Σε Ελλάδα, Ιρλανδία, Ισπανία το μέλλον των ευρωπαϊκών εξαγωγών

"Αναζωπύρωση" της παγκόσμιας ζήτησης για τις ευρωπαϊκές εξαγωγές διαβλέπει η Citibank σε εβδομαδιαία ανάλυσή της, τονίζοντας πως παρότι η δυναμική των συναλλαγών στο εσωτερικό της ευρωζώνης παραμένει χαμηλή, οι ευρωπαϊκές εξαγωγές μεγαλώνουν, κάτι που δείχνει ότι οι ευρωπαϊκές οικονομίες ανακατανέμουν την ισορροπία τους, απομακρυνόμενες από την εσωτερική ζήτηση.
Σύμφωνα με την ανάλυση, χώρες όπως η Ελλάδα, η Ιρλανδία και η Ισπανία φαίνεται πως είναι σε θέση να ξεπεράσουν τους Ευρωπαίους εταίρους τους σε εξαγωγική δραστηριότητα, ανεβάζοντας παράλληλα με αυτόν τον τρόπο τις πιθανότητές τους να επιτύχουν τη δημοσιονομική τους προσαρμογή. Τα μέχρις στιγμής αποτελέσματα των τριών αυτών χωρών δείχνουν πως οι οδυνηρές δομικές μεταρρυθμίσεις και ο επανακαθορισμός της ισορροπίας μεταξύ εσωτερικής και παγκόσμιας ζήτησης, στα οποία έχουν προβεί, έχουν αρχίσει να παράγουν "καρπούς", κάνοντας και πάλι τις οικονομίες τους ανταγωνιστικές.
Στον αντίποδα βρίσκεται η Ιταλία, η οποία σύμφωνα με τις εκτιμήσεις των αναλυτών της Citi αναμένεται να έχει τη χειρότερη επίδοση στις εξαγωγές της.
Με βάσει τη γεωγραφική ανάλυση των εξαγωγών η Ελλάδα φαίνεται πως επωφελείται περισσότερο, ακολουθούμενη από Γαλλία και Φινλανδία, ενώ τη μικρότερη αύξηση αναμένεται να έχουν Ολλανδία, Βέλγιο και Αυστρία. Με βάση τις εξαγωγές του τομέα μεταποίησης, την καλύτερη εξαγωγική "θέση" αναμένεται να έχει η Κύπρος και εν συνεχεία Ελλάδα και Ισπανία, ενώ τη χειρότερη απόδοση εκτιμάται πως θα έχουν Φινλανδία, Γαλλία και Ιταλία. Τέλος, σύμφωνα με την υφιστάμενη κατάσταση στις εξαγωγές και την επανάκαμψη της παγκόσμιας ζήτησης, φαίνεται πως περισσότερο από όλους έχουν ευνοηθεί Ολλανδία, Γερμανία και Βέλγιο που έχουν αυξήσει τα ποσοστά τους κατά διψήφιο αριθμό, ενώ τη χειρότερη απόδοση έχουν Κύπρος, Φινλανδία και Ιταλία, των οποίων τα ποσοστά των εξαγωγών επί του συνολικού ΑΕΠ πέφτουν, παρότι βρίσκονται ήδη κάτω από τα προ κρίσης υψηλά τους.
Η ανάλυση καταλήγει στο συμπέρασμα ότι οικονομίες όπως η ελληνική, η ιρλανδική και η ισπανική, οι οποίες έχουν εφαρμόσει δομικές αλλαγές, βρίσκονται σε καλύτερο σημείο ώστε να εκμεταλλευθούν τη μεγαλύτερη ζήτηση από τις αναδυόμενες οικονομίες, καθώς έχουν αυξήσει την ανταγωνιστικότητά τους, μετά τη μεγάλη μείωση του μοναδιαίου κόστους εργασίας, αντισταθμίζοντας την οδυνηρή προσαρμογή που θα εξακολουθήσει να συμβαίνει στην εσωτερική ζήτηση.
Όσον αφορά στην Ιταλία, τονίζεται ότι εάν δεν συνεχισθούν και μετά τις εκλογές οι μεταρρυθμίσεις η οικονομία της χώρας αναμένεται πως θα συνεχίσει να υποαποδίδει, όπως συμβαίνει την τελευταία δεκαετία.

Πηγή: emea

28-01-2013 ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΤΥΠΟΥ ΑΛ. ΠΑΠΑΡΗΓΑ

Σε όλες τις καπιταλιστικές χώρες στον κόσμο, η αστική τάξη προσφεύγει σε δύο μεθόδους στην πάλη της ενάντια στο εργατικό κίνημα και τα εργατικά κόμματα. Η μία μέθοδος είναι αυτή της βίας, των διώξεων, των απαγορεύσεων και της καταστολής. Στην βάση της, είναι μια φεουδαρχική, μεσαιωνική μέθοδος. Υπάρχουν παντού τμήματα και ομάδες της αστικής τάξης —μικρότερα στις αναπτυγμένες χώρες, μεγαλύτερα στις μη αναπτυγμένες— τα οποία προτιμούν αυτές τις μεθόδους· σε ορισμένες, πολύ κρίσιμες στιγμές στην εργατική πάλη ενάντια στην μισθωτή δουλεία, ολάκερη η αστική τάξη συμφωνεί για την χρήση αυτών των μεθόδων
BI Λένιν, Η μέθοδος πάλης της αστικής διανόησης ενάντια στους εργάτες (πηγή: Lenin Reloaded)

Γιατί ακριβαίνουν οι λογαριασμοί της ΔΕΗ;

Εκεί δεν έχει ακόμα νυχτώσει
κι ας νύχτωσε τόσο εδώ
των τόπων οι κρίσιμες ώρες
σπάνια συμπίπτουν.
Κάτι σαν φως και ούτε φως...

Κ Δημουλά, Γη των απουσιών

 

Γιατί ακριβαίνουν οι λογαριασμοί της ΔΕΗ;

του  Τάκη Γρηγορίου

Σε μια περίοδο που το πρόβλημα της ενεργειακής φτώχειας εξαπλώνεται σε όλο και περισσότερα νοικοκυριά, ανακοινώνεται για άλλη μια φορά νέα αύξηση στους λογαριασμούς της ΔΕΗ. Κάτι που μόνο νέο δεν μπορεί να θεωρηθεί, αφού από το 2007 (πολύ πριν το μνημόνιο) οι συνολικές αυξήσεις της ΔΕΗ ξεπερνούν τις 20! Γιατί όμως αυξάνεται τόσο συχνά η τιμή της ηλεκτρικής ενέργειας, όταν το κόστος παραγωγής της φαινομενικά παραμένει ίδιο; Ποιος φταίει για αυτό και ποιές είναι οι βαθύτερες αιτίες που δεν έχουμε ενεργειακές υπηρεσίες υψηλής ποιότητας σε ανταγωνιστικές τιμές; 

 

1. Το πραγματικό κόστος της ρύπανσης
Από φέτος η ΔΕΗ θα πρέπει να πληρώνει περίπου 300 εκατ. ευρώ (ποσό που λογικά κάθε χρόνο θα αυξάνεται) για αγορά δικαιωμάτων ρύπανσης, όπως γνώριζε ήδη εδώ και σχεδόν δέκα χρόνια ότι θα πρέπει να κάνει! Τα χρήματα αυτά βέβαια αποτελούν εθνικούς πόρους, οι οποίοι σύμφωνα με την ευρωπαϊκή νομοθεσία πρέπει να κατευθυνθούν από την κυβέρνηση σε κοινωνικές παροχές (προστασία όσων πλήττονται από τη μετακύλιση του κόστους) και αναπτυξιακές πολιτικές (ανανεώσιμες πηγές ενέργειας, εξοικονόμηση, υποδομές).
Σε κάθε περίπτωση, αποτελούν το τίμημα που πληρώνουν οι καταναλωτές για την πολύ βρώμικη (λιγνιτική) ηλεκτροπαραγωγή της ΔΕΗ.
Σημειώστε ότι αυτό το ποσό αποτελεί μόνο ένα μικρό ποσοστό του πραγματικού κόστους στην οικονομία από την κατασπατάληση φυσικών πόρων, την υποβάθμιση του περιβάλλοντος και την επιβάρυνση της δημόσιας υγείας από τη χρήση λιγνίτη. Κόστος, που σύμφωνα με τον Ευρωπαϊκό Οργανισμό Περιβάλλοντος φτάνει έως και 3,9 δις το χρόνο, δηλαδή περίπου 1.000 ευρώ ανά νοικοκυριό!


2. Πετρελαϊκή εξάρτηση
Τα νησιά που δεν συνδέονται με το ηλεκτρικό δίκτυο της χώρας (πχ Κυκλάδες, Δωδεκάνησα), επί δεκαετίες στηρίζονται στο πετρέλαιο για την ηλεκτροπαραγωγή σε ποσοστό που ξεπερνά το 95%. Το κόστος αγοράς πετρελαίου είναι τόσο υψηλό, που για να μην πληρώνουν οι κάτοικοι των νησιών πολλαπλάσια ποσά στους λογαριασμούς της ΔΕΗ, τη διαφορά την επωμίζονται (και σωστά) όλοι οι Έλληνες καταναλωτές μέσα από τις ΥΚΩ (Υπηρεσίες Κοινής Ωφέλειας) που αναφέρονται στο λογαριασμό μας.
Το 2011 η ΔΕΗ πλήρωσε περίπου 800 εκ. € για αγορές υγρών καυσίμων, ενώ το 2008 το κόστος ξεπέρασε το 1 δις € εξαιτίας της εκτίναξης της τιμής του πετρελαίου. Όσο εξαρτόμαστε από το… μαζούτ που καίμε στα νησιά μας, τόσο εκτεθειμένοι θα είναι οι λογαριασμοί της ΔΕΗ στις αυξανόμενες τιμές του πετρελαίου.


3. Κρυφές επιδοτήσεις προς ορυκτά καύσιμα
Μπορεί να μην αναφέρονται στους λογαριασμούς του ρεύματος, όμως ένα σημαντικό μέρος των χρημάτων που πληρώνουμε στη ΔΕΗ πηγαίνει για επιδοτήσεις μονάδων φυσικού αερίου και λιγνίτη. Πρόκειται για επιδοτήσεις που δεν σχετίζονται τόσο με την παραγωγή ηλεκτρικού ρεύματος, όσο με την ίδια την οικονομική βιωσιμότητα των μονάδων που το παράγουν.
Για παράδειγμα: τα Αποδεικτικά Διαθεσιμότητας Ισχύος (ΑΔΙ) είναι πληρωμές (κυρίως) προς μονάδες φυσικού αερίου με βάση την ισχύ τους και όχι την παραγωγή τους. Δηλαδή ακόμα και αν δεν λειτουργήσει καθόλου μία μονάδα φυσικού αερίου αυτή θα αποζημιωθεί με 45.000 € ανά εγκατεστημένο ΜW το χρόνο! Το 2011, ΑΔΙ και Μηχανισμός Ανάκτησης Μεταβλητού Κόστους (άλλος μηχανισμός στρεβλής επιδότησης) στοίχισαν στους καταναλωτές περίπου 700 εκ. €.

4. Στρεβλώσεις υπέρ ορυκτών καυσίμων
Δεν θα βαρεθούμε να το λέμε: η τιμή του ρεύματος αυξάνεται διαρκώς όχι μόνο λόγω των επιδοτήσεων αλλά και των στρεβλώσεων υπέρ των ορυκτών καυσίμων. Για κάθε 10 ευρώ που πληρώνουμε για την ανάπτυξη των ΑΠΕμέσω του Ειδικού Τέλος ΑΠΕ (ΕΤΜΕΑΡ στους λογαριασμούς), τα 6 καταλήγουν στα ορυκτά καύσιμα. Αυτό συμβαίνει εξαιτίας του στρεβλού συστήματος υπολογισμού του κόστους παραγωγής ενέργειας: Αν και οι ΑΠΕ μειώνουν το συνολικό κόστος της ηλεκτροπαραγωγής (επειδή συχνά αποτρέπουν τη λειτουργία πολύ ακριβών μονάδων ορυκτών καυσίμων) αυτό το οικονομικό όφελος δεν επιστρέφεται στους καταναλωτές αλλά καταλήγει σαν έξτρα κέρδος στον προμηθευτή. Δηλαδή στη ΔΕΗ. Δηλαδή στα… ορυκτά καύσιμα!
Χωρίς αυτές οι στρεβλώσεις, το Ειδικό Τέλος ΑΠΕ θα ήταν περίπου 60% χαμηλότερο για τους καταναλωτές, όπως εκτιμούν οι σχετικές μελέτες.


5. Απουσία επενδύσεων
Επί δεκαετίες τα τιμολόγια της ΔΕΗ δεν αντανακλούν το πραγματικό κόστος ηλεκτροπαραγωγής. Αυτό σε συνδυασμό με τα διαχρονικά φαινόμενα κακοδιαχείρισης, γραφειοκρατίας και διαφθοράς, έχει συμπιέσει την κεφαλαιακή επάρκεια της ΔΕΗ, με αποτέλεσμα η δυνατότητά της για νέες σύγχρονες επενδύσεις χαμηλού άνθρακα και υψηλής απόδοσης έμενε εξαιρετικά περιορισμένη. Αν σε αυτό προσθέσετε και την ιστορική της αδιαφορία απέναντι στις ΑΠΕ και την εξοικονόμηση ενέργειας, έχετε μία καλή εικόνα της επιχείρησης σήμερα: Μία ΔΕΗ με γερασμένο, μη αποδοτικό και εξαιρετικά ρυπογόνο στόλο μονάδων και χαμηλή κεφαλαιακή ισχύ.

Τι πρέπει να γίνει;
Ο μόνος τρόπος να αρχίζει να αλλάζει προς το καλύτερο αυτή η κατάσταση είναι να αναδιαρθρώσουμε την αγορά ενέργειας καταργώντας τις επιδοτήσεις προς τα ορυκτά καύσιμα και να στραφούμε άμεσα στην ανάπτυξη των ΑΠΕ και στην εξοικονόμηση ενέργειας. Έτσι, δεν θα έχουμε μόνο προστασία των καταναλωτών από υπέρογκες αυξήσεις κάθε χρόνο, αλλά και εκσυγχρονισμό της οικονομίας με νέες και καθαρές τεχνολογίες, πολλές νέες θέσεις εργασίας και κυκλοφορία κεφαλαίων στην αγορά.
Και σαν καταναλωτές όμως, πρέπει να θυμόμαστε πάντα ότι η πιο φθηνή ενέργεια είναι αυτή που δεν καταναλώνουμε. Σε αυτή την κατεύθυνση μπορούμε να κάνουμε πολλά.
Σε κάθε περίπτωση, η γνώση είναι το καλύτερο εφόδιο που μπορεί να έχει κάποιος ώστε να είναι ενεργός πολίτης και να διεκδικεί ένα καλύτερο σήμερα από αυτό που του επιβάλλεται.

Πηγή: greenpeace

Μπουβάρ και Πεκισέ

2010 - «Πολιτικός της χρονιάς ο Γ. Παπανδρέου» για τη «Handelsblatt»

Μπουβάρ

Σε πλΗρη αντίθεση με τα συνηθισμένα σχόλια εις βάρος της Ελλάδας

Ο πρωθυπουργός της Ελλάδας είναι μεταξύ των πολιτικών ηγετών που «άσκησαν επιρροή και απέκτησαν κύρος» τη χρονιά που τελειώνει έγραψε η γερμανική οικονομική εφημερίδα «Handelsblatt».

Σε πλήρη αντίθεση με το μπαράζ αρνητικών δημοσιευμάτων για την Ελλάδα στο γερμανικό τύπο η εικόνα του πρωθυπουργού: «Ως πρωθυπουργός της Ελλάδας έχει ο Γιώργος Παπανδρέου αναμφίβολα τη δυσκολότερη αποστολή αρχηγού κράτους στην Ευρώπη. Βρίσκεται υπό την πίεση κερδοσκοπικών χρηματαγορών, της Ε.Ε., του ΔΝΤ και των Ελλήνων πολιτών, οι οποίοι διαμαρτύρονται με γενικές απεργίες κατά της πολιτικής δραστικής λιτότητας.

Ωστόσο, ο Έλληνας Πρωθυπουργός συνεχίζει το πρόγραμμά του, θαρρετά και ακλόνητα». Μαζί του χαρακτηρίζονται ως «ηγέτες με κύρος» ο Πρωθυπουργός του Λουξεμβούργου και Πρόεδρος του Eurogroup, Jean- Claude Juncker, ο Πρωθυπουργός της Κίνας Wen Jiabao και ο Πρόεδρος της Βραζιλίας Luiz Inacio Lula da Silva. Τουλάχιστον είναι με καλή παρέα.

2012 - Πολιτικός της Χρονιάς ο Αντώνης Σαμαράς από τη Handelsblatt

 Πεκισέ

«ΑΝΤΕΛΗΦΘΗ ΤΙ ΑΠΑΙΤΟΥΣΕ ΤΟ ΣΥΜΦΕΡΟΝ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ ΤΟΥ»

Ευρωπαίο πολιτικό της χρονιάς για το 2012 ανακηρύττει τον Αντώνη Σαμαρά η γερμανική οικονομική εφημερίδα Handelsblatt, υπό το αιτιολογικό ότι στις δύσκολες στιγμές «αντελήφθη τι απαιτούσε το συμφέρον της χώρας του και ανταποκρίθηκε στην πρόκληση».

Το άρθρο για τον κ. Σαμαρά, τιτλοφορείται «Ο Ακλόνητος», και φέρει την υπογραφή του πρώην υπουργού Εξωτερικών της Γερμανίας Χανς-Ντίτριχ Γκένσερ, ο οποίος περιγράφει την πορεία του Έλληνα πρωθυπουργού, εκφράζει σεβασμό προς το πρόσωπό του, αλλά και την πεποίθηση ότι «θα τα καταφέρει»

«Η απόφαση να εκλέξουμε τον Αντώνη Σαμαρά «Πολιτικό της χρονιάς» δεν θα μπορούσε να ήταν καλύτερη. Το 2012 ήταν η χρονιά του», αναφέρει ο κ. Γκένσερ, που αναφερόμενος στον πρωθυπουργό σχολιάζει ότι «στην πρωθυπουργία δεν τον οδήγησε μια ευθεία πορεία, αλλά μάλλον μία πορεία με στροφές».

Ο βετεράνος Γερμανός πολιτικός αναφέρεται στο ξεκίνημα της πολιτικής καριέρας του κ. Σαμαρά και στις σπουδές του στις ΗΠΑ, για να καταλήξει: «Γνωρίζει τον κόσμο και ο κόσμος τώρα γνωρίζει εκείνον».

Εξηγεί δε, ότι ο ίδιος γνώρισε τον Έλληνα πρωθυπουργό όταν και οι δύο ήταν υπουργοί Εξωτερικών των χωρών τους. «Προς το τέλος της θητείας μου τον γνώρισα ως συνάδελφο και τον εκτίμησα», σημειώνει ο Γκένσερ.

Μου τον εμπιστεύθηκε ο Κων/νος Μητσοτάκης

«Μου τον εμπιστεύθηκε ο πρώην πρωθυπουργός Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, ένας παλιός και δοκιμασμένος φίλος κι εγώ τον υποδέχθηκα στον κύκλο των συναδέλφων μου με ανοιχτές αγκάλες και, λόγω των συστάσεων του παλιού μου φίλου, τον υποδέχθηκα ακόμη με μεγάλη περιέργεια και καλή διάθεση», συνεχίζει ο πρώην υπουργός Εξωτερικών της Γερμανίας και διευκρινίζει ότι τα γεγονότα που ακολούθησαν δεν είχαν αρνητική επίπτωση στις φιλικές του σχέσεις με κανέναν από τους συμμετέχοντες. «Στο τέλος υπήρξε και υπάρχει ο σεβασμός και η εκτίμηση για το σημαντικό έργο ζωής του Έλληνα πολιτικού», υπογραμμίζει.

Ο κ. Γκένσερ περιγράφει την αποχώρηση του κ. Σαμαρά από την Νέα Δημοκρατία, την ίδρυση του κόμματός του και την επιστροφή του, αλλά και τα αποτελέσματα των δύο εκλογικών αναμετρήσεων του 2012. Καίτοι το κόμμα του δεν συγκέντρωσε την απόλυτη πλειοψηφία, επισημαίνει ο συντάκτης του άρθρου, «φάνηκε πολύ γρήγορα ότι μόνο αυτός θα μπορούσε να συγκεντρώσει την πλειοψηφία για την εκλογή στη θέση του πρωθυπουργού».

«Ένα αξίωμα, το οποίο ήταν σαφές ότι θα απαιτούσε από τον κάτοχό του το απόλυτο - ικανότητα επιβολής, αυτοπεποίθηση και προ πάντων ανάληψη ευθύνης. Σε αυτές λοιπόν τις ώρες ευθύνης, από τον πολιτικό, ο οποίος κατά το παρελθόν κατέκρινε την εφαρμογή αναγκαίων μέτρων λιτότητας, έγινε ο πολιτικός ο οποίος αναγνώρισε τι απαιτούσε το συμφέρον της Ελλάδας σε αυτή την κατάσταση. Ακόμη περισσότερο, ήταν ο άνθρωπος, ο οποίος όχι μόνο το αναγνώρισε, αλλά δέχθηκε και να αντιμετωπίσει την πρόκληση. Μια πρόκληση, η οποία απαιτούσε να μιλήσει για τις παραλείψεις τις δικές του, αλλά και της Ελλάδας κατά το παρελθόν, ώστε να εξαχθούν τα αναγκαία συμπεράσματα. Η σαφήνεια αυτής της θέσης του και η ικανότητά του να επιβάλει αυτή τη θέση, αποτέλεσαν τη βάση για την εμπιστοσύνη των Ευρωπαίων εταίρων σχετικά με το πακέτο βοήθειας για την Ελλάδα και μάλιστα σε διαστάσεις που πριν από λίγα χρόνια ουδείς θεωρούσε δυνατό (να επιτευχθεί)».

Δεν έδειξε με το δάχτυλο τους άλλους

Σύμφωνα με τον κ. Γκένσερ, «ο Αντώνης Σαμαράς απέδειξε τι σημαίνει για μια χώρα, να βρίσκεται στην κορυφή μια προσωπικότητα, η οποία -σε μια κατάσταση σχεδόν χωρίς προοπτική- αντιλαμβάνεται τον σωστό δρόμο και τον ακολουθεί, ενάντια σε όλα τα εμπόδια», προσθέτει

Το ιστορικό στέλεχος των Γερμανών Φιλελευθέρων αναφέρει για τον Έλληνα πρωθυπουργό ότι «αντιστάθηκε να δείξει με το δάχτυλό του τους άλλους», αλλά, αντιθέτως, «έθεσε το δάχτυλό του στις πληγές της λανθασμένης ελληνικής πολιτικής του παρελθόντος», γεγονός, που, όπως τονίζει, του εξασφάλισε «τον σεβασμό του λαού της χώρας του προς το πρόσωπό του, του λαού, ο οποίος ακολουθεί τώρα μαζί του τον πέτρινο δρόμο μιας νέας αρχής».

Ο κ. Γκένσερ αναφέρεται ακόμη στο σεβασμό που κέρδισε ο κ. Σαμαράς και από τους Ευρωπαίους εταίρους του, «με το θάρρος και την πειθώ του». Εδώ, συνεχίζει, βρίσκεται και η βάση για την αξιοπιστία την οποία απολαμβάνει παντού στην Ευρωπαϊκή Ένωση. «Λόγω των συχνά δραστικών μέτρων, με τα οποία η Ελλάδα ακολούθησε τον δρόμο της αλλαγής, οι φωνές της υπεροψίας και της ελιτιστικής αλαζονείας, τις οποίες μπορούσε να ακούσει κανείς ακόμη και σε εμάς στη Γερμανία, έγιναν πιο σιγανές ή σώπασαν τελείως».

Κλείνοντας το άρθρο του, ο Χανς-Ντίτριχ Γκένσερ, σημειώνει ότι ο κ. Σαμαράς γνωρίζει τι σημαίνουν οι ήττες, αλλά και ότι οι ήττες δίνουν την ευκαιρία για νέα αρχή. «Θα γνωρίζει δε, ότι η ανάκαμψη της χώρας θα περιλαμβάνει ακόμη βαριές δοκιμασίες για τους πολίτες της κοιτίδας της Δημοκρατίας και ιδιαίτερα για την προσωπικότητα που βρίσκεται στην κορυφή της κυβέρνησης. Όποιος τον έχει γνωρίσει, είναι πεπεισμένος ότι θα τα καταφέρει» υπογραμμίζει.

Με δυο λόγια:

«Η γη έχει τα όριά της αλλά η βλακεία είναι απέραντη» Γκ Φλομπέρ.

πηγή: Newsbeast και Zoomnews 

Ο έγκριτος Πρετεντέρης

του Ν Μπογιόπουλου
Στην τελευταία του εκπομπή στο «Mega» ο κ. Πρετεντέρης επανέλαβε καμιά δεκαριά φορές ότι η τρομοκρατία είναι... «αριστερής» προελεύσεως.

Οταν, δε, του επισημάνθηκε η ύπαρξη της ακροδεξιάς τρομοκρατίας, όπως η ναζιστική και φασιστική τρομοκρατία της Χρυσής Αυγής, απάντησε ότι πρόκειται για κάτι «νέο», συμπληρώνοντας ότι ο ίδιοςαγνοούσε καν την ύπαρξη της Χρυσής Αυγής και ότι την πληροφορήθηκε μόλις τον τελευταίο χρόνο.

Πρόκειται για θαυμάσια ομολογία.

Καθότι:

Πρώτον, σημαίνει ότι του κ. Πρετεντέρη, απορροφημένου από την ενασχόλησή του με την έγκριτη δημοσιογραφία, διέλαθαν της προσοχής του θέματα όπως (για να αναφέρουμε ένα μόνο παράδειγμα) η δολοφονική απόπειρα της Χρυσής Αυγής κατά των τριών φοιτητών το 1998 στην Ευελπίδων καθώς και η εφτάχρονη φυγοδικία του τότε «Νο 2» της οργάνωσης.

Δεύτερον, σημαίνει ότι ο κ. Πρετεντέρης είναι ο μοναδικός οικοδεσπότης τηλεοπτικών εκπομπών παγκοσμίως ο οποίος αγνοεί την ιδιότητα των καλεσμένων στις εκπομπές του. Μάλλον, λοιπόν, θα αγνοούσε την ιδιότητα του «φύρερ» της Χρυσής Αυγής, του Μιχαλολιάκου, όταν τον είχε καλεσμένο στην εκπομπή του(«Τέλος Εποχής», «Αντέννα»), όχι φέτος, πέρσι ή πρόπερσι, αλλά εδώ και σχεδόν 20 χρόνια, στις 10/4/1995 (απ' όπου και η σχετική φωτογραφία).

Αλλά, ο κ. Πρετεντέρης, που μόλις προσφάτως πληροφορήθηκε την ύπαρξη της Χρυσής Αυγής, ενδεχομένως και του Μιχαλολιάκου (και που προφανώς δεν έχει ακόμα πληροφορηθεί ούτε για τις βόμβες των ακροδεξιών στους κινηματογράφους της Αθήνας το 1978) ως τι τον προσκαλούσε τον Μιχαλολιάκο - το 1995 - στην εκπομπή του; 

πηγή: προλεταριος

Η Τέχνη του Πολέμου, Ο ισραηλινός στρατός διαβάζει Deleuze και Guattari (και Debord)

του  Eyal Weizman

Η επίθεση που πραγματοποιήθηκε από μονάδες των Ισραηλινών “Αμυντικών” Δυνάμεων (IDF) στην πόλη Ναμπλούς τον Απρίλιο του 2002 χαρακτηρίστηκε από τον στρατηγό Aviv Kokhavi «αντεστραμμένη γεωμετρία», όρο που επεξήγησε ώς «αναδιευθέτηση της αστεακής (urban) δομής μέσω μιας σειράς μικρών, τακτικών κινήσεων». Κατά τη διάρκεια της μάχης, Ισραηλινοί στρατιώτες κινούνταν μέσα στην πόλη μέσω «υπέργειων τούνελ» εκατοντάδων μέτρων, που σχημάτιζαν διατρυπώντας τα πυκνά γειτνιάζοντα κτίσματα. Παρόλο που αρκετές χιλιάδες στρατιωτών και Παλαιστινίων ανταρτών κινούνταν ταυτόχρονα μέσα στην πόλη, ήταν σε τέτοιο βαθμό ενσωματωμένοι στον αστικό ιστό που λίγοι θα διακρίνονταν από αέρος. Επιπλέον, δεν χρησιμοποίησαν τους δρόμους, τα σοκάκια ή τις πλατείες της πόλης, ούτε εξωτερικές πόρτες, εσωτερικές σκάλες ή παράθυρα. Κινήθηκαν οριζόντια διαμέσω τοίχων και κάθετα μέσω των τρυπών που άνοιξαν με εκρήξεις σε ταβάνια και πατώματα. Αυτού του είδους η κίνηση, που περιγράφεται από το στρατό ως «εξάπλωση παρασίτων», επιχειρεί να επαναπροσδιορίσει το μέσα ως έξω, τον ιδιωτικό εσωτερικό χώρο ως δημόσιο πέρασμα. Η τακτική του IDF να «περπατάει μέσα από τοίχους» συνεπάγεται μια αντίληψη της πόλης όχι απλώς ως τόπο της πολεμικής επιχείρησης αλλά ως το ίδιο το μέσο της πολεμικής επιχείρησης – ένα εύκαμπτο, σχεδόν ρευστό μέσο, πυκνό και σε αέναη κίνηση.

Οι σύγχρονοι στρατιωτικοί θεωρητικοί ασχολούνται πλέον με τον επαναπροσδιορισμό του αστεακού χώρου. Το στοίχημα είναι μεγάλο και περιλαμβάνει τις θεμελιώδεις έννοιες, όρους και αρχές που καθορίζουν τις στρατιωτικές στρατηγικές και τακτικές. Το τεράστιο ακαδημαϊκό πεδίο των στρατιωτικών αστεακών ερευνητικών ινστιτούτων και εκπαιδευτικών κέντρων, που έχουν ιδρυθεί προκειμένου να μελετήσουν στρατιωτικές επιχειρήσεις σε πόλεις, και το οποίο ο γεωγράφος Stephen Graham έχει αποκαλέσει διεθνή «σκιώδη κόσμο», θα μπορούσε να παραλληλιστεί με το διεθνές δίκτυο ελίτ αρχιτεκτονικών σχολών. Ωστόσο, σύμφωνα με τον θεωρητικό του αστεακού χώρου Simon Marvin, ο στρατιωτικός-αρχιτεκτονικός «σκιώδης κόσμος» παράγει αυτή τη στιγμή περισσότερη εντατική και χρηματοδοτούμενη έρευνα από όλα αυτά τα πανεπιστημιακά προγράμματα μαζί, και είναι σίγουρα ενημερωμένος για την πρωτοποριακή αστεακή έρευνα που πραγματοποιείται σε αρχιτεκτονικά ινστιτούτα, ειδικά για τον Τρίτο Κόσμο και τις αφρικανικές πόλεις. Τα βασικά θεωρητικά κείμενα στις στρατιωτικές ακαδημίες και τις αρχιτεκτονικές σχολές συμπίπτουν σε μεγάλο βαθμό. Πράγματι, ο κατάλογος των συγγραμμάτων στις σύγχρονες στρατιωτικές σχολές περιλαμβάνει κείμενα που έχουν γραφτεί γύρω στο 1968 (με έμφαση στα έργα των Gilles Deleuze, Félix Guattari και Guy Debord), καθώς και πιο σύγχρονα συγγράμματα πολεοδομίας, ψυχολογίας, κυβερνητικής, μετα-αποικιακής και μετα-δομικής θεωρίας. Εάν όντως, όπως ισχυρίζονται πολλοί συγγραφείς, ο χώρος ανάπτυξης της κριτικής έχει χαθεί μέσα στην καπιταλιστική κουλτούρα του τέλους του 20ού αιώνα, φαίνεται σαν να ξαναβρίσκει έναν τόπο να ανθίσει, αυτή τη φορά στο στρατό.

Πραγματοποίησα μια συνέντευξη με τον Kokhavi, επικεφαλής της Μονάδας Αλεξιπτωτιστών, που στα 42 του χρόνια θεωρείται ένας από τους πιό πολλά υποσχόμενους νέους αξιωματικούς του IDF (και ήταν επικεφαλής της επιχείρησης εκκένωσης οικισμών στη Λωρίδα της Γάζας). Όπως πολλοί άλλοι αξιωματικοί καριέρας, είχε αφήσει προσωρινά το στρατό για να πάρει πανεπιστημιακό πτυχίο – παρόλο που αρχικά σκόπευε να σπουδάσει αρχιτεκτονική, κατέληξε με πτυχίο φιλοσοφίας από το Hebrew University. Όταν μου εξήγησε τον βασικό κανόνα που διείπε τη μάχη της Ναμπλούς, το πιο ενδιαφέρον για εμένα ήταν όχι τόσο η περιγραφή των συμβάντων αυτή καθαυτή, όσο ο τρόπος με τον οποίο αντιλαμβανόταν τη ροή της δράσης.

Είπε: «Ο χώρος που κοιτάς αυτή τη στιγμή, το δωμάτιο αυτό που κοιτάς, δεν είναι παρά η αντίληψή σου γι’ αυτό. […] Το ζήτημα είναι πώς θα αντιληφθείς το σοκάκι […] Το αντιληφθήκαμε ως ένα χώρο στον οποίο απαγορεύεται να περπατήσεις, απαγορεύεται να περάσεις μια πόρτα και απαγορεύεται να κοιτάξεις από το παράθυρο, καθώς μας περιμένει ένα όπλο στο σοκάκι και παγίδες στις πόρτες. Αυτό συμβαίνει γιατί ο εχθρός αντιλαμβάνεται το χώρο με έναν κλασσικό, παραδοσιακό τρόπο κι εγώ δε θέλω να ακολουθήσω την αντίληψη αυτή και να πέσω στις παγίδες του. […] Θέλω να τον αιφνιδιάσω! Αυτή είναι η πεμπτουσία του πολέμου. Πρέπει να νικήσω […] Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο επιλέξαμε να μετακινηθούμε μέσω των τοίχων... Σαν ένα σκουλήκι που τρώει το χώρο μπροστά του για να προχωρήσει, αναδύεται προσωρινά και μετά εξαφανίζεται […] Είπα στους άνδρες μου, “Φίλοι μου! […] Αν μέχρι τώρα είχατε συνηθίσει να περπατάτε στους δρόμους και τα πεζοδρόμια, ξεχάστε το! Από εδώ και πέρα θα περπατάμε μέσα από τοίχους!”». Η πρόθεση του Kokhavi στη μάχη ήταν να εισέλθει στην πόλη προκειμένου να σκοτώσει μέλη της Παλαιστινιακής Αντίστασης και μετά να ξαναβγεί. Η τρομακτική ευθύτητα των στόχων αυτών, όπως μου τους διατύπωσε ο Shimon Naveh, ανώτερος του Kokhavi, είναι μέρος μιας ευρύτερης ισραηλινής πολιτικής που στοχεύει στο να διαταράσσει την Παλαιστινιακή Αντίσταση τόσο σε πολιτικό όσο και σε στρατιωτικό επίπεδο, με επιλεγμένες δολοφονίες από αέρος και εδάφους.

Εάν πιστεύετε ακόμη, όπως θα ήθελε το IDF, πως η μετακίνηση μέσω τοίχων είναι μια σχετικά ευγενής πολεμική τακτική, τότε η περιγραφή των παρακάτω περιστατικών ίσως να σας αλλάξει τη γνώμη. Στην αρχή, οι στρατιώτες μαζεύονται πίσω από τον τοίχο και μετά, χρησιμοποιώντας εκρηκτικά, τρυπάνια ή σφυριά, κάνουν μια τρύπα αρκετά μεγάλη ώστε να μπορούν να περάσουν. Ακολουθούν χειροβομβίδες λάμψης ή μερικοί τυχαίοι πυροβολισμοί μέσα στο δωμάτιο που συνήθως είναι το σαλόνι όπου κάθονται ανυποψίαστοι πολίτες. Όταν οι στρατιώτες περνούν μέσα από τον τοίχο, κλειδώνουν τους πολίτες σε ένα από τα δωμάτια όπου αναγκάζονται να παραμείνουν –συχνά για αρκετές μέρες– ώσπου να ολοκληρωθεί η επιχείρηση, συχνά χωρίς νερό, τουαλέτα, φαγητό ή φάρμακα.

Οι πολίτες στην Παλαιστίνη, όπως στο Ιράκ, βιώνουν την αναπάντεχη είσοδο του πολέμου στην πλέον ιδιωτική σφαίρα της ζωής τους, το σπίτι τους, ως την πλέον τραυματική και ταπεινωτική εμπειρία. Μια Παλαιστίνια, η Aisha, περιέγραψε την εμπειρία της σε συνέντευξη σε δημοσιογράφο του Palestine Monitor: «Φανταστείτε: κάθεστε στο σαλόνι σας, που ξέρετε τόσο καλά. Αυτό είναι το δωμάτιο όπου η οικογένεια βλέπει τηλεόραση μετά το βραδυνό, και ξαφνικά ο τοίχος εξαφανίζεται με έναν κρότο, το δωμάτιο γεμίζει σκόνη και χαλάσματα και μέσα από τον τοίχο έρχονται οι στρατιώτες, ο ένας μετά τον άλλο, ουρλιάζοντας διαταγές. Δεν έχεις ιδέα αν έχουν έρθει για σένα, αν έχουν έρθει να επιτάξουν το σπίτι σου, ή αν απλά το σπίτι σου βρίσκεται στην διαδρομή τους προς κάπου αλλού. Τα παιδιά ουρλιάζουν, πανικοβάλλονται. Μπορείτε να διανοηθείτε τον τρόμο που βιώνει ένα πεντάχρονο παιδί όταν τέσσερις, έξι, οχτώ, δώδεκα στρατιώτες εμφανίζονται μέσα από τον τοίχο με τα πρόσωπά τους βαμμένα μαύρα, τα αυτόματά τους στραμμένα προς όλες τις κατευθύνσεις, κεραίες να βγαίνουν από τα σακίδιά τους κάνοντάς τους να μοιάζουν σαν τεράστια εξωγήινα έντομα;»

Ο Naveh, απόστρατος αξιωματικός, είναι ο διευθυντής του Ερευνητικού Ινστιτούτου Επιχειρησιακής Θεωρίας, το οποίο διδάσκει σε αξιωματικούς του IDF και άλλων στρατών την «επιχειρησιακή θεωρία» – κάτι ανάμεσα στη στρατηγική και την τακτική, στη στρατιωτική αργκό. Περιέγραψε το στόχο του ινστιτούτου του, που ιδρύθηκε το 1996, ως εξής: «Είμαστε σαν το Ιησουίτικο Τάγμα. Προσπαθούμε να μάθουμε και να δείξουμε στους στρατιώτες πώς να σκέφτονται. [...] Μελετούμε τον Christopher Alexander [ΣτΜ: γνωστός άγγλος αρχιτέκτονας], το φαντάζεστε; Διαβάζουμε κείμενα του John Forester και άλλων αρχιτεκτόνων. Διαβάζουμε Gregory Bateson, Clifford Geertz. Οι στρατιώτες και οι στρατηγοί μας καλούνται να σκεφτούν με βάση το υλικό αυτό. Έχουμε ξεκινήσει μια σχολή και πρόγραμμα σπουδών που εκπαιδεύει “επιχειρησιακούς αρχιτέκτονες”». Σε μια διάλεξη ο Naveh παρουσίασε ένα «διάγραμμα αντιπαράθεσης» όπου παριστάνεται μια σειρά σχέσεων που προκύπτουν λογικά από την αντιπαραβολή επιχειρησιακών σχεδίων των ανταρτών και του στρατού. Οι τίτλοι που χρησιμοποιεί, όπως «Διαφορά και Επανάληψη – η Διαλεκτική της Δόμησης και της Δομής», «Άμορφες Εχθρικές Οντότητες», «Μορφοκλασματικοί Ελιγμοί», «Ταχύτητα εναντίον Ρυθμών», «Η Πολεμική Μηχανή Wahabi», «Μεταμοντέρνοι Αναρχικοί» και «Νομαδικοί Τρομοκράτες», συχνά παραπέμπουν στο έργο των Deleuze και Guattari. Οι πολεμικές μηχανές, σύμφωνα με τους φιλοσόφους αυτούς, είναι πολύμορφες, χαλαρές οργανώσεις που διακρίνονται για την ικανότητά τους να μεταμορφώνονται, καθώς σχηματίζονται από μικρές ομάδες που χωρίζονται ή ενώνονται μεταξύ τους, ανάλογα με τις συγκυρίες. (Ο Deleuze και ο Guattari γνώριζαν πως το κράτος μπορεί πρόθυμα να μεταμορφωθεί σε πολεμική μηχανή. Παρομοίως, όταν πραγματεύονται τον «ομοιόμορφο χώρο» υπαινίσσονται ότι αυτή η αντίληψη μπορεί να οδηγήσει στην κυριαρχία.)
Ρώτησα τον Naveh γιατί ο Deleuze και ο Guattari είναι τόσο δημοφιλείς στον ισραηλινό στρατό. Απάντησε πως «πολλές από τις έννοιες στο βιβλίο τους “A Thousand Plateaux” έγιναν εξαιρετικά σημαντικές για εμάς […] επιτρέποντάς μας να εξηγήσουμε σύγχρονες καταστάσεις με τρόπο που πριν δε μπορούσαμε. Αμφισβήτησε τα πρότυπά μας. Πιό σημαντικός ήταν ο διαχωρισμός που πρότεινε μεταξύ “ομοιόμορφου” και “ραβδωτού” χώρου [που αντιστοιχούν] στις έννοιες της “πολεμικής μηχανής” και του “κρατικού μηχανισμού”. Στο IDF χρησιμοποιούμε πλέον συχνά τον όρο “να ομαλοποιήσουμε τον χώρο” όταν θέλουμε να αναφερθούμε σε μια επιχείρηση που θα πραγματοποιηθεί μέσα στο χώρο σαν αυτός να μην είχε σύνορα. […] Οι Παλαιστινιακές περιοχές μπορούν πραγματικά να χαρακτηριστούν ως “ραβδωτές” με την έννοια ότι είναι κλεισμένες από φράχτες, τοίχους, χαντάκια, οδοφράγματα κτλ». Όταν τον ρώτησα εάν μέρος αυτής της αντίληψης ήταν η κίνηση μέσα από τοίχους, εξήγησε πως «στη Ναμπλούς το IDF αντιμετώπισε τις συγκρούσεις στην πόλη ως ένα πρόβλημα χώρου. [...] Η κίνηση μέσω των τοίχων είναι μια απλή μηχανική λύση που συνδέει τη θεωρία με την πράξη».

Για να καταλάβει κανείς την τακτική του IDF να μετακινείται μέσω Παλαιστινιακών αστεακών χώρων, είναι απαραίτητο να καταλάβει πώς αντιλαμβάνονται την γνωστή πλέον τακτική του “swarming” [ΣτΜ: συγκέντρωση σε σμήνος] – ένας όρος που έχει χρησιμοποιηθεί πολλάκις στη στρατιωτική θεωρία μετά την επιβολή του αμερικάνικου μεταψυχροπολεμικού δόγματος, γνωστού ώς «Επανάσταση στις Στρατιωτικές Υποθέσεις». Η τακτική του swarming υιοθετήθηκε σύμφωνα με την αντίστοιχη αρχή της νοημοσύνης του σμήνους [swarm intelligence] στην Τεχνητή Νοημοσύνη, που θεωρεί πως η δυνατότητα για επίλυση προβλημάτων δημιουργείται από την αλληλεπίδραση και επικοινωνία σχετικά απλοϊκών παραγόντων (μυρμήγκια, πουλιά, μέλισσες, στρατιώτες) με λίγο ή και καθόλου κεντρικό έλεγχο. Το σμήνος απεικονίζει την αρχή του μη-γραμμικού φαινομένου σε χωρικούς, οργανωτικούς και χρονικούς όρους. Η παραδοσιακή τακτική του ελιγμού, χαρακτηριστική της απλοϊκής ευκλείδιας γεωμετρίας, μεταμορφώνεται, σύμφωνα με το στρατό, σε μια πολύπλοκη γεωμετρία που θυμίζει μορφοκλασματικές δομές. Το σχέδιο μάχης αντικαθίσταται από κάτι που ο στρατός, χρησιμοποιώντας έναν φουκωικό όρο, ονομάζει «μεθοδολογία εργαλειοθήκης», όπου διαφορετικές μονάδες λαμβάνουν τα εργαλεία που χρειάζονται για να αντιμετωπίσουν μια σειρά από καταστάσεις και σενάρια αλλά δεν μπορούν να προβλέψουν την χρονική αλληλουχία με την οποία τα γεγονότα αυτά θα συμβούν. Ο Naveh λέει: «Οι επιχειρησιακοί και τακτικοί επικεφαλής στηρίζονται ο ένας στον άλλο και μαθαίνουν τα προβλήματα καταστρώνοντας το σχέδιο μάχης […] η δράση γίνεται γνώση και η γνώση γίνεται δράση. […] Καθώς ένα καθοριστικό αποτέλεσμα δεν είναι εφικτό, το κυρίως όφελος από την επιχείρηση γίνεται τώρα η βελτίωση του ίδιου του συστήματος ως σύστημα».

Αυτό εξηγεί ίσως τη γοητεία που ασκούν στο στρατό τα χωρικά και οργανωτικά μοντέλα που έχουν αναπτυχθεί από θεωρητικούς όπως ο Deleuze και ο Guattari. Πράγματι, όσον αφορά το στρατό, οι αστεακές στρατιωτικές επιχειρήσεις είναι η υπέρτατη μορφή μεταμοντέρνας σύγκρουσης. Η πίστη σε ένα λογικά κατασκευασμένο και γραμμικό σχέδιο μάχης χάνεται μέσα στην πολυπλοκότητα της αστεακής πραγματικότητας. Οι άμαχοι γίνονται μαχητές και οι μαχητές γίνονται άμαχοι. Η ταυτότητα μπορεί να αλλάξει το ίδιο γρήγορα με το φύλο: η μεταμόρφωση γυναικών σε άνδρες μαχητές μπορεί να συμβεί τόσο γρήγορα όσο χρειάζεται ένας Ισραηλινός στρατιώτης μεταμφιεσμένος σε Άραβα ή ένας μεταμφιεσμένος Παλαιστίνιος μαχητής για να τραβήξει ένα αυτόματο κάτω από μια φούστα. Για έναν Παλαιστίνιο μαχητή που πήρε μέρος σε μια τέτοια μάχη, οι Ισραηλινοί φαίνεται σαν «να είναι παντού: πίσω, στα πλάγια, δεξιά κι αριστερά. Πώς να πολεμήσεις έτσι;».

Η κριτική θεωρία είναι πλέον κλειδί για τη διδασκαλία και την εκπαίδευση που παρέχει ο Naveh. Εξηγεί: «Χρησιμοποιούμε την κριτική θεωρία κυρίως για να κριτικάρουμε τον ίδιο τον στρατιωτικό θεσμό – τα προκαθορισμένα και βαριά του θεμέλια. Η θεωρία είναι σημαντική για εμάς προκειμένου να καλύψουμε το κενό μεταξύ της υπάρχουσας κατάστασης και της κατάστασης προς την οποία θέλουμε να πάμε. Χωρίς τη θεωρία δεν μπορούσαμε να κατανοήσουμε τα διάφορα γεγονότα γύρω μας, που διαφορετικά θα φαίνονταν ασύνδετα μεταξύ τους. […] Επί του παρόντος, το Ινστιτούτο έχει καταλυτική επίδραση στο στρατό, έχει γίνει ένας ανατρεπτικός κόμβος στο εσωτερικό του. Εκπαιδεύοντας υψηλόβαθμους στρατιωτικούς γεμίσαμε το σύστημα [IDF] με ανατρεπτικούς πράκτορες […] που θέτουν ζητήματα. […] Πολλοί από τους ανώτερους δεν ντρέπονται να συζητάνε για τον Deleuze ή τον [Bernard] Tschumi». Τον ρώτησα, γιατί τον Tschumi; Απάντησε: «Η έννοια της ασυνέχειας στο βιβλίο του Tschumi “Αρχιτεκτονική και Ασυνέχεια” (1994) έγινε σχετική με το σκοπό μας […] Ο Tschumi είχε μια διαφορετική προσέγγιση στην επιστημολογία – ήθελε να ξεπεράσει την μονοδιάστατη γνώση και την κεντρομόλο σκέψη. Είδε τον κόσμο μέσα από πολλές διαφορετικές κοινωνικές πρακτικές, από ένα συνεχώς μεταβαλλόμενο οπτικό πεδίο. Ο Tschumi δημιούργησε μια νέα γραμματική – έδωσε μορφή στις έννοιες που συνθέτουν τη σκέψη μας». Τον ρώτησα τότε, γιατί όχι ο Derrida και η Αποδόμηση; Απάντησε: «Ο Derrida είναι ίσως υπερβολικά ασαφής (θεωρητικός) για το κοινό μας. Έχουμε περισσότερα κοινά με τους αρχιτέκτονες: συνδυάζουμε θεωρία και πρακτική. Μπορούμε να διαβάσουμε, μα ξέρουμε παράλληλα πώς να χτίσουμε και να καταστρέψουμε – και μερικές φορές να σκοτώσουμε».

Πλάι σε αυτές τις θεωρητικές τοποθετήσεις, ο Naveh προσθέτει συχνά αναφορές σε πρότυπα στοιχεία της αστεακής θεωρίας, όπως οι καταστασιακές πρακτικές της dérive (μια μέθοδος περιπλάνησης μέσα στην πόλη, που βασίζεται σε αυτό που οι Καταστασιακοί ονόμασαν «ψυχογεωγραφία») και της détournement [μεταστροφή-οικειοποίηση] (τη χρησιμοποίηση εγκατελειμμένων κτιρίων για χρήση άλλη από αυτή για την οποία είχαν σχεδιαστεί). Ως γνωστόν, τις ιδέες αυτές συνέλαβαν ο Guy Debord και άλλα μέλη της Καταστασιακής Διεθνούς προκειμένου να αμφισβητήσουν την ιεραρχία της καπιταλιστικής πόλης και να καταργήσουν τους διαχωρισμούς μεταξύ δημόσιου και ιδιωτικού, του μέσα και του έξω, χρήσης και λειτουργίας, αντικαθιστώντας τον ιδιωτικό χώρο με μια δημόσια επιφάνεια χωρίς σύνορα. Αναφορές στο έργο του Georges Bataille, είτε απευθείας είτε μέσω των γραπτών του Tschumi, επίσης φανερώνουν μια επιθυμία επίθεσης ενάντια στην αρχιτεκτονική και καταστροφής του ορθολογισμού της μεταπολεμικής εποχής, επιθυμία διαφυγής από τα αρχιτεκτονικά καλούπια και απελευθέρωσης των καταπιεσμένων ανθρώπινων επιθυμιών.

Χωρίς αμφιβολία, τη γνώση των ανθρωπιστικών επιστημών –που συχνά θεωρείτο το πιό ισχυρό όπλο ενάντια στον ιμπεριαλισμό– ιδιοποιείται ο ίδιος ο ιμπεριαλισμός και τη χρησιμοποιεί ως δικό του όπλο. Η χρήση της θεωρίας από το στρατό δεν είναι φυσικά κάτι καινούργιο – ένα μακρύ νήμα συνδέει τον Μάρκο Αυρήλιο με τον στρατηγό Patton.
Οι μελλοντικές στρατιωτικές επιθέσεις εναντίον αστεακών χώρων θα χρησιμοποιούν ολοένα και περισσότερο τεχνολογίες που έχουν αναπτυχθεί για την “απο-τοιχοποίηση του τοίχου”, για να δανειστούμε μια έκφραση από τον Gordon Matta-Clark. Αυτή εδώ είναι η νέα απάντηση του στρατιώτη/αρχιτέκτονα στη λογική των “έξυπνων βομβών”. Οι τελευταίες έχουν προκαλέσει μεγαλύτερο αριθμό θυμάτων μεταξύ των πολιτών, απλώς και μόνο επειδή η ψευδαίσθηση της ακρίβειας δίνει στο στρατιωτικό/πολιτικό κατεστημένο τη δικαιολογία να χρησιμοποιήσει εκρηκτικά σε κατοικημένες περιοχές.

Γίνεται εδώ εμφανής μια ακόμη χρήση της θεωρίας ώς ένα υπέρτατο “έξυπνο όπλο”. Η συστηματική χρήση θεωρητικών και τεχνολογικών εννοιών από το στρατό επιδιώκει να παρουσιάσει τον πόλεμο ως απόμακρο, γρήγορο, ευφυή, συναρπαστικό – και οικονομικά εφικτό. Η βία μπορεί λοιπόν να περιγραφεί ως ανεκτή και να ζητηθεί από την κοινή γνώμη να την υποστηρίξει. Ως τέτοια, η ανάπτυξη και η διάδοση νέων πολεμικών τεχνολογιών προωθεί στη δημόσια σφαίρα το μύθο πως μια στρατιωτική λύση [στο Παλαιστινιακό] είναι εφικτή – σε καταστάσεις όπου είναι τουλάχιστον αμφισβητούμενη.

Παρόλου που δεν χρειάζεσαι τον Deleuze για να επιτεθείς στη Ναμπλούς, η θεωρία βοήθησε το στρατό να αναδιοργανωθεί προσφέροντάς του μια νέα γλώσσα για να μιλήσει στον εαυτό του και σε άλλους. Μια θεωρία “έξυπνων όπλων” έχει τόσο πρακτική όσο και διανοητική χρήση, καθώς επαναπροσδιορίζει τις πολεμικές επιχειρήσεις σε αστικές περιοχές. Η πρακτική ή τακτική λειτουργία, ο βαθμός στον οποίο η θεωρία του Deleuze επηρεάζει πολεμικές τακτικές και ελιγμούς, εγείρει ερωτήματα σχετικά με τη σύνδεση θεωρίας και πράξης. Η θεωρία έχει προφανώς τη δύναμη να ενθαρρύνει νέες εκλεπτύνσεις, αλλά μπορεί ακόμη να βοηθήσει στην κατανόηση, ανάπτυξη ή και δικαιολόγηση ακόμα ιδεών που αναπτύσσονται ξεχωριστά σε διαφορετικά πεδία γνώσης και με αρκετά διαφορετικές ηθικές βάσεις. Με διανοητικούς όρους, ο πόλεμος, εάν δεν είναι πόλεμος μέχρις τελικής εξόντωσης, αποτελεί έναν τρόπο συνδιάλεξης μεταξύ εχθρών. Κάθε στρατιωτική επιχείρηση στοχεύει στο να “πει” κάτι στον εχθρό. Το «swarming», οι «επιλεκτικές δολοφονίες» και η «έξυπνη καταστροφή» βοηθούν το στρατό να πει στους εχθρούς του πως έχει τη δυνατότητα να προξενήσει ακόμη μεγαλύτερες καταστροφές. Οι επιδρομές μπορούν τότε να φανούν ως μια μετριοπαθής επιλογή σε σχέση με την καταστροφική δυνατότητα που διαθέτει ο στρατός και που θα χρησιμοποιήσει εάν ο αντίπαλος ξεπεράσει τα “ανεκτά” επίπεδα βίας ή παραβιάσει κάποια άτυπη συμφωνία. Σύμφωνα με τη στρατιωτική επιχειρησιακή θεωρία είναι σημαντικό να μη χρησιμοποιείς ποτέ πλήρως την καταστροφική δυνατότητα του στρατού, και προτιμότερο να διατηρείς τη δυνατότητα κλιμάκωσης των αγριοτήτων. Διαφορετικά, οι απειλές χάνουν το νόημά τους.
Όταν ο στρατός μιλά για θεωρία στον εαυτό του, φαντάζει σαν να είναι έτοιμος να αλλάξει τις οργανωτικές του δομές και ιεραρχίες. Όταν μιλά για θεωρία στο κοινό, σε διαλέξεις, τηλεοπτικές μεταδόσεις και έντυπες ανακοινώσεις, φαίνεται σαν να προσπαθεί να μεταδώσει μια εικόνα ενός στρατού πολιτισμένου και εκλεπτυσμένου.

Και όταν ο στρατός “μιλά” (όπως κάθε στρατός) στον εχθρό, η θεωρία μπορεί να γίνει αντιληπτή ως ένα ιδιαίτερα εκφοβιστικό όπλο «σοκ και δέους». Το μήνυμα είναι: «Ποτέ δεν θα καταλάβεις ούτε καν τι ήταν αυτό που σε σκότωσε».

 Ο Eyal Weizman είναι αρχιτέκτονας, συγγραφέας και διευθυντής του Κέντρου Ερευνητικής Αρχιτεκτονικής στο Goldsmith’s College του Λονδίνου. Το έργο του πραγματέυεται ζητήματα ανθρωπίνων δικαιωμάτων και χώρων σε σύγκρουση.

πηγή:  rebelnet

Alexis in Brookings

Ομιλία του προέδρου της Κ.Ο του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ, Αλέξη Τσίπρα, στο Ινστιτούτο Brookings (Στο clip και η συζήτηση που ακολούθησε..)

 

 Στο clip και η συζήτηση που ακολούθησε..

 

Κυρίες και κύριοι,

Αποτελεί τιμή και ξεχωριστή χαρά για εμένα να βρίσκομαι σήμερα στο Brookings:

•    Ένα ίδρυμα με ισχυρή παράδοση στις τεκμηριωμένες συζητήσεις.
•    Ένα ίδρυμα που μπορεί να καταλάβει τι διακυβεύεται στην Ελλάδα και στην Ευρώπη σήμερα.

Όταν ήμουν μικρός, θυμάμαι τους μεγαλύτερούς μου να μου λένε ότι αν η Αμερική αρπάζει ένα κρύωμα, η Ελλάδα κρεβατώνεται με πνευμονία.

Σήμερα, ακούω ότι κάποιοι από τους πολιτικούς σας προειδοποιούν την κυβέρνηση των ΗΠΑ να τους ακούσει αν δε θέλει να γίνει… Ελλάδα.


Ένα πράγμα είναι σαφές: οι χώρες μας μπορεί να είναι πολύ διαφορετικές και σε μέγεθος και σε δομές. Ξέρουμε επίσης ότι υπάρχουν σκιές και προβλήματα του παρελθόντος τα οποία θέλουμε να υπερβούμε.

Υπάρχουν όμως και δεσμοί ισχυροί οι οποίοι σε ένα παγκοσμιοποιημένο τοπίο, γίνονται όλο και ισχυρότεροι.

Διότι η  δική μας καταστροφή αφορά και εσάς.


Ένα πράγμα που ως Έλληνας παρατηρώ περπατώντας στους δρόμους σας, είναι ότι η Αμερική δεν βρίσκεται στην κατάσταση κατάθλιψης την οποία δυστυχώς η χώρα μου βιώνει σήμερα. Δεν είδα κλειστά καταστήματα, βλοσυρά πρόσωπα, σημάδια απελπισίας παντού.


•    Η Αμερική απέφυγε την κατάθλιψη μετά το 2008.
•    Προφανώς και εσείς πληρώσατε ένα βαρύ τίμημα μετά την Κρίση του 2008.
•    Η οικονομία σας εξακολουθεί να δυσκολεύεται να ανακάμψει.
•    Το ποσοστό απασχόλησης σας είναι ακόμα οδυνηρά χαμηλό.
•    Ο λαός σας είναι ακόμα ανήσυχος.
•    Εκατομμύρια κόσμου ακόμα δυσκολεύεται να κερδίσει τα προς το ζην.
•    Σχεδόν όλος ο κόσμος παραμένει θυμωμένος με όλους όσοι προκάλεσαν τόσο πόνο.
•    Αλλά την κατάθλιψη την αποφύγατε.

Σε αντίθεση, η Ελλάδα βιώνει μια βαθιά κατάθλιψη. Και λέγοντας αυτό δεν εννοώ βαθιά ύφεση. Εννοώ κατάθλιψη.

Θέλω να ξεκαθαρίσω το εξής.

Είναι για εμάς σαφές ότι η ελληνική οικονομία και ο ελληνικός κρατικός μηχανισμός είχαν τα δικά τους ενδογενή προβλήματα. Αυτά τα προβλήματα είναι δομικά και έχουν βαθιές ρίζες.

Δεν δημιούργησαν όμως την κρίση στην Ελλάδα.  Η κρίση δεν είναι ελληνική. Δεν προκάλεσαν την κρίση αλλά την επιδείνωσαν.

Και επιτρέψτε μου να πω ότι ο ελληνικός λαός είναι λαός εργατικός. Δυστυχώς όμως συκοφαντήθηκε από την πολιτική του ηγεσία.


Αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα

•    Ακόμα και οι υγιείς επικερδείς επιχειρήσεις χρεοκοπούν.


•    Νέοι άνθρωποι υψηλής κατάρτισης με διδακτορικά από Αμερικανικά και Βρετανικά Πανεπιστήμια, δεν μπορούν να βρουν εργασία.

Γιατί συμβαίνει αυτό; Γιατί δεν υπάρχει ένα τέλος σε αυτή τη δίνη;

Η βασική απάντηση είναι διότι το πιστωτικό σύστημα έχει σταματήσει να λειτουργεί και το κράτος αντί να βοηθά υπονομεύει δυνατότητες ανάπτυξης.

Οι τράπεζές μας δεν μπορούν ούτε να δανειστούν ούτε να δανείσουν. Την ίδια στιγμή:


•    Το χρεοκοπημένο κράτος μας δανείζεται χρήματα από την Ευρώπη και το ΔΝΤ εκ μέρους των τραπεζών, αλλά αυτά τα κεφάλαια εξαφανίζονται στις μαύρες τρύπες των τραπεζών.


•    Η βιομηχανία μας και ο τομέας των υπηρεσιών μας κείται σε ερείπια ενώ το κράτος επιτίθεται στα μειωμένα εισοδήματα εκείνων που ακόμα εργάζονται για να καλύψουν τα ελλείμματα του.

•    Μόνο που δεν μπορεί να το επιτύχει αυτό καθότι το δημόσιο χρέος μας αυξάνεται ενώ το εθνικό εισόδημα από το οποίο το χρέος πρέπει να αποπληρωθεί μειώνεται γρήγορα.

Και αυτός ο φαύλος κύκλος περιστρέφεται όλο και πιο γρήγορα.

Υπουργοί της Κυβέρνησης ομολογούν ιδιωτικά ότι κι εκείνοι σκέφτονται ότι οι πολιτικές τους εντείνουν την κρίση -προσθέτοντας ότι δεν έχουν εναλλακτική- ότι αυτές οι πολιτικές τους επιβάλλονται από την Ευρώπη.

Κάθε φορά που η Ελληνική κυβέρνηση κάνει άλλη μια αισιόδοξη ανακοίνωση οι άνθρωποι το συγκρίνουν με την καταστροφή που βλέπουν γύρω τους και χάνουν κάθε πίστη ότι αυτοί οι οποίοι οδηγούν το έθνος ξέρουν τι κάνουν.

Φοβούμαι πως για πολλούς οικονομολόγους αλλά και φοιτητές στον τομέα της Δημόσιας Πολιτικής η χώρα μας έχει μετατραπεί σε ένα εργαστήριο πολιτικών λιτότητας.

•    Αν θέλετε να δείτε με ποιο τρόπο η εφαρμογή προκυκλικών οικονομικών πολιτικών καταστρέφει τον κοινωνικό ιστό, μετατρέποντας μία ύφεση σε βαθειά Κρίση, ελάτε στην Ελλάδα.


•    Αν θέλετε να δείτε με ποιο τρόπο η επιβολή του μεγαλύτερου προγράμματος δημοσιονομικής πειθαρχίας εν καιρώ ειρήνης, αποτυγχάνει ως προς την αντιμετώπιση της κρίση χρέους, ελάτε στην Ελλάδα.


•    Εάν θέλετε να δείτε με ποιο τρόπο η κλεπτοκρατία καταφέρνει να παραμείνει στην εξουσία έχοντας καταστρέψει ένα ολόκληρο έθνος, ελάτε στην Ελλάδα.

Η επικρατούσα άποψη είναι ότι ο κύκλος της ύφεσης που σας περιγράφω ξεκίνησε εξαιτίας του υπερδανεισμού του Ελληνικού κράτους κατά την περίοδο που προηγήθηκε του Κραχ του 2008. Αυτό δεν είναι αναληθές.

Ωστόσο από πλευράς ανάλυσης δεν βοηθά στην προσπάθεια μας να κατανοήσουμε τα αίτια της κρίσης. Είναι κάπως σαν να λέμε ότι ένας ασθενής που πάσχει από καρκίνο πονάει. Αυτό μπορεί πράγματι να ισχύει όμως η συγκεκριμένη παρατήρηση δεν μπορεί να εξηγήσει τι ακριβώς προκάλεσε τον καρκίνο, τι τύπο καρκίνου ή ποια θεραπεία μπορεί να βοηθήσει στην ίασή του. Το χρέος, όπως και ο πόνος, είναι το σύμπτωμα ενός βαθύτερου προβλήματος.

Εάν δεν με πιστεύετε ότι το χρέος δεν είναι η αιτία της κρίσης, σκεφτείτε το παράδειγμα της Ιρλανδίας. Ή της Ισπανίας. Τα επίπεδα του δημοσίου χρέους τους το 2008 ήταν χαμηλότερα από αυτά της Γερμανίας. Οι κρατικοί προϋπολογισμοί τους ήταν πλεονασματικοί, εν αντιθέσει με αυτόν της Γερμανίας ο οποίος ήταν ελλειμματικός. Και παρόλα αυτά η Ιρλανδία και η Ισπανία βρέθηκαν στον ίδιο φαύλο κύκλο με την Ελλάδα: περικοπές μισθών, μείωση της ζήτησης, αύξηση της ανεργίας, μετανάστευση, απογοήτευση. Γιατί;


Ο λόγος είναι, βέβαια, ότι οι χώρες μας είναι μέρος μιας άσχημα σχεδιασμένης Νομισματικής Ένωσης. Μιας νομισματικής ένωσης που έκανε δύο πράγματα:


•    Αφαίρεσε από τις οικονομίες μας την ικανότητα να απορροφήσουν ένα σοκ, σε περίπτωση που μας χτυπήσει μια παγκόσμια ή περιφερειακή κρίση.


•    Και φρόντισε ώστε, όταν ήρθε το σοκ, να είναι πολύ, πολύ μεγαλύτερο! Γιατί μεγαλύτερο; Επειδή, κατά τη διάρκεια των «καλών εποχών», η νομισματική μας ένωση οδήγησε σε γιγαντιαίες ροές κεφαλαίων από τις πλεονασματικές χώρες στις ελλειμματικές μας χώρες. Οι ροές δημιούργησαν φούσκες που, με τη σειρά τους, δημιούργησαν την εντύπωση της ανάπτυξης (μεγέθυνσης) και της προόδου.


•    Στην Ισπανία, τα χρήματα που προέρχονταν από τη Γερμανία και αλλού ήταν δανεισμένα από ιδιώτες-επενδυτές. Οι τιμές των κατοικιών αυξήθηκαν, οι άνθρωποι δανείστηκαν σε μεγάλο βαθμό από τις τράπεζες για να τα αγοράσουν, οι τιμές στη συνέχεια πήγαν ακόμα πιο ψηλά, οι άνθρωποι αισθάνθηκαν πλούσιοι, ξόδεψαν περισσότερο και, ως εκ τούτου, η ισπανική οικονομία αναπτύχθηκε γρήγορα στις πλάτες του ιδιωτικού χρέους.


Στην Ελλάδα, τα χρήματα από τη Γερμανία και αλλού ήταν δανεισμένα από το κράτος, το οποίο τα έδωσε στη συνέχεια στους ιδιώτες-επενδυτές για την κατασκευή δρόμων, Ολυμπιακών εγκαταστάσεων.


Την ίδια στιγμή, η φοροδιαφυγή και οι φοροαπαλλαγές για τους πλούσιους, δεν επέτρεψαν έναν ισοσκελισμένο προϋπολογισμό.


Όταν οι χρηματοπιστωτικές αγορές κατέρρευσαν το 2008, τόσο η Ισπανία όσο και η Ελλάδα ήταν στο δρόμο προς την καταστροφή. Στην Ισπανία, όπως και στην Ιρλανδία, η αγορά ακινήτων κατέρρευσε, οι τιμές έπεσαν, οι άνθρωποι κατέληξαν με σπίτια που άξιζαν λιγότερο από ό,τι τα δάνεια τους, πολλοί χρεοκόπησαν. Όταν οι τράπεζες άρχισαν να έχουν πρόβλημα, το κράτος παρενέβη και ενέγραψε τις απώλειές τους στα βιβλία του. Με τον τρόπο αυτό, τόσο οι τράπεζες όσο και το κράτος χρεοκόπησαν.

Στην Ελλάδα, το κράτος χρεοκόπησε άμεσα, δεδομένου ότι ήταν αυτό που είχε δανειστεί σε πολύ μεγάλο βαθμό. Στη συνέχεια, οι τράπεζες που είχαν δανείσει το κράτος επίσης χρεοκόπησαν. Στη συνέχεια, οι επενδυτές χρεοκόπησαν. Σύντομα, ολόκληρη η χώρα είχε καταρρεύσει.

Δεδομένης της δομής της ευρωζώνης, όπου τα κράτη, χωρίς μία Κεντρική Τράπεζα από πίσω τους, έπρεπε να βάλουν πλάτη στην πτώχευση των τραπεζών, και όπου οι τράπεζες έπρεπε να συνεχίσουν τη χρηματοδότηση των χρεωκοπημένων κρατών, ήταν αναπόφευκτο ότι η θανάσιμη αγκαλιά μεταξύ αφερέγγυων τραπεζών και αφερέγγυων κρατών θα οδηγούσε σε φαινόμενο ντόμινο.


Σε εκείνο το σημείο, η Ευρωπαϊκή Ένωση αρνήθηκε να δει κατάματα τα διαρθρωτικά ρήγματα στην καρδιά της νομισματικής ένωσης.


•    Αποφάσισαν ότι ήταν καλύτερα να προσποιούνται ότι αυτό είναι απλώς μια κρίση δημόσιου χρέους, από το να παραδέχονταν ότι έχουν σχεδιάσει μια νομισματική ένωση-έκτρωμα.


•    Αποφάσισαν να επιβάλουν λιτότητα σε υπό κατάρρευση οικονομίες, εξασφαλίζοντας έτσι ότι ο ρυθμός της κατάρρευσης θα επιταχυνθεί.


•    Με τον τρόπο αυτό, επέφεραν μια ύφεση που δεν ήταν απαραίτητο να έχουμε..


•    Και επιμένουν ακόμα σε αυτό.


•    Με τεράστιο ανθρώπινο κόστος.


•    Και με ένα φοβερό κόστος για τη δημοκρατία.

Λοιπόν, κυρίες και κύριοι, στέκομαι μπροστά σας και ντρέπομαι βαθιά αλλά θα πω ότι κανένα από αυτά τα μαθήματα δεν το έχει πάρει η Ευρώπη.


Ένα άλλο πράγμα που μας έχει διδάξει η κρίση του 1929 είναι ότι, εάν η πολιτική τάξη αποτύχει να αντιμετωπίσει τις συνέπειες αυτής της κατάρρευσης, και η οικονομική κάμψη μετατραπεί σε ύφεση, οι Ναζί θα βρεθούν σύντομα στο Κοινοβούλιο.

Και στο Κοινοβούλιο της χώρας μου, είμαστε υποχρεωμένοι κάθε μέρα να καθόμαστε απέναντι από μια πτέρυγα των Ναζί κακοποιών που προωθούν τον αντισημιτισμό και χαιρετούν όπως ο Αδόλφος Χίτλερ.


Επειδή ανέφερα την περίοδο μεσοπολέμου, τη Μεγάλη Ύφεση, είναι ενδιαφέρον για μένα να συγκρίνουμε την Κεντρική μας Τράπεζα , την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, με τη Fed (Την Ομοσπονδιακή τράπεζα), εδώ στην Ουάσιγκτον.


Το γεγονός ότι ο επικεφαλής της Κεντρικής σας Τράπεζας, κ. Ben Bernanke, έκανε την ακαδημαϊκή εργασία του, μελετώντας την Μεγάλη Ύφεση, είναι σημαντικό. Μπορεί να είναι ένας από τους λόγους για τους οποίους η Fed έχει συμπεριφερθεί τόσο διαφορετικά από την ΕΚΤ.


Αν συγκρίνει κανείς τη γλώσσα που χρησιμοποιείται από τον κ. Bernanke κατά τη διάρκεια των πέντε τελευταίων ετών με εκείνη των τραπεζιτών της Κεντρικής μας Τράπεζας, θα εντοπίσει τη διαφορά. Η Κεντρική Τράπεζα της Ευρώπης, η Κεντρική μας Τράπεζα, φαίνεται ανέγγιχτη από την οικονομική κρίση που εξελίσσεται κάτω από τη μύτη της. Αν οι κεντρικοί τραπεζίτες μας είχαν περάσει λίγο περισσότερο από το χρόνο τους μελετώντας την Μεγάλη Ύφεση, τα πράγματα μπορεί να ήταν διαφορετικά

Επιμένοντας για ένα λεπτό στο θέμα της Μεγάλης Ύφεσης , επιτρέψτε μου να σας υπενθυμίσω την ευφυή επισήμανση του Φραγκλίνου Ρούσβελτ ότι, σε μια εποχή ύφεσης, το χειρότερο που πρέπει να φοβόμαστε είναι ο ίδιος ο φόβος. Στη χώρα μου, λες και ήθελαν να αποδείξουν ότι έχει δίκιο ο Roosevelt, προς όφελός τους, οι κλεπτοκράτες αγωνίζονται να παραμείνουν στην εξουσία διασκορπίζοντας το φόβο. Το φόβο για την εναλλακτική λύση στην κυριαρχία τους. Το φόβος για εμάς. Το φόβο για την Αριστερά που εκπροσωπώ εδώ σήμερα.

Υπάρχει κάτι να φοβηθεί κανείς από την Αριστερά στην Ελλάδα; Με ποιο τρόπο είμαστε ριζοσπαστικοί; Οι κινδυνολόγοι θα σας πουν ότι το κόμμα μας, αν έρθει στην κυβέρνηση, θα σκίσει τη δανειακή σύμβαση με την Ευρωπαϊκή Ένωση και το ΔΝΤ, θα βγάλει τη χώρα έξω από την ευρωζώνη,  θα διακόψει τους δεσμούς της Ελλάδας με την πολιτισμένη Δύση, ότι η Ελλάδα θα γίνει μια νέα Βόρεια Κορέα.

Αυτό είναι κινδυνολογία στα χειρότερά της. Ο ΣΥΡΙΖΑ, το κόμμα μου, δε θέλει τίποτα από αυτά. Ήμασταν πάντα, και πάντα θα παραμείνουμε, ένα ευρωπαϊκό κόμμα.
Το ότι πιστεύουμε ότι η Ευρώπη έχει χάσει το δρόμο της, και ότι επιβάλλει απάνθρωπες πολιτικές στους ίδιους τους λαούς της, δε μπορεί να θεωρηθεί αντι-ευρωπαϊκό. Πρέπει η πολιτική μας να ανταποκρίνεται στα συμφέροντα των λαών  της Ευρώπης. Και στην ιδέα ότι η Ευρώπη είναι το σπίτι μας και πρέπει να το υπερασπιστούμε από τη Μεγάλη Ύφεση που εξαπλώνεται και η οποία απειλεί όχι μόνο εμάς τους Ευρωπαίους, αλλά και ολόκληρη την παγκόσμια οικονομία. Θέλουμε να σταματήσουμε τον κατακερματισμό της Ευρώπης. Και αυτό σημαίνει να αντισταθούμε στις σημερινές πολιτικές της Ευρώπης.

Επιτρέψτε μου να το πω αυτό ξεκάθαρα: ο ΣΥΡΙΖΑ θα κρατήσει την Ελλάδα στην Ευρωζώνη. Αλλά αυτό δεν σημαίνει αποδοχή ηλίθιων και απάνθρωπων πολιτικών που μας υπαγορεύονται από τούς σημερινούς, αυτοκαταστροφικούς ιθύνοντες της Ευρωζώνης. Όχι! Πράγματι, κατά την άποψή μου, προκειμένου να παραμείνουμε μακροπρόθεσμα στην Ευρωζώνη, πράγματι προκειμένου η Ευρωζώνη να επιβιώσει, χρειαζόμαστε μια αλλαγή σχεδίου. Χρειαζόμαστε μια ορθολογική επανεκτίμηση της στρατηγικής μας για την καταπολέμηση της κρίσης. Όχι σε ελληνικό επίπεδο. Στο επίπεδο της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Αλλά αυτή η νέα στρατηγική δεν θα έρθει μέχρις ότου και εκτός εάν ένα κόμμα όπως το δικό μας φωνάξει στις Βρυξέλλες: Φτάνει πια!

Αυτό που λέμε είναι ότι η συμφωνία αυτή παραβιάζεται καθημερινά από την ίδια την πραγματικότητα. Η δανειακή σύμβαση θα γίνει αντικείμενο επαναδιαπραγμάτευσης.
Αλλά το Μνημόνιο της λιτότητας είναι ήδη νεκρό.

Επιτρέψτε μου να υπογραμμίσω ότι δεν είναι δουλειά του ΔΝΤ να προβλέψει τι θα συμβεί αν ο ΣΥΡΙΖΑ κερδίσει. Θα μπορούσαμε να συνεχίσουμε χωρίς τέτοια σχόλια που υπονομεύουν τη σταθερότητα της οικονομίας ακόμη περισσότερο.

Ωστόσο, χαιρετίζω την προειδοποίηση για Βρυξέλλες, Φρανκφούρτη και Βερολίνο ότι η συμφωνία αυτή έχει ξεπεραστεί από την πραγματικότητα.

Ότι είναι αδύνατον να εφαρμοστεί με επιτυχία, ακόμα και αν ο Σύριζα πείσει κάθε Έλληνα, κάθε Ελληνίδα και κάθε Ελληνόπουλο να ξυπνάει και να κοιμάται σε καθημερινή βάση με την πρόθεση να την τηρεί.


Βλέπετε, πρόκειται για μια συμφωνία που έρχεται σε αντίθεση με τους νόμους της οικονομίας. Και για το λόγο αυτό, η επίμονη εφαρμογή της συμφωνίας αυτής έρχεται σε αντίθεση με τους νόμους του ανθρωπισμού.


Έτσι, αν οι ριζοσπαστικές πολιτικές του ΣΥΡΙΖΑ δεν αφορούν στο να βγάλει την Ελλάδα από την Ευρωζώνη. Και αν δεν πρόκειται να σκίσει τις συμφωνίες μας με την Ευρωπαϊκή Ένωση. Τι σημαίνει η ετικέτα μας ως Ριζοσπαστικής Αριστεράς;

Σημαίνει ότι το είμαστε έτοιμοι για ριζικές μεταρρυθμίσεις στο κράτος, ώστε να δημιουργηθεί ένα σταθερό περιβάλλον δικαιοσύνης, αναδιανομής του πλούτου, και επενδύσεων.


Σημαίνει ότι θα συνεχίσουμε να επιμένουμε ότι η Ευρωζώνη χρειάζεται νέα θεμέλια.


Σημαίνει ότι δεν θα αποδεχτούμε την ευρωπαϊκή μετενσάρκωση του Χέρμπερτ Χούβερ να στοιχειώνει τους λαούς της Ευρώπης.

Σημαίνει ότι θα αντιταχθούμε σε κάθε προσπάθεια να εξηγηθεί η κρίση του ευρώ, με το σχήμα “Οι τζίτζικες του Νότου ξόδεψαν υπερβολικά χρησιμοποιώντας τα μυρμήγκια του Βορρά ως εγγυητές”.


Σημαίνει ότι συνεχίσουμε να εξηγούμε ότι η κρίση του ευρώ συνέβη επειδή οι τζίτζικες της Γερμανίας και της Ελλάδας έκαναν πάρτυ πριν από το 2008, κερδίζοντας εις βάρος των σκληρά εργαζόμενων μυρμηγκιών τόσο στη Γερμανία όσο και στην Ελλάδα.


Και όταν συνέβη το κραχ, οι τζίτζικες της Γερμανίας και της Ελλάδας απαίτησαν ότι τις απώλειές τους θα τις πληρώσουν τα μυρμήγκια της Γερμανίας και της Ελλάδα.


Σημαίνει ότι θα απαιτήσουμε ένα Νέο Σύμφωνο (new deal) για την Ευρώπη, που θα κινητοποιήσει τις παραγωγικές δυνατότητες της Ηπείρου ενάντια στη φτώχεια και την απελπισία.


Τον περασμένο Ιούνιο, ο ΣΥΡΙΖΑ τινάχθηκε από το 4 στο 27% αλλά δεν ήταν πρώτο κόμμα.Πολλοί από εσάς πρέπει να έχετε ακούσει την προπαγάνδα, ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ένα κόμμα επικίνδυνα άπειρο.


Σήμερα, στέκομαι εδώ, μπροστά σας, έτοιμος να απαντήσω στις ερωτήσεις σας, και υπερήφανος να πω:

Ναι, είμαστε άπειροι στο να συνάπτουμε σκιερές συμφωνίες με τους κλεπτοκράτες και τους ολιγάρχες. Ναι, είμαστε άπειροι στη συγκάλυψη σκανδάλων δωροδοκίας, όπως το διαβόητο σκάνδαλο της Siemens. Όπως το σκάνδαλο απόκρυψης της λίστας Λαγκάρντ. Ναι είμαστε άπειροι. Ναι, δεν έχουμε στο ενεργητικό μας καμία υπογραφή δανειακής σύμβασης που αντιβαίνει στη λογική της μακροοικονομίας. Ναι, οι σκέψεις μας είναι σαφείς και τα χέρια μας είναι σταθερά. Και, πάνω απ 'όλα, είναι καθαρά.


Τελευταίο, αλλά όχι έσχατο, το μήνυμά μου σε αυτό το κοινό, εδώ στο Brookings, είναι ότι το κόμμα μας θέλει να καθιερώσει έναν αμοιβαία επωφελή διάλογο με καλοπροαίρετους, προοδευτικούς στοχαστές από την δική σας πλευρά του Ατλαντικού.

Θέλω να σας πω ότι οι άνθρωποι στην Ελλάδα, ακόμη και της Ριζοσπαστικής Αριστεράς, σας θεωρούν συνοδοιπόρους στην πολύπλευρη, αλλά σημαντική επιχείρηση για την αποκατάσταση της ευημερίας και της ελπίδας στις δύο πλευρές του Ατλαντικού.

Ο υπόλοιπος κόσμος, έχοντας σημειώσει τεράστια πρόοδο τις τελευταίες δεκαετίες, παρακολουθεί εμάς τους Ευρωπαίους και τους Αμερικανούς με αγωνία. Δεν πρέπει να τους απογοητεύσουμε όπως ακριβώς δεν πρέπει να απογοητεύσουμε τους ίδιους τους λαούς μας.


Πρέπει να αποδείξουμε όλοι μαζί ότι η ανθρωπότητα έχει γίνει σοφότερη από τις καταστροφές που έχει ζήσει στο παρελθόν.

Σας ευχαριστώ