ΕΡΓΑ ΤΟΥ ΔΙΑΒΟΛΟΥ

 Διαβάζουμε ότι ο πρόεδρος της Bundesbank, το 44χρονο καμάρι της γερμανικής ολιγαρχίας Γενς Βάιτμαν, αναφέρεται στον Φάουστ του Γκέτε χαρακτηρίζοντας το πρόγραμμα του Μάριο ως «έργο του διαβόλου».

Η χώρα είναι σε πλήρες αδιέξοδο. Ο Μεφιστοφελής, με τη μορφή του Τρελού Γελωτοποιού, στέκεται δίπλα στον Αυτοκράτορα. Ο Αυτοκράτορας, σε απόγνωση, στρέφεται προς τον Τρελό Γελωτοποιό:

Αυτοκράτορας: Δε λές κι’ εσύ πληγή μας άλλη;

Μεφιστοφελής: Καμιά! Μη δεν κοιτάζω, τί μεγάλη σκορπάτε λάμψη Εσύ κι’ όλοι οι δικοί σου! Να λείψει η πίστη εκεί, που η θέλησή σου ορίζει στέρια κι’ έτοιμο το ασκέρι τον κάθε εχτρό μακριά να διώξει ξέρει κι’ υπάρχει καλή θέληση ενωμένη με κρίση ορθή και τόσον άξια χέρια; […]Ελλείψεις θε να βρεις σε κάθε βήμα, παντού λείπει και κάτι, εδώ το χρήμα. Δε βρίσκεται στο δρόμο, μα κι’ η γνώση μπορεί τα πιο βαθειά να ξετρυπώσει. Φλέβες βουνών, θεμέλια κάστρων, τάφοι κομμένο κρύβουν κι’ άκοπο χρυσάφι

Αυτοκράτορας: Οι ελλείψεις μας δε σβηούνε με ό, τι φτάσει. Τί χρησιμεύει αυτό το κήρυγμά σου; Το αιώνιο « πώς» και « σαν» τό ’χω χορτάσει· Μας λείπει χρήμα! Ας τόβρεις η αφεντιά σου!

Μεφιστοφελής: . Θάβρω και περισσό και με ευκολία. Μα το εύκολο όμως έχει δυσκολία. Χρυσάφι υπάρχει, η τέχνη όλη μονάχα είναι να τόβρεις. Ποιός την έχει τάχα; Στης γής μέσα τα βάθια όλοι το εβάναν. Μα η γής είναι του Ρήγα για την ώρα.

Θησαυροφύλακας: Πολύ σωστά τα λέει γι έναν Τρελό. Στο Ρήγα ανήκει η γη από καιρό.

Καγκελάριος: (Υποψιασμένος) Χρυσά του σατανά εγώ βρόχια βρίσκω σ’ αυτά, κι’ όχι σωστό πράγμα και θρήσκο.

Μεφιστοφελής: Στέκουνε γύρω κι’ απορούνε, στο θησαυρό μου δυσπιστούνε

Αυτοκράτορας: Εμπρός, τρελέ, και δεν το σκάζεις! Τίμησε τα φουσκόλογά σου, δείξε τα μέρη που μας τάζεις! Εμπρός δεν περιμένω πια!

Μεφιστοφελής:  (Θέλει να ξεφύγει και να το σκάσει. Μιλά με την μορφή του Αστρολόγου, για να αποφύγει την διαταγή του Αυτοκράτορα) Συγκράτησε τον πόθο αυτόν Αφέντη! Ας γίνει το τρελό μας, πρώτα γλέντι.

Αυτοκράτορας: (Ανακουφισμένος από τις ψεύτικες υποσχέσεις του Μεφιστοφελή) Τότε εύθυμα ο καιρός μας ας διαβεί!

Και πέρασαν οι μέρες. Ο Μεφιστοφελής έκοψε τραπεζογραμμάτια χωρίς αντίκρισμα σε χρυσό στο θησαυροφυλάκιο του Κράτους και όλοι, μη γνωρίζοντας την απάτη, είναι ευτυχισμένοι. Ακολουθεί ένα σουρεαλιστικό ξέσπασμα του Γκέτε με κλαδιά ελιάς (στην Γερμανία!!!) με καρπούς που μιλάνε, ψαράδες, ζητιάνους, φανταστικά πρόσωπα της αρχαίας Ελληνικής μυθολογίας. Οι υπάλληλοι είναι πληρωμένοι, οι λογαριασμοί εξοφλημένοι, ο κόσμος ξοδεύει χωρίς σκέψη.

Και συνεχίζει:

Μεφιστοφελής: Αφέντη, ορίζεις τώρα πια τη γη.

Αυτοκράτορας: Πoιά τύχη σέχει φέρει εδώ καλή από τις χίλιες νύχτες και τη μια;

Αυλάρχης: Ο κάθε μας λογαριασμός είναι πιά Ρήγα εξοφλημένος, των τοκογλύφων ο στρατός είναι κι’ αυτός πιά πληρωμένος

Στρατάρχης: Προκαταβλήθηκε ο μιστός, μένει στη θέση του ο στρατός.

Θησαυροφύλακας: Ρώτα εκεινούς που τόχουν κατορθώσει

Φάουστ: Στον Καγκελάρη αρμόζει να μιλήσει

Καγκελάριος: Που στα στερνά του τόσο έχει ευτυχήσει!- Ακούστε, τί μας λέει το σοβαρό τούτο το χαρτί, που το κακό το διώχνει μας φέρνει το καλό! (διαβάζει) «Καθένας, που θελήσει, ας το γνωρίζει: Κορώνες το παρόν χίλιες αξίζει. Για ενέχυρό του κείνται ασφαλισμένα στη χώρα του Ρηγός πλούτη θαμμένα. Ο θησαυρός ευτύς θα ξεθαφτεί και το κάλυμμα θα γίνει στο χαρτί».

Στο άκουσμα αυτής της ψεύτικης Βεβαίωσης ο Ρήγας μένει άναυδος. Αμέσως όλα καθαρίζουν στο μυαλό του και αντιλαμβάνεται τους λόγους της ξαφνικής ευημερίας στο Κράτος του. Μία εγκληματική απάτη είναι μπροστά του.

Αυτοκράτορας: Έγκλημα νοιώθω, απάτη τρομερή! Πώς βρέθηκε αυτού του Ρήγα η υπογραφή; Φωτιά πρέπει τον ένοχο να κάψει.

Θησαυροφύλακας: Θυμήσου, ο ίδιος το ’χες υπογράψει. Υπόγραψες κι οι μάγοι σου, που λες, εκάμανε χιλιάδες στο λεπτό σαν τη δικιά σου ευτύς υπογραφές. Για νάιδουν όλοι αμέσως το καλό, ευτύς σφραγίσαμε όλη τη σειρά. Των δέκα των πενήντα κι’ εκατό χαρτιά έχουμε ετοιμάσει μια χαρά. Δε φανταζόστε πόση αναγαλλιά νοιώθει ο λαός. Η πόλη σου, η νεκρή από τη μούχλα, τώρα ξαναζεί και μέσα στη χαρά πια κολυμπά.

Αυτοκράτορας: Και για χρυσάφι ο κόσμος το περνά; Με αυτά μισθοδοτούν στρατό κι’ Αυλή;  Αν κι’ απορώ, πολύ μ’ ευχαριστεί.

Αυλάρχης: Πέταξαν πια και πώς να μαζευτούνε. Όλα είναι τα σαράφικα ανοιχτά, αλλάζουν με χρυσάφι τα χαρτιά. Στα καπηλειά από κει και στον ψωμά. Κόβει ο ψωμάς κι’ ο ράφτης όλο ράβει, «Ζήτω του Ρήγα» λεν, το γλέντι ανάβει.

Μεφιστοφελής: Χαρτάκι αντί χρυσάφι είν’ ευκολία.

Αυτοκράτορας: Μέγα καλό χρωστώ στην αφεντιά σας κι’ άξιο μιστό να πάρετε κοπιάστε.

Κλασικός φιλελεύθερος ο φον Γκέτε, προπομπός των ήπιων (Χάγιεκ) και χαρτοκοράδων (Φριντμαν) μονεταριστών, εχθρός της δημοκρατίας και της ισότητας (Law-givers or revolutionaries who promise both equality and freedom at one and the same time are either dreamers or charlatans, Maximen und Reflexionen No. 953) δεν θα περίμενε κανείς κάτι διαφορετικό από αυτόν. Εξέχον μέλος της γερμανικής άρχουσας τάξης και του πολιτικού προσωπικού τα λέει όπως ακριβώς τα λέγανε και τα λένε σε αυτές τις παρέες.

Αν τον φανταστούμε στη σημερινή Ελλάδα να εμπνέεται από το ντόπιο πολιτικό προσωπικό για ένα έργο του, το παραγόμενο αποτέλεσμα, ας πούμε για τον Τσίπρα, δεν θα ικανοποιούσε τους πολυπληθείς, υποθέτω, θαυμαστές του που είναι και οπαδοί του ΣΥΡΙΖΑ.