Κάποτε ήταν το Πατρίς, Θρησκεία, Οικογένεια. Σήμερα είναι το:
"Επιτυχία, πρωτίστως, θα είναι το να μην χάσει ο ελληνικός λαός την εμπιστοσύνη του σε τρία πράγματα: Στον εαυτό του, στην ελεύθερη αγορά και στη δημοκρατία"
O Εαυτός, η Ελεύθερη Αγορά, και η Δημοκρατία
Πρόκειται για διαφορά φάσης. Ο ανώριμος καπιταλισμός εξαρτιόταν σε μεγάλο βαθμό από τη πατρίδα, τη θρησκεία και την οικογένεια και έτσι εξασφάλιζε την κοινωνική του συνοχή. Ο ώριμος καπιταλισμός διατηρεί αυτές τις αξίες, αλλά μεταβάλλει την ιεραρχία: Θρησκεία, Πατρίδα και Οικογένεια υποβαθμίζονται και σιγά σιγά αποσυντίθενται, για να αναδυθεί ο Εαυτός και να αναρριχηθεί στην κορυφή της αξιολογικής κλίμακας ένα τεράστιο Εγώ, χαμένο μέσα στην απεραντοσύνη της Αγοράς και της Δημοκρατίας.
Η πίστη στην Πατρίδα, τη Θρησκεία και την Οικογένεια, γίνεται εμπιστοσύνη (βλ. για τη διαφορά εδώ)Εμπιστοσύνη, είπαμε, στον Εαυτό, στον Ενικό, όπως λέγεται το site και η εκπομπή του Χατζηνικολάου. Ελευθερία ως προσδιορισμός της Αγοράς (και μόνο), Δημοκρατία, δηλαδή μη-βία, διάλογος παντού και πάντα (για τη σχέση του διαλόγου και του δόγματος της μη-βίας με τον καπιταλισμό, βλ. εδώ)
Ο Σαμαράς μας λέει Η κρίση που μαστίζει τη χώρα μας, δεν είναι μόνον οικονομική. Είναι και κρίση πολιτική. Πάνω απ’ όλα είναι ηθική κρίση, μια κρίση αξιών.
Ο κάθε ψευτοριζοσπαστικός αφελής κάνει ανάλογες δηλώσεις τόσα χρόνια με τον Σαμαρά. Για να επαναλαμβάνεται τόσες πολλές φορές πως η κρίση είναι βασικά κρίση ηθική ή κρίση πολιτισμού, κάτι σημαίνει αυτό.
Από τα χείλια του πρωθυπουργού, μπορούμε να θεωρήσουμε εγγυημένη την αντιστροφή της πραγματικότητας. Αν ο πρωθυπουργός αυτός, μαριονέτα των καπιταλιστών, της Ε.Ε και του Δ.Ν.Τ, μας λέει πως πάνω από όλα η κρίση είναι ηθική, μπορούμε να είμαστε σίγουροι πως η κρίση πάνω από όλα δεν είναι αυτό. Συμφωνούμε όμως ότι η κρίση είναι κρίση αξιών.
Όμως κυρίαρχη αξία στον καπιταλισμό είναι το κέρδος, οι οικονομικές αξίες, ο νόμος της αξίας, της υπεραξίας. Κυρίαρχη απαξίωση, η πιο θανατηφόρα για αυτό το σύστημα, είναι η απαξίωση του οικονομικού δυνητικού κεφαλαίου. Από κοντά, χωρίς να αναιρούν αυτή την πρωτοκαθεδρία, έρχονται η απαξίωση της πολιτικής, των πολιτισμικών δεσμών, των εθνικών οραμάτων κλπ. Και όλα αυτά, με βάση τη δική τους αξιολογία, τον δικό τους δηλαδή κώδικα αξιών και τις δικές τους ιεραρχήσεις.
Άραγε, τί να σχολιάσουμε από τα βρωμερά δάκρυα του Σαμαρά και του κάθε Σαμαρά για τον ''άνθρωπο''? Ο άνθρωπος για τον οποίο ενδιαφέρονται όλοι οι υπηρέτες του κεφαλαίου, είναι ο αφηρημένος άνθρωπος που καταμετράται ως υποδουλωμένη εργασιακή δύναμη (στην ''ελεύθερη Αγορά'') και απλό ψηφουδάκι στην ''Δημοκρατία'' τους. Και αυτός ο αφηρημένος άνθρωπος, που δεν πεινά, δεν πονά, που δεν είναι παρά ένα φανταστικό κατασκεύασμα, είναι τόσο φανταστικός και τόσο κατασκεύασμα που συμμετέχει στις φανταστικές ελεύθερες Αγορές και Δημοκρατίες, βουβός, χωρίς να μιλά. Όμως ο συγκεκριμένος άνθρωπος πεινά, πονά, διψά, ψοφά στη δουλειά, και για αυτόν τον άνθρωπο ο Σαμαράς έχει να πει ''θυσίες'' και ξανά ''θυσίες'', εργατικότητα και δουλικότητα για να έρθει ''οικονομική ανάκαμψη''.
Ο Νόμος της Χρηματικής Αξίας θεμελιώνει τον Νόμο του Αφηρημένου Ανθρώπου και θεμελιώνεται από αυτόν. Μόνο οι συγκεκριμένοι άνθρωποι, που δεν υπολογίζονται από το Δ.Ν.Τ, την Ε.Ε, το Κεφάλαιο και την συγκυβέρνησή τους, μόνο αυτοί δεν έχουν κανένα μέλλον, ή το μέλλον τους είναι αντιστρόφως ανάλογο του στόμφου ενός ακροδεξιού τσαρλατάνου και κακού ηθοποιού.
Φτάνει πια. Καμία μάσκα δεν μπορεί να κρύψει το γεγονός, πως η ''πολιτική'' και η ''δημοκρατία'' τους δεν είναι παρά μάσκες οι ίδιες της καπιταλιστικής βαρβαρότητας. Πίσω από όλα αυτά, οι κοινωνικές σχέσεις, η ταξική πάλη και η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Ως πότε; Μέχρι να αποκτήσει το κάθετι την ονομαστική του αξία, όταν σε κάθε πράγμα του κόσμου θα αποδοθεί το όνομα που του αξίζει, κάτω από το φως και την προοπτική της ανθρώπινης χειραφέτησης, όταν κάθε πράξη θα έχει σημασία μοναχά όταν είναι επαναστατική πράξη, ένα βήμα ακόμα έξω από το σπήλαιο, προς την αταξική κοινωνία.
Πηγή: Ονειρμός
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου