Οι δείκτες υψηλής συνότητας έδειξαν έντονα σημάδια βελτίωσης της παγκόσμιας οικονομίας μέσα στο καλοκαίρι. Ο δείκτης υπευθύνων προμηθειών (Purchasing Managers Index - PMI) (βαρόμετρο για τις συνθήκες λειτουργίας των επιχειρήσεων του μεταποιητικού τομέα και για αλλαγές στα δεδομένα της προσφοράς και της ζήτησης) αυξήθηκε
Αυτό υποδεικνύει ετήσιο ρυθμό ανάπτυξης 3-3.5% για ο 2014. Καλό, αλλά κάτω από ποσοστό που έπιασε κατά την ανάκαμψη το 2010
Η ανάκαμψη από την κρίση 2007-08 είναι η ασθενέστερη από όλες τις ανακάμψεις που βίωσε ο καπιταλισμός μεταπολεμικά (η παγκόσμια βιομηχανική παραγωγή είναι στο 40% του ρυθμού που είχε πριν την κρίση και στο 60% του μακροπρόθεσμου μέσου όρου). Το ίδιο συμπέρασμα βγαίνει και για τις ΗΠΑ, την οικονομία που πέτυχε την 2η μεγαλύτερη ανάκαμψη από όλες τις μεγάλες δυνάμεις (G7 - 1ος κατά τι (0,03%) ο Καναδάς) (καλά τα πάει και το ΗΒ): το ΑΕΠ των ΗΠΑ είναι 5% κάτω από το full potential του και η ανάπτυξη είναι λίγο κάτω από το 2% το χρόνο από το 2009 και μετά, δηλ 40% κάτω από τον μεταπολεμικό μέσο όρο (3,3%).
Mε τη μια ή την άλλη διατύπωση και ένταση, οι αφηγήσεις των βασικών εργαλείων του συστήματος (ΔΝΤ, ΟΗΕ, Παγκόσμια Τράπεζα) καταλήγουν στο ότι το δυναμικό ανάπτυξης των προηγμένων οικονομιών είναι πολύ μικρό. Πράγμα που σημαίνει ότι πρέπει να αλλάξει το πλαίσιο εντός του οποίου εργάζονται, παράγουν και πληρώνονται οι κάτοικοί τους, να αλλάξει ο τρόπος με τον οποίο κατανέμεται το κεφάλαιο, να αυξηθεί ο ανταγωνισμός και η παραγωγικότητα των τομέων που ασχολούνται με τα λεγόμενα μη-εμπορεύσιμα αγαθά (εμπορεύσιμα είναι τα αγαθά και υπηρεσίες που εξάγει μια χώρα ενώ μη εμπορεύσιμα τα αγαθά και υπηρεσίες τα οποία παράγονται για εγχώρια κατανάλωση (δημόσιες υπηρεσίες, κατασκευές, λιανικό εμπόριο, προσωπικές υπηρεσίες κλπ), να ξανασκεφτούμε το μέγεθος της κυβέρνησης, να εξετάσουμε το ρόλο και τη σημασία των δημοσίων επενδύσεων, κι άλλα γνωστά να…, να…..
Αν δεν γίνουν αυτά, ο ρυθμός μεταβολής του ΑΕΠ πιθανόν να αρχίσει να παλινδρομεί στο μηδέν...
Αν και έχει δίκιο ο Θ. Μαριόλης να απορεί ειρωνικά (ήδη από πέρυσι) για την άποψη που ευδοκιμεί στην (κομμουνιστική και μη) ελληνική αριστερά αλλά και σε ευρύτερα τμήματα της κοινωνίας, ότι η παγκόσμια οικονομία βρίσκεται σε κατάσταση παρατεταμένης οικονομικής κρίσης από τα τέλη του 2007, το πρόβλημα είναι η αβεβαιότητα και το δυναμικό της ανάπτυξης, ειδικά για τις αναπτυγμένες χώρες, και ο φόβος για την ανωτέρω παλινδρόμηση.
Οι αναπτυσσόμενες χώρες τραβούν κι αυτές το δρόμο τους με μεγαλύτερο φυσικά δυναμικό ανάπτυξης από τις αναπτυγμένες (αν και μικρότερο από τα προηγούμενα χρόνια) αλλά και τα δικά τους προβλήματα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου