Συγγραφείς και συγγραφήματα

Το 98,5% της λεγόμενης λογοτεχνίας είναι πούτσες.

Του γνωστού χρώματος.

Παγκοσμίως και τοπικώς.

Και οι υπηρέτες της, 98,5% (πάλι), πουλημένα τομάρια.

Αυτό το ξέρουν πολύ καλά οι εργάτες.

Γι’ αυτό και χαμογελούν όταν τους ακούν να μιλάνε. Δε σχολιάζουν. Τοκίζουν όμως το ταξικό μίσος.

Φυσικά υπάρχουν και οι εξαιρέσεις.

Παράδειγμα, το «Φλέγομαι» του Τ Σέβε.

Μια μυθιστορηματική βιογραφία του μεγαλύτερου ποιητή του 20ου αιώνα. (Τι λες καλέ, ακούω την ένσταση της Σώτης: έχεις διαβάσει την «Έρημη Χώρα»; Και τρέχει να συμφωνήσει μαζί της η Λένα, ο Χρήστος, ο Θανάσης, αν ναι κι ο βουλευτής μας, ο Πέτρος).

Μέσα από τις τελευταίες 20 μέρες του ημερολογίου του Μαγιακόφσκι (26 Μαρτίου – 14 Απριλίου – όταν φύτεψε τη σφαίρα στη καρδιά του), περνάνε όλες οι μαγικές στιγμές της Επανάστασης, των μεγάλων μπολσεβίκων καλλιτεχνών, ο φουτουρισμός, το πάθος για έναν δίκαιο κόσμο, πολύ αλκοόλ, πολύ έρωτας, πολύ….Ένα πολύ, κάθετα αντίθετο στο κέρδος, στη συσσώρευση, στον έμετο του καπιταλισμού

[…] Κάποτε χωρίστηκε η αμερικανική ήπειρος από τη Ευρώπη. Ο Ατλαντικός δεν υπήρχε. Το Μεξικό βρισκόταν δίπλα στην Ισπανία. Η Νότια Αμερική ήταν κολλημένη στην Αφρική. Η Βόρεια Αμερική – ξεκινούσε από τη Γαλλία κι έφτανε ψε τη Σκανδιναβία. Έγινε η αποκόλληση. Αυτά ταυτίζονται με τον ανθρώπινο εγκέφαλο. Μέσα στο κεφάλι μας υπάρχει πάντα μια Ευρώπη και μια Αμερική κι ανάμεσά τους ένας Ατλαντικός που μουγκρίζει καλώντας τη Σελήνη. Και μια Σιβηρία, μια Ασία, μια Αφρική, μια Αυστραλία και όλα τα μικρά νησιά. Οι σκέψεις μας χωρίστηυκαν. Υπάρχουν μυριάδες γενιές στη συνείδησή μας, καμιά τους, όμως, δεν τολμάει να παραδεχτεί το γιγαντιαίο σχίσμα και τη λήθη την οποία καλλιεργούμε για να μη θεωρούμε το σχίσμα αυτό.[…]

[…] Υπάρχουν εργάτες. Εργατική τάξη δεν υπάρχει. Έχουν διαλύσει αποτελεσματικά κάθε προσπάθεια οργάνωσης. Αυτά τα λεγόμενα συνδικάτα είναι τόσο πολλά, έχουν τόσο πολλές και διαφορετικές συμβάσεις για μισθούς και τόσο διαφορετικά συμφέροντα που δεν πρόκειται να ενοποιηθούν με τίποτα. Επιπλέον πρέπει να προσθέσω ότι σε εργάτη αντιστοιχεί κι ένας χαφιές της αστυνομίας. Τον απεργοσπάστη τον προστατεύει η αστυνομία, επειδή η αστυνομία πληρώνεται από το μεγάλο κεφάλαιο. Αν ήξερες πόσες βίαιες επιθέσεις έχουν γίνει κατά στων ριζοσπαστών συνδικαλιστών και πόσοι έχουν καταδικαστεί σε ισόβια… Τον Τζον Χιλλ τον σκότωσαν και τώρα ήρθε η σειρά των Σάκο και Βαντσέτι να εκτελεστούν. Νομίζεις πως βοηθάει να οργανώνεις τις μάζες όταν έχεις να κάνεις με τέτοια δικαιοσύνη. Δεν γίνεται, Βολόντια. Η πολιτική γνώση είναι για τους αστους των πανεπιστημίων. Αν ένας λόγιος αρχίσει να αγωνίζεται για τους εργάτες, μπορείς  να μετρήσεις τις ώρες που θα περάσουν μέχρι να τον κατακρεουργήσουν οι «θεσμοφύλακες του πολιτισμού». Καταλαβαίνεις….τούτη η κοινωνία είναι αντιδραστικότερη κι από την τσαρική Ρωσία. Επειδή στην πραγματικότητα δεν έχει μόνο έναν Τσάρο. Έχεις τον τσάρο Ροκφέλερ, τον τσάρο Μέλον, τον τσάρο Μόργκαν, τον τσάρο Φορντ κι άλλους πολλούς. Και ανταγωνίζονται ο ένας τον άλλον σαν είναι να πληρώσουν τους άγριους μπράβους τους. Πρόκειται για μια χώρα από γκάνγκστερ. Η τσαρική Ρωσία δεν υπήρξε τέτοια. Ήταν μια παραδοσιακή φεουδαρχική χώρα. Εκεί υπήρχε ένας εχθρός. Εδώ υπάρχει μια Λερναία Ύδρα με πολλά κεφάλια. […]

[…] Όπως καταλαβαίνεις …. η τζαζ είναι, στην πραγματικότητα, μια παράσταση, κατά πρώτον, μια μασκαράτα χωρίς μάσκες. Είναι μια τελετή, τρόποε έκφρασης της χαράς, κάτι σα γαμήλιο γλέντι στο οποίο όλοι είναι γαμπροί και νύφες. Κι εκεί κολλάει κι μουσική. Η συγκοπή. Μπορείς να κάνεις τζαζ το απλούστερο cate – walk (χορός των μαύρων των ΗΠΑ). Δημιουργώντας νέες συμμετρίες από όλες τις συγκοπές. Κατάλαβες; Βάλε, για παράδειγμα, ένα ρυθμό τριών δεκάτων έκτων συν έναν άλλον τριών δεκάτων έκτων σύν έναν δύο δεκάτων έκτων μέσα σε ένα ρυθμό δύο τετάρτων. Πρόκειται για ιδιοφυώς απλά μαθηματικά. Και ταυτόχρονα είναι μόνο αυτοσχεδιασμοί….