Ερώτηση δημοσιογράφου:……
Απάντηση: Υπάρχουν ορισμένες στιγμές στην κοινωνική ιστορία όπου ο κόμπος φτάνει στο χτένι και όπου οι ταξικές αντιθέσεις γίνονται τόσο έντονες, που επιλύονται είτε με κατά κράτος νίκη των ισχυρών είτε με διάλυση των ισχυρών…Σ’ αυτό το σημείο βρισκόμαστε αυτή τη στιγμή..Όταν μιλάμε για την ανάγκη ανακατανομής των συσχετισμών και αναδιανομής του πλούτου, μιλάμε για την ανάγκη να σταματήσουν να μας κυβερνάν αυτά τα λόμπι, αυτοί οι θύλακες της διαπλοκής, που μας κυβερνάν όλα τα προηγούμενα χρόνια.
Μια σειρά από νόμους που έβαλαν στο μνημόνιο, το 1ο και το 2ο, δεν τους έβαλε ο Τόμσεν, τους έβαλαν αυτοί: η μείωση του εργασιακού κόστους, ήταν μια επιλογή συνειδητή του ΣΕΒ – αυτών των άεργων που έχουν τη δυνατότητα παρέμβασης στα πολιτικά πράγματα της χώρας κάθε τρεις και λίγο, μιλάμε δλδ για κρατικοδίαιτο κεφάλαιο, μιλάμε γι’ αυτούς που στήσανε βιομηχανίες στη Β. Ελλάδα για να πάρουνε τις επιδοτήσεις και μετά τις πήγανε στη Βουλγαρία.
Ερώτηση δημοσιογράφου: Μια κυβέρνηση της αριστεράς δεν έχει ανάγκη από βιομήχανους και επενδυτές;
Απάντηση: Κάθε άλλο. Έχει ανάγκη από ένα υγιές επιχειρηματικό κλίμα. Έχει ανάγκη από νόμους αξιοκρατικούς. Διότι κανένας σοβαρός επενδυτής δεν πρόκειται να έρθει σε μια χώρα που θα είναι καζάνι που βράζει, που θάχει μετατραπεί σε Νιγηρία της Ευρώπης (το μοντέλο της Νιγηρία είναι μοντέλο λεηλασίας του φυσικού πλούτου, γι’ αυτό το αναφέρω). Και κάτι άλλο: οι επενδύσεις μπορούν να γίνουν και να είναι αποτελεσματικές σε ένα πεδίο αξιοκρατίας, νόμων συγκεκριμένων κι όχι σε ένα πεδίο διαφθοράς και διαπλοκής. Ο επενδυτής δεν έρχεται στην Ελλάδα, όχι γιατί είναι υψηλοί οι μισθοί και υψηλό το εργασιακό κόστος αλλά γιατί γνωρίζει ότι για να προχωρήσει την επένδυση του, χρειάζεται να δώσει άλλα τόσα για να λαδώσει κάτω από το τραπέζι πολιτικούς παράγοντες, αυτούς που έχουν συνηθίσει να τα παίρνουν κάτω από το τραπέζι, σε μίζες. Αυτό πρέπει να σταματήσει στην Ελλάδα.
Ερώτηση δημοσιογράφου: Ποιο μοντέλο χώρας σας ικανοποιεί, σας εμπέει;
Απάντηση: Υπάρχουν 2 μοντέλα εκμετάλλευσης και αξιοποίησης (του φυσικού πλούτου): το μοντέλο της Νορβηγίας και το μοντέλο της Νιγηρίας. Το πρώτο είναι αυτό όπου δημόσιες εταιρίες αξιοποιύν το φυσικό πλούτο και ανταποδίδουν την υπεραξία σε κοινωνικό όφελος, στο λαό, στα ασφαλιστικά ταμεία για να υπάρχει ισχυρό κράτος. Ένα τέτοιο μοντέλο εμείς θέλουμε να οικοδομήσουμε κι όχι ένα μοντέλο λεηλασίας
Σχόλιο δημοσιογράφου: Σοσιαλδημοκρατίας δηλαδή..
Απάντηση: Ακούστε τώρα, αν αυτό εσείς το ονομάζεται σοσιαλδημοκρατία…
Σχόλιο δημοσιογράφου: Καλά, εμείς είμαστε και του θεωρητικού τώρα, ξέρετε…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου