Η "ανάγνωση" της επανεκλογής Ομπάμα από τα δύο κομμουνιστικά (κατά Σ Κεδίκογλου) κόμματα της χώρας - εσωτερικού και εξωτερικού που λέγαμε παλιότερα

Η "ανάγνωση" της επανεκλογής Ομπάμα από τα δύο κομμουνιστικά (κατά Σ Κεδίκογλου) κόμματα της χώρας - εσωτερικού και εξωτερικού που λέγαμε παλιότερα

Αυγή

 

Η "έξυπνη" νίκη Ομπάμα

Του Νίκου Κυριακίδη

Μπορεί η νίκη Ομπάμα να κρίθηκε κυριολεκτικά στο νήμα, ωστόσο o επανεκλεγείς πρόεδρος πέτυχε μερικές πολύ σημαντικές κατά τόπους νίκες. Κέρδισε τους νέους και τους ισπανόφωνους, τον ψήφισαν ακόμα περισσότεροι Αφροαμερικανοί και γυναίκες, ενώ το Δημοκρατικό Κόμμα κατάφερε να εκλέξει τον πρώτο Αμερικανοκουβανό γερουσιαστή στη Φλόριντα, τερματίζοντας την επί δεκαετίες κυριαρχία των Ρεπουμπλικάνων στην πολιτική αντιπροσώπευση της μεγάλης κουβανικής μειονότητας της πολιτείας αυτής.

Όπως γράφει η “Ουάσιγκτον Ποστ”, η καθοριστικής σημασίας νίκη του Ομπάμα επί του Ρόμνεϊ λειτουργεί σαν κλινική δοκιμή της αμερικανικής πολιτικής σκηνής καθώς προσαρμόζεται στις επερχόμενες αλλαγές και δημογραφικές ανακατατάξεις του 21ου αιώνα.

Ο Ομπάμα καρπώθηκε ξεκάθαρα την αυξανόμενη επιρροή των μαύρων και των ισπανόφωνων στην εκλογική δυναμική, την ανθεκτική ισχύ του σώματος των γυναικών ψηφοφόρων, τη δεσπόζουσα θέση των νέων, πέτυχε ακόμα να αυξήσει τα ποσοστά υποστήριξής του και από τους Ασιάτες.

Είναι χαρακτηριστικό πως η μείωση του μεριδίου των λευκών ψηφοφόρων στο εκλογικό σώμα της Αμερικής συνεχίζεται με σταθερό ρυθμό. Από το 77% το 2004, στο 74% το 2008, στο 72% το 2012.

Παράλληλα, οι ισπανόφωνοι ανεβαίνουν σταθερά και για πρώτη φορά στις εκλογές της περασμένης Τρίτης, ο ένας στους δέκα Αμερικανούς ψηφοφόρους ανήκε στην εθνική αυτή ομάδα. Τα ποσοστά της είναι ιδιαίτερα υψηλά σε πολιτείες όπως το Κολοράντο, η Νεβάδα και το Νέο Μεξικό. Ο Μιτ Ρόμνεϊ έγινε ο πρώτος υποψήφιος πρόεδρος στην αμερικανική ιστορία που συγκέντρωσε το μεγαλύτερο ποσοστό ψήφων της λευκής πλειοψηφίας αλλά δεν κατάφερε να εκλεγεί.

Αυτό ουσιαστικά μαρτυρά και την αποτυχία του να παρακολουθήσει και να αξιοποιήσει τις αλλαγές στη δημογραφική σύνθεση των ΗΠΑ, επιβεβαιώνοντας τις τοποθετήσεις των αναλυτών ότι το σημερινό Ρεπουμπλικανικό Κόμμα “έχει χάσει κάθε επαφή με το λαό”.

Στο Κολοράντο, ο Ομπάμα απέσπασε τα τρία τέταρτα των ψήφων των ισπανόφωνων, σπάζοντας το ρεκόρ του 61% στις προηγούμενες εκλογές του 2008. Στο Οχάιο, μια από τις λεγόμενες πολιτείες - κλειδιά, ο Δημοκρατικός υποψήφιος απέσπασε τη σχεδόν καθολική υποστήριξη της αφροαμερικανικής κοινότητας που το 2008 αντιπροσώπευε το 11% των ψηφοφόρων της πολιτείας και σήμερα το 15%.

Στην Αϊόβα και το Νιου Χαμσάιρ, πολιτείες χωρίς μεγάλο πληθυσμό μειονοτήτων, ο Ομπάμα κέρδισε την υποστήριξη των γυναικών, σχεδόν οι έξι στις δέκα τον ψήφισαν.

Όλα αυτά τη στιγμή που η Αμερική στέκεται στην άκρη του “δημοσιονομικού γκρεμού” -κατά το τελευταίο, “αγαπημένο” δημοσιογραφικό κλισέ των αμερικανικών ΜΜΕ. Με μια οικονομία στάσιμη, που το παραμικρό “ατύχημα” μπορεί να τη βυθίσει και πάλι στην ύφεση και ένα ιστορικό ρεκόρ ανεργίας που αγγίζει το 7%, η επανεκλογή του Ομπάμα δείχνει πως το... αμερικανικό όνειρο είναι τελικά ζωντανό.

Στο αντίπαλο στρατόπεδο, που φαίνεται να εισέρχεται σε φάση ενδοσκόπησης, δεν ήταν μόνο η αποτυχία του Ρόμνεϊ να εκλεγεί πρόεδρος, αλλά και μια σειρά από άλλες αποτυχίες που στιγμάτισαν τις εκλογικές επιδόσεις των Ρεπουμπλικάνων. Όπως για παράδειγμα οι “ιδεολογικές” ήττες στα πολιτειακά δημοψηφίσματα του Μέιν, του Μέριλαντ και της Ουάσιγκτον όπου οι ψηφοφόροι είπαν “ναι” στο γάμο των ομοφυλοφίλων αλλά και η εκλογή της Τάμι Μπάλντουιν της πρώτης δημόσιας δεδηλωμένης λεσβίας γερουσιαστού του Ουϊνσκόνσιν, μια πολιτείας με παραδοσιακό ρεπουμπλικανικό ακροατήριο.

Ακόμα περισσότερο, οι Ρεπουμπλικάνοι έχασαν τις αναμετρήσεις για τη Γερουσία σε πολιτείες φιλικές προς αυτούς όπως η Ιντιάνα, το Μισούρι, η Μοντάνα και η Βόρεια Ντακότα.

Πάντως, παρά την “έξυπνη” νίκη του, οι προκλήσεις βρίσκονται... ακόμα ενώπιον του επανεκλεγέντος προέδρου.

 

 Ριζοσπάστης

Ο μύθος της διαχείρισης Ομπάμα 

του Δημήτρη Καραγιάννη 

Πολύς αχός σηκώθηκε σε διεθνή και εγχώρια Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης για την επανεκλογή του Μπαράκ Ομπάμα στην προεδρία των ΗΠΑ και αστοί πολιτικοί και οπορτουνιστές, εκπρόσωποι κυβερνήσεων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων και οργανισμών έχουν επιδοθεί σε ιαχές περί σωτηρίας όλου του πλανήτη. Τι νίκη της «δημοκρατίας» και ιαχές «ανακούφισης» έναντι της «συντήρησης», τι νίκη των «φιλειρηνιστών» έναντι των «πολεμοκάπηλων», τι «σύνεση» και «αλληλεγγύη» ενάντια στον «παραλογισμό» και στην «επιθετικότητα» δεν ακούσαμε; Ολα αυτά είναι μόνο αέρας κοπανιστός και δεν έχουν καμία σχέση με την πραγματικότητα.

Ο Ομπάμα και ο Ρόμνεϊ, ο εταίρος των «Ρεπουμπλικάνων», έχουν κοινή στρατηγική εξυπηρέτησης των μονοπωλίων στις ΗΠΑ και συνθέτουν το δίπολο των διαφορετικών «μειγμάτων» διαχείρισης του καπιταλισμού, του επεκτατικού κεϋνσιανισμού ή του περιοριστικού προκειμένου τα λαϊκά στρώματα να εγκλωβίζονται στο μονόδρομο της επιλογής σφαγής των δικαιωμάτων τους. Ο λαός βιώνει την ανεργία, τη φτώχεια και την πτώση του βιοτικού του επιπέδου ενώ η δήθεν φιλολαϊκή πολιτική Ομπάμα στην Υγεία, είναι η παραπέρα επιχειρηματική εκμετάλλευσή της για την κερδοφορία μονοπωλιακών ομίλων.

Ο δήθεν «προοδευτικός» Ομπάμα συνέχισε και συνεχίζει τους ιμπεριαλιστικούς πολέμους, όπως παλιότερα ο άλλος «προοδευτικός» Μπιλ Κλίντον, που ματοκύλησε τη Γιουγκοσλαβία. Ως κάτοχος Νόμπελ Ειρήνης - για τις προθέσεις του - ο Ομπάμα διεύρυνε τον πόλεμο στην Ευρεία Μέση Ανατολή για τη λεηλασία των πλουτοπαραγωγικών πηγών και την εκμετάλλευση των λαών. Συνεχίζει τους πολέμους σε Αφγανιστάν, Ιράκ, και ακολούθησε η Λιβύη και η επιθετικότητα ενάντια στη Συρία και το Ιράν. Στηρίζει το κράτος - τρομοκράτη του Ισραήλ. Και στη Λατινική Αμερική έβαλε τη σφραγίδα του, στα πραξικοπήματα σε Ονδούρα και Παραγουάη, διατηρεί τον πολύμορφο εγκληματικό αποκλεισμό ενάντια στη σοσιαλιστική Κούβα και την παράνομη στρατιωτική βάση του Γκουαντάναμο όπου παραβιάζονται τα ανθρώπινα δικαιώματα. Το γεγονός ότι εργατικές δυνάμεις δεν μπορούν να εκφραστούν ανεξάρτητα, με το δικό τους επαναστατικό κόμμα και εγκλωβίζονται στην καταστροφική λογική του «μικρότερου κακού», δε δικαιολογεί τις αυταπάτες ότι ο Ομπάμα εκπροσωπεί κάτι το διαφορετικό επειδή προβάλλεται η αφρικανική ή η «λαϊκής προέλευσης» καταγωγή του. Είναι ένας πιστός εκπρόσωπος του κεφαλαίου, γι' αυτό δουλεύει.

Ο Ομπάμα και ο Ρόμνεϊ στις ΗΠΑ, ο Σαρκοζί και ο Ολάντ στη Γαλλία, οι χριστιανοδημοκράτες και οι σοσιαλδημοκράτες στη Γερμανία, η συγκυβέρνηση ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ και άλλοι «αντιμνημονιακοί» αλλά ...κάργα υπέρ του συστήματος και ο δήθεν εναλλακτικός δρόμος του ΣΥΡΙΖΑ στην Ελλάδα, εκφράζουν μεν διαφορετικές μερίδες του κεφαλαίου, εμφανίζουν κάποιες διαφορές τακτικής αλλά σε καμία περίπτωση δεν αποτελούν εναλλακτική λύση, λύση διεξόδου από τη βαθιά καπιταλιστική κρίση προς όφελος της εργατικής τάξης, των λαϊκών στρωμάτων. Και στις ΗΠΑ και στην Ελλάδα και παντού, δεν υπάρχουν λύσεις υπέρ των εργατών χωρίς να θιγούν τα συμφέροντα των μονοπωλίων και η εξουσία τους. Οσοι το ισχυρίζονται λένε ψέματα. Η λύση για τους παραγωγούς όλου του κοινωνικού πλούτου, των τεράστιων δυνατοτήτων ανάπτυξης της κοινωνικής ζωής, δεν είναι να ψάχνουν πώς θα χάσουν λιγότερα, πώς θα εξασφαλίσουν «μακρύτερο σχοινί» για την κρεμάλα τους, αλλά η διεκδίκηση του πλούτου σε σύγκρουση με την εξουσία των μονοπωλίων, για την εργατική λαϊκή εξουσία, που θα θέσει την οικονομία και την ανάπτυξη στην υπηρεσία της εξυπηρέτησης των λαϊκών αναγκών.