Η "φαντασίωση" της Βαϊμάρης

[…] το 1918, η ισχύουσα κατάσταση, παρότι καταστροφική, όχι μόνο διασφάλισε τη σταθερότητα του φυσικού και ιστορικού πλαισίου (από υλική άποψη η Γερ,ανία ήταν σχεδόν ανέπαφη), αλλά κι έφερε στο επίκεντρο του στοχασμού και της ευαισθησίας τα γεγονότα της αυτοκαταστροφής και της συνέχειας του ευρωπαϊκού πολιτισμού. Η διατήρηση του εθνικού συστήματος και των ακαδημαϊκών και λογοτεχνικών συμβάσεων επέτρεψε την εμφάνιση ενός μεταφυσικού-ποιητικού λόγου για το χάος.

Από τα σπλάχνα αυτού του μεταφυσικού-ποιητικού λόγου ξεπήδησε μια ομάδα βιβλίων διαφορετικών από όλα είχαν γραφτεί μέχρι τότε στην ιστορία της δυτικής σκέψης και του δυτικού συναισθήματος. Ανάμεσα στο 1918 και το 1927, μέσα σε 9 μόλις χρόνια, εμφανίζονται στη Γερμανία μισή ντουζίνα βιβλία, που είναι κάτι παραπάνω από βιβλία, τόσο ως προς τις διαστάσεις όσο και ως προς το περιεχόμενο τους. Το 1918 εκδίδονται «Το Πνεύμα της Ουτοπίας» του Ερνστ Μπλοχ και «Η Παρακμή της Δύσης» του Όσβαλντ Σπένγκλερ. Το 1919 η «Προς Ρωμαίους Επιστολή» του Καρλ Μπαρθ. Ακολουθεί το 1921 «Το Άστρο της Λύτρωσης» του Φραντς Ρόζεντσβάιχ. Το 1927 το «Είναι και Χρόνος» του Μάρτιν Χάιντεγκερ. Ένα από τα δυσχερέστερα ερωτήματα είναι το αν ο 6^ος τίτλος αποτελεί μέρος του συνόλου και, αν ναι, με ποιόν τρόπο: «Ο Αγών μου» δημοσιεύεται σε 2 τόμους ανάμεσα στο 1925 και 1927.

Από την εισαγωγή του Τζ. Στάινερ στο «Χάιντεγκερ»

Δηλ. ένα μαρξιστικό (Το Πνεύμα τη ς Ουτοπίας), ένα αντιδραστικό (Η Παρακμή της Δύσης), ένα θεολογικοδογματικό (Προς Ρωμαίους Επιστολή), ένα αναρχοκομμουνιστικοθεολογικό (Το Άστρο της Λύτρωσης), ένα ολοκληρωτικά ασαφές και μπουρδουκλωτικό  (Είναι και Χρόνος), και ένα εξαιρετικά σαφές και στοχευμένο (Ο Αγών μου)

Και, σε επίπεδο μυθοπλασίας, που ίσως λέει πιο πολλά (και σίγουρα πιο καλά), ο «Ντέμιαν» (1919), οι «Κλάιν και Βάγκνερ» (1919), ο «Σιντάρτα» (1922), ο «Λύκος της στέπας» (1927) και «Νάρκισος και Χρυσόστομος» (1930) του Ε Έσε, το «Μαγικό Βουνό» και ο  «Ιωσήφ και οι Αδελφοί Αυτού» του Τ Μαν, η Berlin Alexanderplatz (1930) του Α Ντέμπλιν

Και πάνω από όλα το «Για μια κριτική της βίας» (1921) του Β Μπένγιαμιν

 

Τώρα στους Μετα Κανονικούς καιρούς (το μεταμοντέρνοι καιροί, αν είχε κάποιο νόημα, είναι, πλέον, αναχρονισμός), μια μη-κανονική χώρα όπως η Ελλάδα ( με την έννοια ότι καταφάσκει ολοκληρωτικά στον πλούτο της δύσης αλλά αρνείται (εξίσου ολοκληρωτικά;) τον αυστηρό βαθμονόμο αυτής της κουλτούρας και φαντασιώνεται (με την αρνητική εκδοχή της φαντασίωσης) πώς πορεύεται; Η ιστορία λέει με δάνεια, ο Τσίπρας με περηφάνια.. Για να δούμε…