“Νίκο σώσε με” φέρεται να είπε ο κ. Βρούτσης τηλεφωνώντας
πανικόβλητος στον υπουργό Προστασίας του Πολίτη Νίκο Δένδια το πρωί
κατά τις 11, όταν πριν λίγες μέρες οι 35 εκπρόσωποι συνδικαλιστικών
οργανώσεων των εργαζομένων συγκεντρώθηκαν στο υπουργείο του απαιτώντας να συναντηθούν με τον υπουργό εργασίας (δηλαδή με τον ίδιο, αν δεν το έχει πάρει είδηση).
Τι τον έκανε όμως τον κ. Βρούτση να πανικοβληθεί κατ’ αυτό τον τρόπο;
Να πιστέψουμε του ίδιου τα λόγια; Ότι δηλαδή:
«…αν δεν άντεχε η πόρτα στο γραφείο μου τώρα μπορεί να μη μιλούσαμε. Ή βαριά τραυματισμένος θα ήμουν ή δεν ξέρω… Αυτοί ήρθαν με ρόπαλα και με σκοπό να τα διαλύσουν όλα. Και το κατάφεραν. Το μόνο που δεν κατάφεραν ήταν να χτυπήσουν εμένα, γιατί κλειδώθηκα στο γραφείο και άντεξε η πόρτα»!!!
Ισχυρίζεται δηλαδή ο κ. Βρούτσης, ότι τους είδε από το ματάκι της πόρτας να “έρχονται με ρόπαλα” και κλειδώθηκε μες στο γραφείο του;;; Ισχυρίζεται ότι αν είχε δεχτεί να συναντηθεί με τους συνδικαλιστές, τότε οι πρόεδροι και οι γραμματείς των ομοσπονδιών και των άλλων συνδικαλιστικών ενώσεων των εργαζομένων θα τον είχαν “τραυματίσει βαριά” ή και ακόμα χειρότερα ως το βαθμό που μπορεί, όπως είπε στο δημοσιογράφο, “τώρα να μη μιλούσαμε”;;;
Πέρα από την οποιαδήποτε σκηνοθεσία των “καταστροφών” στον προθάλαμο του γραφείου του, είναι πρώτα απ’ όλα αδιανόητο να λέει ο υπουργός αυτό που κανείς δεν διανοήθηκε να ισχυριστεί, αυτό που κανένας δεν είδε να συμβαίνει: ότι “αυτοί ήρθαν με ρόπαλα”. Ποιός του το είπε αυτό του κ. Βρούτση; Κι είναι επίσης αδιανόητο να θεωρεί και να ισχυρίζεται στα σοβαρά ο κ. Βρούτσης, ότι εφόσον συναντιόταν με τα στελέχη των συνδικαλιστικών οργανώσεων (αντί να κλειδωθεί και να κρυφτεί κάτω από το γραφείο του) θα κινδύνευε η σωματική του ακεραιότητα. Αδιανόητο, κι όμως το θεωρεί και το ισχυρίζεται. Κι αν παραμερίσει κανείς καταρχήν την εκδοχή ότι ο κ. Βρούτσης είναι ένας κοινός προβοκάτορας τύπου Παπαδόπουλου, που κατέστρεφε στρατιωτικά αυτοκίνητα ρίχνοντας ζάχαρη στα ρεζερβουάρ τους για να ενοχοποιήσει τους κομμουνιστές, τότε απομένει μόνο μια εκδοχή: ο κ. Βρούτσης τρόμαξε.
Τρόμαξε ο κ. Βρούτσης, τρομάξανε οι αστοί (που λέει και το τραγούδι), κι όταν τρομάζουν οι αστοί, όταν τρομάζει ο κ. Βρούτσης και ο κάθε κ. Βρούτσης, δεν μπορεί να φταίει γι’ αυτό ο στενός ψυχικός – συνειδησιακός τους ορίζοντας, η ταξικά παραμορφωμένη σχέση τους με την πραγματικότητα, παρά πρέπει να υπάρχει στη μέση “ανομία”, “τρομοκρατία”, “εξτρεμισμός”… Αμ πώς; Διαφορετικά θα τρομάζαμε εμείς;
Τι είναι όμως αυτό που κάνει γενικά τους αστούς να τρομάζουν; Δεν τολμούν να το παραδεχτούν ότι πρόκειται για κάτι τόσο χυδαίο, τόσο πρόστυχο, τόσο μικρό, κι όμως στην τελική δεν πρόκειται παρά μόνο γι’ αυτό: για τα λεφτά τους. Είναι τόσο απλό, που μπορούν να το καταλάβουν κι οι γάτες, το γεγονός ότι τη στιγμή που ο κόσμος υποφέρει και στενάζει από ατελείωτα χαράτσια και φόρους, χωρίς θέρμανση και χωρίς ρεύμα, χωρίς δουλειά και χωρίς εισόδημα εξαιτίας της δικής τους πολιτικής, οι ίδιοι μπαινοβγαίνουν από λίστα σε λίστα καταθέσεων εκατομμυρίων (και αθροιστικά εκατοντάδων δισεκατομμυρίων) στις Ελβετίες και στις οφσόρ, αμύθητων ποσών, ασύλληπτων για τον κοινό νου, σφετερισμένων από τον καθημερινό μόχθο του κόσμου που υποφέρει κι αγανακτεί, όπως άλλωστε όλοι το παραδέχοναι: κανείς δεν πλούτισε από τη δική του δουλειά…
Κι όλος ο τρόμος τους συνίσταται στο γεγονός ότι αυτά τα λεφτά θέλουν να τα κρατήσουνε, να τα αυξήσουν και να τα πληθύνουν, σε βάρος των ανθρώπων που πια δεν τολμούν ούτε να το σκεφτούνε ότι θα βάλουν μπρος για οικογένεια και παιδιά, των ανθρώπων που πια μόνο μια αόρατη κι αβέβαιη γραμμή τους χωρίζει από την οριστική κι απόλυτη εξαθλίωση. Θέλουν να τα κρατήσουνε αυτά τα “λεφτά”, κι ούτε κι οι ίδιοι δεν τολμούν να παραδεχτούν -έστω μόνοι απέναντι στον καθρέφτη τους- ότι αυτό ακριβώς είναι που φέρνει την κοινωνία στην κατάσταση που τους τρομάζει. Θέλουν να κρατήσουνε τα λεφτά τους γι’ αυτό πρέπει να κρατήσουν και την εξουσία τους. Έλα όμως που όπου κι αν ρίξουν το βλέμμα τους η “γνώμη” που αντικρίζουν είναι εντελώς διαφορετική…
***
Ο λαγός τουλάχιστον, όταν τον επισκέφτηκε το λιοντάρι και του ζήτησε το λόγο γι’ αυτά που έλεγε στα άλλα ζώα εναντίον του, έμεινε ατάραχος, δεν κάλεσε σε βοήθεια τον Δένδια, και απάντησε ψύχραιμα: Λέμε και καμιά μαλακία, λιοντάρι, για να περάσει κι η ώρα.
Ο κ. Βρούτσης μη διαθέτοντας ούτε θάρρος λαγού, χαρακτήρισε πελατειακά προνόμια τα δικαιώματα των εργαζομένων στη ζωή, κι όταν οι εκπρόσωποί τους τον επισκέφτηκαν για να τον ρωτήσουν, κρύφτηκε κάτω από το τραπέζι και φώναξε στο υπουργείο του τα ΜΑΤ.
Όμως κι αυτό δεν μας εξηγεί γιατί τρόμαξε αυτός ο ίδιος, κι όχι η γενικά τρομαγμένη (για τα λεφτουδάκια της που τα θυμιάζει στην κάθε Ελβετία) τάξη που εκπροσωπεί.
Ίσως γιατί κι η ατομική ψυχολογία έχει κοινωνικά ταξικά χαρακτηριστικά. Ίσως γιατί το τελευταίο οχυρό της αδικίας βρίσκεται στην ίδια της τη θυματοποίηση, ίσως διότι για να γίνει η θυματοποίηση “πειστική” πρέπει και το υποκείμενό της πραγματικά να τη “νιώσει”, ίσως γιατί αν το ίδιο της το υποκείμενο δεν πειστεί για την θυματοποίησή του, για τον “κίνδυνο” που διατρέχει, τότε υπάρχει το ενδεχόμενο της “ταξικής προδοσίας”, της παραίτησής του από την υπόθεση στην οποία (με το αζημίωτο φυσικά) έχει στρατευτεί… Κι από το σημείο όπου αρχίζει αυτή η ατομική ψυχολογία, έχει τερματιστεί η ρεαλιστική (ας την πούμε έτσι) αντίληψη της πραγματικότητας.
Φυσικά ο τρομαγμένος αστός δεν είναι η μοναδική περίπτωση. Υπάρχουν μια σειρά διαβαθμίσεις που φτάνουν μέχρι τον αδίστακτο αστικό κυνισμό, αλλά αυτό είναι ιστορία για άλλη ανάρτηση.
“Νίκο σώσε με!” Κι όταν κι ο “Νίκος” πάψει να είναι αρκετός, τι μας απομένει για τη σωτηρία των λεφτών μας; Μήπως μια γερμανική, γαλλική, αγγλική, αμερικανική, ευρωενωσιακή, ΝΑΤΟική στρατιωτική επέμβαση των “συμμάχων”;;; Ή η “χρυσή αυγή” φυσικά: Το ξέρουνε και το ξέρει. Πρόκειται για “νομοτέλεια”!
Πηγή: Διέξοδος
Τι τον έκανε όμως τον κ. Βρούτση να πανικοβληθεί κατ’ αυτό τον τρόπο;
Να πιστέψουμε του ίδιου τα λόγια; Ότι δηλαδή:
«…αν δεν άντεχε η πόρτα στο γραφείο μου τώρα μπορεί να μη μιλούσαμε. Ή βαριά τραυματισμένος θα ήμουν ή δεν ξέρω… Αυτοί ήρθαν με ρόπαλα και με σκοπό να τα διαλύσουν όλα. Και το κατάφεραν. Το μόνο που δεν κατάφεραν ήταν να χτυπήσουν εμένα, γιατί κλειδώθηκα στο γραφείο και άντεξε η πόρτα»!!!
Ισχυρίζεται δηλαδή ο κ. Βρούτσης, ότι τους είδε από το ματάκι της πόρτας να “έρχονται με ρόπαλα” και κλειδώθηκε μες στο γραφείο του;;; Ισχυρίζεται ότι αν είχε δεχτεί να συναντηθεί με τους συνδικαλιστές, τότε οι πρόεδροι και οι γραμματείς των ομοσπονδιών και των άλλων συνδικαλιστικών ενώσεων των εργαζομένων θα τον είχαν “τραυματίσει βαριά” ή και ακόμα χειρότερα ως το βαθμό που μπορεί, όπως είπε στο δημοσιογράφο, “τώρα να μη μιλούσαμε”;;;
Πέρα από την οποιαδήποτε σκηνοθεσία των “καταστροφών” στον προθάλαμο του γραφείου του, είναι πρώτα απ’ όλα αδιανόητο να λέει ο υπουργός αυτό που κανείς δεν διανοήθηκε να ισχυριστεί, αυτό που κανένας δεν είδε να συμβαίνει: ότι “αυτοί ήρθαν με ρόπαλα”. Ποιός του το είπε αυτό του κ. Βρούτση; Κι είναι επίσης αδιανόητο να θεωρεί και να ισχυρίζεται στα σοβαρά ο κ. Βρούτσης, ότι εφόσον συναντιόταν με τα στελέχη των συνδικαλιστικών οργανώσεων (αντί να κλειδωθεί και να κρυφτεί κάτω από το γραφείο του) θα κινδύνευε η σωματική του ακεραιότητα. Αδιανόητο, κι όμως το θεωρεί και το ισχυρίζεται. Κι αν παραμερίσει κανείς καταρχήν την εκδοχή ότι ο κ. Βρούτσης είναι ένας κοινός προβοκάτορας τύπου Παπαδόπουλου, που κατέστρεφε στρατιωτικά αυτοκίνητα ρίχνοντας ζάχαρη στα ρεζερβουάρ τους για να ενοχοποιήσει τους κομμουνιστές, τότε απομένει μόνο μια εκδοχή: ο κ. Βρούτσης τρόμαξε.
Τρόμαξε ο κ. Βρούτσης, τρομάξανε οι αστοί (που λέει και το τραγούδι), κι όταν τρομάζουν οι αστοί, όταν τρομάζει ο κ. Βρούτσης και ο κάθε κ. Βρούτσης, δεν μπορεί να φταίει γι’ αυτό ο στενός ψυχικός – συνειδησιακός τους ορίζοντας, η ταξικά παραμορφωμένη σχέση τους με την πραγματικότητα, παρά πρέπει να υπάρχει στη μέση “ανομία”, “τρομοκρατία”, “εξτρεμισμός”… Αμ πώς; Διαφορετικά θα τρομάζαμε εμείς;
Τι είναι όμως αυτό που κάνει γενικά τους αστούς να τρομάζουν; Δεν τολμούν να το παραδεχτούν ότι πρόκειται για κάτι τόσο χυδαίο, τόσο πρόστυχο, τόσο μικρό, κι όμως στην τελική δεν πρόκειται παρά μόνο γι’ αυτό: για τα λεφτά τους. Είναι τόσο απλό, που μπορούν να το καταλάβουν κι οι γάτες, το γεγονός ότι τη στιγμή που ο κόσμος υποφέρει και στενάζει από ατελείωτα χαράτσια και φόρους, χωρίς θέρμανση και χωρίς ρεύμα, χωρίς δουλειά και χωρίς εισόδημα εξαιτίας της δικής τους πολιτικής, οι ίδιοι μπαινοβγαίνουν από λίστα σε λίστα καταθέσεων εκατομμυρίων (και αθροιστικά εκατοντάδων δισεκατομμυρίων) στις Ελβετίες και στις οφσόρ, αμύθητων ποσών, ασύλληπτων για τον κοινό νου, σφετερισμένων από τον καθημερινό μόχθο του κόσμου που υποφέρει κι αγανακτεί, όπως άλλωστε όλοι το παραδέχοναι: κανείς δεν πλούτισε από τη δική του δουλειά…
Κι όλος ο τρόμος τους συνίσταται στο γεγονός ότι αυτά τα λεφτά θέλουν να τα κρατήσουνε, να τα αυξήσουν και να τα πληθύνουν, σε βάρος των ανθρώπων που πια δεν τολμούν ούτε να το σκεφτούνε ότι θα βάλουν μπρος για οικογένεια και παιδιά, των ανθρώπων που πια μόνο μια αόρατη κι αβέβαιη γραμμή τους χωρίζει από την οριστική κι απόλυτη εξαθλίωση. Θέλουν να τα κρατήσουνε αυτά τα “λεφτά”, κι ούτε κι οι ίδιοι δεν τολμούν να παραδεχτούν -έστω μόνοι απέναντι στον καθρέφτη τους- ότι αυτό ακριβώς είναι που φέρνει την κοινωνία στην κατάσταση που τους τρομάζει. Θέλουν να κρατήσουνε τα λεφτά τους γι’ αυτό πρέπει να κρατήσουν και την εξουσία τους. Έλα όμως που όπου κι αν ρίξουν το βλέμμα τους η “γνώμη” που αντικρίζουν είναι εντελώς διαφορετική…
***
Ο λαγός τουλάχιστον, όταν τον επισκέφτηκε το λιοντάρι και του ζήτησε το λόγο γι’ αυτά που έλεγε στα άλλα ζώα εναντίον του, έμεινε ατάραχος, δεν κάλεσε σε βοήθεια τον Δένδια, και απάντησε ψύχραιμα: Λέμε και καμιά μαλακία, λιοντάρι, για να περάσει κι η ώρα.
Ο κ. Βρούτσης μη διαθέτοντας ούτε θάρρος λαγού, χαρακτήρισε πελατειακά προνόμια τα δικαιώματα των εργαζομένων στη ζωή, κι όταν οι εκπρόσωποί τους τον επισκέφτηκαν για να τον ρωτήσουν, κρύφτηκε κάτω από το τραπέζι και φώναξε στο υπουργείο του τα ΜΑΤ.
Όμως κι αυτό δεν μας εξηγεί γιατί τρόμαξε αυτός ο ίδιος, κι όχι η γενικά τρομαγμένη (για τα λεφτουδάκια της που τα θυμιάζει στην κάθε Ελβετία) τάξη που εκπροσωπεί.
Ίσως γιατί κι η ατομική ψυχολογία έχει κοινωνικά ταξικά χαρακτηριστικά. Ίσως γιατί το τελευταίο οχυρό της αδικίας βρίσκεται στην ίδια της τη θυματοποίηση, ίσως διότι για να γίνει η θυματοποίηση “πειστική” πρέπει και το υποκείμενό της πραγματικά να τη “νιώσει”, ίσως γιατί αν το ίδιο της το υποκείμενο δεν πειστεί για την θυματοποίησή του, για τον “κίνδυνο” που διατρέχει, τότε υπάρχει το ενδεχόμενο της “ταξικής προδοσίας”, της παραίτησής του από την υπόθεση στην οποία (με το αζημίωτο φυσικά) έχει στρατευτεί… Κι από το σημείο όπου αρχίζει αυτή η ατομική ψυχολογία, έχει τερματιστεί η ρεαλιστική (ας την πούμε έτσι) αντίληψη της πραγματικότητας.
Φυσικά ο τρομαγμένος αστός δεν είναι η μοναδική περίπτωση. Υπάρχουν μια σειρά διαβαθμίσεις που φτάνουν μέχρι τον αδίστακτο αστικό κυνισμό, αλλά αυτό είναι ιστορία για άλλη ανάρτηση.
“Νίκο σώσε με!” Κι όταν κι ο “Νίκος” πάψει να είναι αρκετός, τι μας απομένει για τη σωτηρία των λεφτών μας; Μήπως μια γερμανική, γαλλική, αγγλική, αμερικανική, ευρωενωσιακή, ΝΑΤΟική στρατιωτική επέμβαση των “συμμάχων”;;; Ή η “χρυσή αυγή” φυσικά: Το ξέρουνε και το ξέρει. Πρόκειται για “νομοτέλεια”!
Πηγή: Διέξοδος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου