Το 1990 η Δημοκρατία της Βόννης τελείωσε και μαζί της τελείωσε και η, κατά πολλούς Γερμανούς, παρέκκλιση από τη μακραίωνη εξελικτική πορεία της Γερμανίας.
Το σύνθημα του Κολ «ένας καλός Γερμανός είναι ένας καλός Ευρωπαίος» αρχίζει να ξεθωριάζει.
Ο δεύτερος πιο ισχυρός άνδρας της γερμανικής δεξιάς μετά τον Κολ, ο γνωστός μας Σόιμπλε, θυμήθηκε τους «ένδοξους» προγόνους του και άρχισε να μιλάει για το έθνος ως μια «κοινότητα προστασίας και πεπρωμένου». Ο Σόιμπλε είχε την ευκαιρία να ηγηθεί της αναγέννησης του ταπεινωμένου γερμανικού έθνους όταν ανέλαβε την αρχηγία του χριστιανοδημοκρατικού κόμματος το 1998 αλλά αναγκάστηκε να παραιτηθεί το 2000 όταν ξέσπασε το σκάνδαλο με την παράνομη χρηματοδότηση του κόμματος
Η γερμανική δεξιά ανακάλυψε τότε τη Μέρκελ την τέλεια μαριονέτα με την οποία κατάφερε και ξανάρθε στην εξουσία μετά πό 5 χρόνια. Ο ισχυρός όμως άνθρωπος ήταν ο Σόιμπλε. Τα πρώτα χρόνια της νέας διακυβέρνησης ανέλαβε το υπουργείο εσωτερικών και μετά την κρίση το υπουργείο οικονομικών. Και είναι αποφασισμένος να κάνει τα όνειρά του πραγματικότητα.
Έγραφε λοιπόν το 1994 στο βιβλίο του «Und der Zukunft zugewandt» (Κοιτώντας προς το μέλλον» ο Δρ. Σόιμπλε:
«Η λαϊκή ψυχή δεν ζει μόνο με ψωμί ή με ιδέες. Για να αποκτήσει δύναμη και ζωή, χρειάζεται να αγαπήσει και να νοιαστεί για κάτι θετικό. Πάνω από όλα επιθυμεί μια εστία (heimat) με την πλήρη έννοια της λέξης, θέλει, δηλ., να έχει τη δική της σφαίρα βασικών ιδεών, προτιμήσεων και αντιπαθειών, που να διαποτίζουν όλες της τις σχέσεις».
Έγραφε λοιπόν το 1994 στο βιβλίο του «Und der Zukunft zugewandt» (Κοιτώντας προς το μέλλον» ο Δρ. Σόιμπλε:
«Η λαϊκή ψυχή δεν ζει μόνο με ψωμί ή με ιδέες. Για να αποκτήσει δύναμη και ζωή, χρειάζεται να αγαπήσει και να νοιαστεί για κάτι θετικό. Πάνω από όλα επιθυμεί μια εστία (heimat) με την πλήρη έννοια της λέξης, θέλει, δηλ., να έχει τη δική της σφαίρα βασικών ιδεών, προτιμήσεων και αντιπαθειών, που να διαποτίζουν όλες της τις σχέσεις».
Ενώ η προηγούμενη γενιά πολιτικών ηγετών καθόρισε την πολιτική της με βάση το στόχο της πλήρους ενσωμάτωσης της Γερμανίας στην Ευρώπη, η νέα γενιά δεν κάνει καμιά προσπάθεια να κρύψει την απόλυτη πίστη της στις αξίες του γερμανικού εθνικισμού.
Η δουλειά έχει αρχίσει από τη δεκατία του 1980 όταν ο ιστορικός Έρνστ Νόλτε αμφισβήτησε το Άουσβιτς, υποστήριξε ότι ο ναζιστικός αντισημιτισμός είχε έναν «ορθολογικό πυρήνα» και ότι ο εθνικοσοσιαλισμός ήταν ο «σωστός δρόμος» για τη Γερμανία του 1933. Και το 2000, το περίφημο Ινστιτούτο Σύγχρονης Ιστορίας του Μονάχου του απένειμε το βραβείο Κόνραντ Αντενάουερ.
