν την επιχείρηση πρωτοστατούν «ανατρεπτικοί» διανοούμενοι ή χαρακτηριζόμενοι  σοσιαλιστές πολιτικοί ή και δημοσιογράφοι πρώην αριστεροί κλπ. όπως συμβαίνει πάντα, όταν σε κάθε  ιστορική περίοδο το πολιτικό προσωπικό κάθε φάσης που έχει ξεπεραστεί γίνεται η τελευταία γραμμή άμυνας για να εμποδιστεί η ανάδυση και κατανόηση του καινούργιου. Όλο αυτό το κοινωνικό συνονθύλευμα κυριαρχημένο από τη μικροαστική ιδεολογία αναδεικνύει σε δομικά τα κάθε φορά δευτερεύοντα επιφανειακά και εξαρτώμενα χαρακτηριστικά του πολιτικού οικοδομήματος που θα πρέπει ν’ αλλάξουν (π.χ. τρόποι επιλογής στο δημόσιο).

Όμως  πια έχουν ξεπεραστεί τα αιτήματα της μεταπολίτευσης και οι συνθήκες που τα κυοφόρησαν. Ο πολιτικοκοινωνικός εκδημοκρατισμός και εκσυγχρονισμός του συστήματος, που στη χώρα μας μετά τη μεταπολίτευση δεν αποτέλεσε  απλά μια επιλογή του συστήματος αλλά κυρίως αναγκαιότητα μπρος στην απειλή των λαϊκών δυνάμεων, διαλύεται μέσα στην εξαθλίωσή μας. Όπως από τη μεριά του συστήματος τελειώνουν όλα αυτά σαν δυνατότητα θα πρέπει και από τη μεριά των υποτελών τάξεων να τελειώσουν σαν όραμα, σαν στόχος. Η δημοκρατία των κομμάτων πείθει όλο και πιο λίγους. Μόνο που ενώ το κεφάλαιο βρίσκεται μια φάση μπροστά, εμείς ασθμαίνοντας ακολουθούμε και δεν μπορούμε να περάσουμε από τα δημοκρατικά αιτήματα στις ταξικές διεκδικήσεις, να γίνει πια η σαφής διάκριση ανάμεσα σε εκσυγχρονιστές, μεταρρυθμιστές  του συστήματος που το σταθεροποιούν  και κομμουνιστές. Δηλ. διάκριση μεταξύ θέσεων λειτουργικών στον εκσυγχρονισμός του καθεστώτος και θέσεων ανταγωνιστικών, που κινούνται από ταξική σκοπιά.

Σε μια εποχή που τα δημοκρατικά αιτήματα ήταν επίκαιρα και ο εκσυγχρονισμός του καπιταλισμού τροφοδοτούσε αυταπάτες στο εργατικό κίνημα είχε νόημα η κριτική σε πρόσωπα και επιμέρους πολιτικές. Τώρα πια όμως περάσαμε στο στάδιο της πλήρους ρήξης που την εγκαινίασε η άρχουσα τάξη. Γι’ αυτό  πια το πρόβλημα δεν είναι ούτε η κυβέρνηση, ούτε η διανόηση, ούτε τα  κυρίαρχα κέντρα εξουσίας που επιβάλλουν την πολιτική. Το πρόβλημα είναι οι υποτελείς τάξεις τι κάνουν τώρα που αποκαλύπτεται και βιώνουν στο πετσί τους την διάλυση της αυταπάτης ότι το ξεπέρασμα του καπιταλισμού  θα πραγματοποιηθεί από την εσωτερική  διάβρωση που θα του προκαλούν  μακροχρόνιες μεταρρυθμιστικές βελτιώσεις του κοινωνικού συστήματος με κατεύθυνση το σοσιαλισμό. 'η

Πηγή: Dies brumalis