Η προσπάθεια αποκατάστασης του γερμανικού παρελθόντος ξεκίνησε από τη λεγόμενη νέα δεξιά, μια ομάδα συγγραφέων και ιστορικών της νέας γενιάς που εμπνέεται από φασίστες συγγραφείς όπως ο Ερνστ Γιούνγκερ, ο Κάρλ Σμιτ και ο Όσκαρ Σπένγκλερ και ιδιοποιήθηκε τη στρατηγική των ομοϊδεατων της στη Γαλλία, της Nouvelle Droite.
Ένας απο βασικούς στόχους της ήταν να αντιπαλέψει την υποτιθέμενη πολιτιστική κυριαρχία της αριστεράς εφαρμόζοντας έναν «γκραμσισμό της δεξιάς» που θα της επέτρεπε να ανατρέψει την πνευματική ηγεμονία της δεξιάς.
Θέλησε να δώσει ξανά στους Γερμανούς την αυτοπεποίθηση τους και την πίστη τους στην ιστορία τους. Η επιδίωξη αυτή υπηρετείται με το να εξηγείται η καταστροφή του 20ου αιώνα με βάση το 1914 και το 1917. Κατά τη γερμανική νέα δεξιά, για την καταστροφή αυτή δεν ευθύνονται οι δυο αιώνες λατρείας του αίματος και του εδάφους που προηγήθηκαν στην Γερμανία, δεν ευθύνεται η απόρριψη του ορθολογισμού, του φυσικού δικαίου και των οικουμενικών αξιών, αλλά ο πόλεμος και η σοβιετική επανάσταση.
Τα χρόνια 1933-45 δεν οφείλονται στο μύθο του Γερμανού θύματος της δυτικής αλαζονείας ούτε στο μύθο του νέου λαού στον οποίο ανήκει το μέλλον και το δικάιωμα να ηγηθεί της Ευρώπης και δεν συνδέονται με τη συνέχιση αυτής της πολιτισμικής εξέγερσης από όλες τις γενιές εθνικιστών μετά το Φίχτε, ο οποίος κήρυξε την εξέγερση από την πρωτεύουσα της ταπεινωμένης Πρωσίας.
Όχι. Σύμφωνα με τη γερμανική νέα δεξιά, ο πόλεμος μέχρις εσχάτων κατά της δημοκρατίας δεν εξηγείται με βάση την πολιτισμική αναδίπλωση και με την ιδέα της στεγανότητας κάθε επιμέρους κουλτούρας. Για την πτώση της Βαϊμάρης δεν ευθύνεται η εξέγερση κατά της κληρονομιάς του Διαφωτισμού, της δημοκρατίας και των δικαιωμάτων του ανθρώπου, αλλά το παράδειγμα του Λένιν. Ο ναζισμός ήταν μια αντανάκλαση του κομμουνισμού και θεμιτή απάντηση στον μπολσεβικικό κίνδυνο.
Τώρα που έφυγαν από τη μέση οι κληρονόμοι του Λένιν, η Γερμανία δεν κινδυνεύει να πέσει στην ίδια θανάσιμη παγίδα. Μπορεί να ακολουθήσει χωρίς εμπόδια το πεπρωμένο της. Και να ηγεμονεύσει στην Ευρώπη. Τα αποτελέσματα της επόμενης Κυριακής θα επιβεβαιώσουν το θρίαμβο της νέας δεξιάς.
Πηγές
Richard Wollin, H Γοητεία του Ανορθολογισμού, ΠΟΛΙΣ 2007
Zeev Sternell, Ο Αντι-διαφωτισμός, ΠΟΛΙΣ 2009
John Weiss, Συντηρητισμός και ριζοσπαστική δεξιά, Θύραθεν 2009
Matthew Goodwin, Vidhya Ramalingam, Rachel Briggs, The New Radical Right: Violent and Non-Violent Movements in Europe, Institute for Strategic Dialogue, 2012.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου